Beste lezers,

Daar ben ik weer, een aantal van jullie zullen mij inmiddels wel kennen.

Op dit moment zit ik weer weg te kwijnen in mijn liefdesverdriet.

Helaas blijf ik mijzelf verwijten geven waarom de relatie stuk is gelopen en kom er maar niet van af.
Verder heb ik weinig zin om iets te ondernemen en blijf in dezelfde cirkel van liefdesverdriet hangen.

De punten die ik mijzelf verwijt zijn ontelbaar en in mijn hoofd blijf ik haar idealiseren. Ik kom hier op dit moment moeilijk uit en kan het mijzelf vooralsnog moeilijk vergeven.

1 van deze punten is dat ik nooit met haar meewilde naar vrienden omdat deze ver weg woonden. Dit was altijd een punt van ruzie en nu denk ik had ik het maar gedaan. Ook wanneer we naar haar familie moesten had ik weleens geen zin en wanneer ik dit zei sloeg gelijk de vlam in de pan.

Communicatie was niet mijn sterkste punt en ik heb haar problemen niet vaak en -of goed genoeg aangehoord.

Heb tegen haar erge dingen gezegd over haar uiterlijk terwijl ze zelf een heel stuk knapper is dan ikzelf. Ik ben achteraf gezien nooit tevreden met wat ik heb en weet zeker dat het moeilijk is om iemand te vinden die aan haar kan tippen. Achteraf weet ik dat ik haar misschien wel heb proberen te veranderen en dat ik het heel belangrijk vond hoe de buitenwereld over haar dacht.

Ik zat zelf eigenlijk al niet lekker in mijn vel tijdens de relatie waardoor ik haar eigenlijk heb verwaarloosd en niet de aandacht kon geven die ze wel aan mij gaf.

Ze deed alles voor me en gaf mij steun,dat was omgekeerd niet het geval. Ik vond zelf dat ik altijd wel genoeg in het huishouden deed maar ondertussen deed zij veruit het meeste. Misschien vond ik het wel lekker makkelijk zo en kon ik lekker op de bank hangen.

Geld vond ik heel belangrijk en had het hier continu over, iets wat haar weinig interesseerde en daar werd ze gek van. Had het telkens over mijn nieuwe auto wat haar verder weinig kon interesseren. Nu kan dat geld mij gestolen worden en zie ik dat er veel belangrijkere dingen in het leven zijn. Ook onze vakantie samen vond ze te duur en wilde dit ook liever niet.

Ik sprak zelf weinig af met vrienden en kon mijzelf prima vinden in een situatie met haar. Ze heeft mij vaker aangespoord om wat meer te gaan doen maar daar heb ik niet naar geluisterd. Zelf had ze een heel sociaal leven en moest dan ook echt tijd plannen om een avond met mij samen te zijn. Vond het soms ook niet prettig als haar vriendinnen hier over de vloer kwamen na een lange werkdag dit was dan weer gelijk een punt van ruzie.

In het begin deed ik veel kleine lieve dingetjes voor haar maar dat is na verloop van tijd ook minder geworden. Andersom bleef zij dat wel doen en stak zij ook de meeste energie in de relatie.

Dat ze nu ook weg is vind ik dus ook helemaal niet gek zeker ook omdat ze mij meerdere keren over deze punten heeft aangesproken.

Helaas moet ik nu alles alleen doen en hier zelf uit zien te komen wat een enorm zware dobber gaat worden.
Gelukkig helpt het om alles op te schrijven en eruit te gooien maar makkelijk gaat het in ieder geval niet worden.

Wat ik denk is dat ik voor de relatie al in een depressie zat door onverwerkte zaken uit het verleden. Hierdoor was ik vaak moe en uitgeput en zijn de bovenstaande punten eigenlijk tot uiting gekomen. Het is niet dat ik het niet wilde.

Groetjes,

Henk