Persoonlijk heb ik de gedachtegang ook nooit echt kunnen volgen van 'het is aan, dan doe je zus, het is uit, dan doe je zo'. Misschien klopt mijn visie wel helemaal niet (en het lijkt erop dat gek genoeg vooral meisjes daar over het algemeen anders tegenaan kijken), maar zelf heb ik het 'uitgaan' (het moment waarop het uitgaat dus eigenlijk) gezien als de eerste stap in het proces van loskoppeling gezien. Op het moment dat het uitgaat, gaat het formeel uit, maar de banden zijn dan echt nog niet verbroken, de gevoelens echt nog niet op orde; je bent a.h.w. echt nog niet emotioneel of geestelijk van elkaar los.

Als je in een relatie zit en je gaat niet vreemd, zul je dat om een aantal redenen doen, waarvan de belangrijkste zijn dat je weet dat je relatie gevaar loopt als je dat doet (relatiebehoud dus) en dat je weet dat je je partner ermee zult kwetsen. Op het moment dat het formeel uit is, maar dingen hun plek nog niet echt gekregen hebben, zal het relatiebehoud niet echt meer een rol spelen, maar wil het feit dat het formeel dan uit is, ineens zeggen dat iemand zich er niet meer door gekwetst zou mogen voelen? 'Aan', 'uit', het zijn eigenlijk een soort van 'contracten' die je sluit op basis van emotionele connectie, op basis van gevoel. Het contract is misschien wel verbroken toen het uitging, maar wil dat dan zeggen dat je daarmee zou moeten kunnen doen en laten wat je wilt? Ja en nee. Formeel ben je aan niemand meer verantwoording schuldig. Materieel weet je wel beter en weet je heus dat het nog steeds erg kwetsend moet zijn voor een ander, helemaal als jijzelf degene bent geweest die het contract verbroken heeft. Je zegt bovendien dat je hem niet kwijt wilt uit je leven - in dat geval is er zelfs nog wel een soort 'relatiebehoud' wat nog een rol speelt.

"Ik ben ook maar een mens" is een argument dat zowel binnen als buiten een relatie geen hout snijdt. Je bent een mens inderdaad, maar daarmee geen willoos slachtoffer van wat je overkomt - je bent de controle niet ineens kwijt, toch? Dat hij niet in je huis hoort binnen te komen is natuurlijk ook een feit, maar eigenlijk behoort dat tot een heel andere discussie dan de discussie over jullie relatie. Je kunt dat niet gebruiken als argument om tegen af te wegen dat jij met een ander in bed lag.

Hij is duidelijk enorm gekwetst (en dat begrijp ik heel goed, met als basis dat met 'het is uit' in mijn optiek óók de kous niet af is, omdat het érg zwart/wit geredeneerd is) en daarom doet hij nu dingen die het er niet beter op maken. Iedereen vertellen, de deur dichtslaan, noem maar op. Dat maakt jou niet de kwaaie piet. Dat is gewoon een reactie op hetgeen hem is overkomen en doet hij niet omdat hij jou nu als het grote kwaad ziet, maar omdat dat zijn manier is kennelijk van reageren op een voor hem heftige gebeurtenis. Het verschil voor hem tussen of hij je in de relatie met een ander in bed aan had getroffen of in de situatie waarin dat nu is gebeurd, is denk ik niet groter dan het belang dat je aan een sociale conventie moet hechten. Sociaal accepteren we het meestal niet als iemand in een relatie vreemdgaat, maar als het uit is, is het sociaal gezien een veel minder groot probleem. Maar liefde, gevoelens, een emotionele band... Die hebben helemaal niks met sociale conventies. En persoonlijk vind ik wel dat dat iets is wat best in het oog mag worden gehouden. Je kunt het ongetwijfeld bij je buurvrouw goedpraten met het feit dat het uit is, maar ik hoop dat ik je in ieder geval kan laten inzien dat hiermee voor hém, m.i. logischerwijs, de kous niet af is.

Dat wil echter allemaal niet zeggen dat je hem nu definitief uit je leven kwijt bent. Dat weet je niet. Hij is nu enorm gekwetst en verdrietig en boos en dat moet eerst een beetje kalmeren. Wat er daarna gebeurt, kun je nog niet zeggen. Feit is dat het erop lijkt dat hij nog wel sterke gevoelens voor jou heeft en dat is iets wat heus ook nog wel weer de kop zal opsteken. Ik hoop voor je dat hij zich wel weer voor je openstelt als de eerste emotionele achtbaan achter de rug is en dat jullie kunnen praten. Hopelijk heb ik je een klein beetje inzicht kunnen geven in wat er misschien in hem omgaat. Ik zou het zelf niet anders gevoeld hebben (maar het is me gelukkig nog nooit overkomen). Dan rest nog slechts dat je hem misschien inzicht geeft in wat er in jou is omgegaan en hoe dit allemaal zo gekomen is. Wie weet lukt het jullie dan om toch nog een manier te vinden om elkaar niet definitief kwijt te zijn. Al is het ook los van dit alles nog maar de vraag of hij dat zou aankunnen; vriendjes zijn met iemand van wie je meer wilt, is en blijft nou eenmaal niet makkelijk.

Lieve stef,

wat een soap he?
Ik ben nog aan het bijkomen van de schok van afgelopen donderdagnacht: jij hebt sex gehad met een ander en ik was er getuige van. Vreselijk. En mijn reactie daarop: vreselijk.
Maar goed, hierdoor en door je twee verhalen die je op deze site hebt geplaatst, leg je je kaarten op tafel en, als ik zo vrij mag zijn, ik wil daarop reageren. Vraag me niet waarom, want ik had me voorgenomen om de dingen te nemen zoals ze zijn, af te sluiten en verder te gaan. Mijn antwoord zou zijn: ik schrijf nu voor jou net als alle andere reacties en ik hoop dat je er wat aan hebt.

