Hallo,

Ik kom uit een relatie van 6 maanden, niet erg lang, maar het heeft een aardige impact gehad op me. Nadat het uitging hebben we nog 3 maanden contact gehad, maar sinds 2,5 maand is er geen enkel contact meer.
Ik ben me erg veel dingen gaan beseffen en vraag me af of ik nu nog een brief kan schrijven waarin ik mijn excuses aanbied en aangeef dat ik fout zat met mijn gedrag tijdens de relatie, maar ook zeker tijdens de break-up. In mijn hart wil ik nog graag met haar zijn, maar ik besef me ook heel goed dat ik veel fouten heb gemaakt. Hoe dan ook vind ik dat ik dus ook fouten heb gemaakt richting haar die niet netjes zijn van persoon tot persoon.

Het is lang, maar hieronder het verhaal:

De relatie ging uit nadat ik toe had gegeven dat ik, toen we elkaar net kende, nog met iemand anders ben geweest.

Het ging direct uit, waarna ze het contact verbrak en aangaf haar eigen weg te gaan. Ik ben toen achter haar aan gegaan o.a. door langs te gaan en mijn spijt te betuigen, kaarten te sturen en dingen in tekst uit te leggen. Ik vond dat ik fout zat en het minste wat ik kon doen was haar vragen beantwoorden en haar niet in de steek laten.

Ze twijfelde sterk maar ging toch nadenken over alles. Ze gaf aan dat ze ruimte nodig had om na te denken en dingen een plek te kunnen geven. Het was nieuw voor haar en ze wisselde erg in wat ze wilde, voelde en dacht. Zo kapte ze me volledig af om vervolgens een uur later op te bellen dat ze toch wilde afspreken.
In het begin begreep ik veel, maar het werd moeilijker na verloop van tijd o.a. doordat ze bijvoorbeeld twee keer op de dag van afspreken afzei. Normaal minder een probleem, maar nu kon ik dat moeilijk hebben, vooral ook omdat ze zei dat ze bang was mij teleur te stellen (achteraf terecht door mijn vertoon van emotie). Ik ging er soms vanuit dat het goed zat en werd daardoor enthousiaster dan de situatie eigenlijk was.

Na een paar weken in de break-up besloten we om afstand te nemen van elkaar, waarna ik aangaf haar met rust te laten en de deur op een kier zette. Na 2 weken nam ze contact op omdat ze spijt had en er toch voor wilde gaan. We spraken 2 keer af, maar na bij de 3e keer gaf ze toch aan dat ze het niet wilde en haar gevoel nog niet goed zat. Hierin was ik veel te positief en opdringerig in het contact.
Ze gaf aan de telefoon aan dat ze ruimte wilde en het gevoel wilde hebben dat ze mij mistte. Hierom liet ik haar weer met rust, waarna ze na een week zelf weer contact opnam om te vragen hoe alles ging. Ik wist inmiddels door de wisselende signalen en omdat ik het gevoel had dat ik aan de lijn hing niet meer hoe ik moest reageren en ging nadenken over alles wat ik zei en deed en vooral ook hoe ik op haar overkwam. Ik raakte mezelf kwijt, kreeg rare gedachten en ging ipv afstand te nemen meer vragen stellen, meer contact maken en meer koos niet voor mezelf. Hierna ontstond er een periode van sporadisch contact waarbij ik probeerde met haar te bellen om het af te kappen/afstand te nemen, maar ze hield het contact steeds af. Ik wilde graag praten, omdat ik niet zeker wist of ik dingen goed zag, maar ze wilde dit niet. Hierdoor, en omdat ik niet luisterde naar mijn verstand om haar met rust te laten, liet ik het doorlopen tot het uiteindelijk kapot ging in de hoop dat het weer goed kwam.

Na een paar weken heb ik in een telefoongesprek van anderhalf uur dingen proberen aan te geven, maar het kwam er niet meer normaal uit en werd zelfs negatief. Een week later zouden we, op mijn aandringen, bellen maar dit hield ze af omdat het geforceerd was. Uiteindelijk gaf ze aan dat ze liever helemaal geen contact meer wilde omdat ze geen antwoorden kon vinden op deze manier. Ik sloot af met een sneu bericht waarin ik o.a. haar verweet dat ze niet zag dat ik mijn best deed, dat we beiden dingen verkeerd zagen, geen zin had in discussies en dat ik hoopte dat ze gelukkig werd en dat ze terug kon komen als ze dat wilde, maar dat ze niet eeuwig terug kon komen.

Ik schoot toen het uit ging erg in de rol om alles goed te doen en maakte alle klassieke fouten door contact op te nemen, in beeld te blijven, mijn emotie te delen, proberen dingen op te lossen, overdreven aardig te doen, veel met social media bezig om te laten zien dat ik was veranderd e.d. Achteraf allemaal erg egoïstisch, pushend en onvolwassen. Ik had mezelf niet meer onder controle en uitte dat ook, grootste fout die je kunt maken. Op een gegeven moment sloeg ik zelfs zo door dat ik negatief werd.

Nu mijn vraag. Ik heb zoals jullie kunnen lezen vaak teruggekeken op de situatie en besef me dat ik veel fouten heb gemaakt, maar ook dat ik dingen anders moet doen en wil in mijn leven. We zijn 2,5 maand verder en we hebben al het contact met elkaar verbroken. Wat bij mezelf erg blijft hangen is dat ik haar heb gekwetst door met iemand anders te gaan, maar ook door me zo raar te gedragen tijdens de break-up.
Ik wil haar keuze tot afstand respecteren en het kan egoïstisch overkomen dat ik iets stuur, maar kan me wel voorstellen dat er nog iets negatiefs hangt bij haar door hoe ik me heb gedragen. Ik wil aangeven dat ik begrijp dat ik haar heb gekwetst en wat ik fout heb gedaan. Verder wil ik haar met rust laten, want ik snap dat ze weg is gegaan en wil niks proberen. Wat vinden jullie? Met rust laten of toch contact maken?

Groet,

Jaap