Hey Lauren, zo te lezen zit jij nu even in het zelfde schuitje. Kop op meid, nu even huilen, maar straks gaat het weer beter...Weet hij nog steeds niet wat hij wil?

Ik heb jouw verhaal ook gelezen...en bij jouw is het wel allemaal heel wat heftiger! Maartoch...hij twijfelt idd. Opzich in positieve zin, want hij had eerst een beslissing genomen, maar ik mis hem nu gewoon ontzettend! Wordt er ziek van!

Hi Lauren!

Ik kan me heel goed voorstellen dat er nu van alles door je heen gaat... het is nu ook heel moeilijk om geen hoop te hebben, en hoop is vaak zoiets zwaars en gevaarlijks in een situatie als deze... het kan je verlichten, maar het kan je ook heel erg onderdrukken, en vaak op een of andere manier nog allebei tegelijk ook...

Laat je verdriet er zijn... er is genoeg reden voor diep verdriet lijkt me... en alhoewel ik weet dat het bijna onmogelijk is : probeer je gedachten een beetje af te leiden van hem... Hij zit nu daar, en heeft veel tijd... en een andere omgeving... dat zal ongetwijfeld betekenen dat hij gaat nadenken over alles... maar het kan ook evengoed betekenen dat hij terugkomt en nog steeds niets weet... zo ging het eigenlijk bij M en mij... die was een week naar Londen... toen ze terugkwam was niets duidelijker voor haar, sterker nog, haar hang naar het leven buiten haar bestaande saaie leventje was zelfs nog veel sterker geworden, door alle wereldreizende, intellectuelen die ze daar was tegengekomen...

Ehm... ik dwaal af... sorry...

Hou je goed... wij lezen je hier!!!!

Mike

Every moment marked with apparations of your soul...