Mijn eerste reactie was: mijn god, zat het zo bij haar! Ik was aan de ene kant zeer verbaasd dat je zo helder weet te schrijven wat je niet aan mij kon vertellen. Aan de andere kant had ik de signalen beter moeten begrijpen en niet zo naïef moeten zijn. Zo gek was ik blijkbaar op je.
Ik heb je leren kennen als een meisje dat zeer gesteld is op haar vrijheid, veel waarde hecht aan het sociale leven en de gezelligheid, het feesten. Open staan voor de dingen, doen waar je zin in hebt en er niet teveel over na te denken. Maar ik heb je ook leren kennen als iemand die eenzaam is, gekwetst en verdrietig, iemand die erg verlangt naar liefde, genegenheid, diepgang en stabiliteit, iemand die geaccepteerd wil worden zoals ze is. Je hebt me je zeer bewogen levensverhaal verteld en je vertelde dat je een droom had: een gezin, hecht gezin, jij een moeder, daarnaast een vader, kinderen, iedereen aan tafel kletsen over vanalles en nog wat, lekkere muziek en lekker eten.
Zo zijn we begonnen en hoezeer we ook van elkaar verschilde, ik vond rust in de gedachte dat we enorm veel plezier hadden samen en dat we hetzelfde doel voor ogen hadden: een stabiele relatie, echte liefde die zou duren tot de dag dat we zouden sterven. Wat ik voor je voelde heb ik nooit eerder gevoeld, je maakte me ontzettend gelukkig, stef!
We hebben een knallende start gehad, zijn van hot naar her gegaan, koersten volledig op onze gevoelens want we waren zó gek op elkaar dat we inderdaad de wereld zijn overgevlogen om bij elkaar te zijn.
Na anderhalf jaar ging de storm liggen, het wervelende begin kwam tot een einde, de tweede fase begon: rust in de tent. En toen kwamen er barsten in onze relatie. Jij voelde je al snel afgesloten van je vrienden, schikte je te veel naar mijn wil en miste zeer sterk je vrije leven: je miste de oude stef. We zaten te dicht op elkaars lip, het moet als een gevangenis gevoeld hebben. De aantrekkingskracht werd minder en dus ook de seks. Ik merkte dit alles op en probeerde het gesprek te openen, maar wat ik ook deed, je hart sloot zich steeds sneller voor mij. En daarop reageerde ik door nog harder aan je te trekken, alles dood te analyseren tot aan het wanhopige toe. Op een gegeven moment zei je dat het zo niet langer kon, dat je tijd en ruimte voor jezelf wilde. Het begin van het einde.
Het voelde zo radicaal, want je kon mij niet duidelijk maken wat er aan schortte. Wel de irritaties en het onbegrip aan de oppervlakte, maar dat waren dingen waar we in mijn ogen samen uit konden komen. Maar ik heb er altijd voor willen knokken, stef, omdat ik in ons geloofde. En daarin heb ik me heel erg eenzaam gevoeld. Door al die onduidelijkheid begon ik enorm aan mezelf te twijfelen, raakte gefrustreerd, overbelast en werd ziek en ben mezelf uiteindelijk kwijtgeraakt. Tot op de dag van vandaag. Nu zit ik net als jij met heel veel liefdesverdriet.
Je hebt gehandeld, afgelopen donderdag, en je hebt hier twee keer geschreven. En als ik het zo zou lezen, lijkt het alsof je het voor jezelf allemaal duidelijk is. Maar tot op de dag van vandaag straalt je naar mij toe tegenstrijdigheid uit:
Je zegt dat je niet meer de liefde voelt zoals die was en dat je me hoop hebt gegeven waar die er voor jou niet meer was. Is dat echt zo?
- Je bent met een ander naar bed geweest, maar waarom vertel je hier niet dat je twee uur daarvoor buiten bij dezelfde kroeg nog met mij hebt staan zoenen?
- Je hebt nu behoefte aan andere mannen, maar je siddert en reageert zeer jaloers bij de gedachte dat ik ook vrij ben en met andere vrouwen omga.
- Je zegt dat het over is, maar je vraagt mij ook of het ooit nog goed komt tussen ons, omdat je zegt dat ik voor jou die ene liefde ben die een mens maar een keer in z'n leven tegenkomt (ik denk als je dat zo voelt, waarom vecht je er dan niet voor?)
Ik kan wel verder gaan met het opnoemen van de tegenstrijdigheden die je naar mij toe uitspreekt en uitstraalt, maar het zijn allemaal stuk voor stuk dezelfde dingen waarbij ik mij afvraag: Probeer je mij nou voor de gek te houden of jezelf?
Dat is wat ik denk dat jij echt bedoelt met de dubbele gevoelens die je hebt.

Wat wil je nou, stef? In mijn beleving kies je niet en probeer je alle opties open te houden. Je vraagt mij om jou te vergeten omdat je zegt dat je mij niet gelukkig kunt maken. Kies zelf: kan je mij echt vergeten omdat je denkt mij niet gelukkig te kunnen maken?

Een relatie hebben en ervoor vechten óf niet. En als jij het ene kiest, zal je het andere moeten laten varen. Is dat wat je echt wilt?

zo, nu ga ik lekker vakantie vieren.

Veel liefs,
Je exvriend