Ik vind het weer eens tijd voor een blog….Wat meestal natuurlijk niet zon goed iets is, want ik zit dan ergens mee, en dat klopt, dat doe ik ook….
Het is nu bijna 2 jaar geleden dat ze bij me wegging, de tijd gaat hard, ondanks dat ik het gevoel heb dat ik volkomen stil sta eigenlijk….

Me ex en ik gaan eigenlijk al vanaf de breuk goed met elkaar om….iets wat heel heel heel erg lastig is, aangezien ik gewoon nog steeds van haar hou, en dat is geen gram minder geworden in die tijd.
De laatste tijd gaan me ex en ik wat vaker met elkaar om, daagjes weg, middagje strand, avondje film kijken etc etc etc, alles geheel op vriendschappelijke basis, en daar ook geen gram meer, helaas voor mij…
We hebben veel lol, onze humor is nooit veranderd, en we hebben nog steeds dezelfde interesses. Allemaal mooi toch zou je zeggen?

Niet echt….want wat is nu het dilemma? Ik snap nog steeds niks ervan waarom ze bij me weg is gegaan, ze is zelf ook al 2 jaar single (zegt ze), maar weet ook heeeeel zeker dat ze niet bij me terug wilt. Het enigste wat ik kan bedenken is dat ik te lief voor haar was, en dat nog steeds ben helaas, ondanks ruggegraat….Schijnbaar is goed ook weer niet goed, we hadden ook nooit ruzie of iets, en alles leek altijd helemaal goed te zitten, en nu nog steeds. Ze ziet me graag en spreekt echt graag met me af nog steeds.

Ondertussen lees ik hier verhalen van vrouwen die mannen missen waarbij de award voor asshole of the year niet zou misstaan. Dat maakt het nog allemaal verwarrender voor me.

Gisteren was ik erg down, ik ging mezelf eens googelen, en was benieuwd hoeveel foto's van mij op het internet zwerven, daarna deed ik dat ook even bij me ex, big mistake…..
Die kom ik ineens tegen op allerlei sites, waarbij ze niet schuwt haar geniale lichaam te laten zien in kleine pakjes want ze is nogal fanatiek met sporten. Honderden comments eronder met wouw, beautifull girl, want to chat? etc etc en ik zie drommels goed wat ik kwijt ben geraakt….auw auw auw en nee zo'n meid krijg ik nooit meer, tenzij ik op een dag miljonair wordt, maargoed, das dan op een basis waar je ook geen zak aan hebt.

Maar what hurts the most, is gewoon dat ik niet weet waarom ik haar ben kwijt geraakt, na 2 jaar is dat raadsel nog steeds niet opgelost. En als ik het vraag voor de duizendste keer, krijg ik altijd een antwoord als we passen niet zo goed bij elkaar. En juist daar snap ik echt geen zak van…Dat vertel ik dan en dan is het een beetje stil. uitleg krijg ik niet echt.

ik ben gewoon keihard in de friendzone belandt, geen idee hoe, maar waarschijnlijk omdat het te goed was. Nou misschien voor een vrouw is dat logisch, maar ik snap daar echt geen zak van, want te goed zou misschien te weinig uitdaging kunnen zijn, maar hoe zeldzaam is zoiets? Een relatie die gewoon goed is, en dan echt op alle vlakken? Hier lees ik veel verhalen dat ik denk, oh gezellig ging het daar….maar niet heus, en juist die worden gemist...

Het klotige van dit alles is dat er geen hoop is, mijn hart weigert anders te denken, en haar niet meer zien als vriend is ook tegenstrijdig, ik ben in me depressie best wat vrienden kwijtgeraakt en het voelt echt niet goed om me beste vriend te moeten verwijderen, dat zou betekenen nog eenzamer.

Ik was een winnaar ooit, maar nu lijk ik constant te verliezen, en wordt gek van het idee dat de losers wel constant winnen. De een na de andere leuke meid zie ik gaan voor trouble, en met open mond sta ik het van de zijlijn allemaal te bekijken.

Bottomline…2 jaar is lang!