Hallo,

Ik ben nieuw op dit forum. Weet niet goed wat ik moet verwachten. Ik heb al aan zoveel mensen mijn verhaal gedaan en toch lijk ik mij er niet over te kunnen zetten. Het helpt wel allemaal een beetje, maar er zit zo'n grote scheur in mijn hart. 2 jaar geleden kwam er op mijn werk een nieuwe poetsvrouw werken. Ik ben bibliotheekmedewerker. Ze zat in een relatie, nadat haar relatie met de vader van haar kind was afgelopen op een zeer traumatische manier voor haar. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag was ik verkocht. Ik was enorm verliefd, en vroeg al meteen rond naar haar naam, wat algemene gegevens,...Ik wist dat ze in een relatie zat, dus had ik een mindset van "gewoon vrienden." Babbelen als we elkaar eens tegenkomen, en dat is het. Maar haar huidige relatie leek niet veel beter te zijn dan de relatie waarvan ze was weggelopen in het verleden; een man die haar niet op de eerste plaats zette, druggebruik, financiële moeilijkheden. Naar het eind van hun relatie toe, waren we meer en meer naar elkaar toegegroeid. Gegeven; ik ben er zelf niet trots op, want ik ben iemand die principes hoog in het vaandel draagt. Dit was gewoon de vrouw voor mij, en ik kon er niet aan doen. Ze was artistiek, romantisch, creatief, lief, humorvol, en zette mij op de eerste plaats. Dat was ons grootste gemeenschappelijk goed: we zetten elkaar beiden op de eerste plaats. We zagen elkaar iedere dag, zelf al had ik maar 10 minuten...Na een paar maand besloten we dat we "samen" waren, eigenlijk waren we dat al sinds het uit was met haar vorige vriend, maar we wilden het beiden traag aandoen om geen stappen over te slaan..yeah right, het was gewoon passie en romantiek vanaf dag 1 om eerlijk te zijn. Ik had het er moeilijk mee dat ze een kindje had, en de emotionele bagage die ze meesleepte vanuit haar traumatisch verleden. Na 6 jaar single zijn en te doen en laten wat ik wilde, was ik nu plots overgebracht van de kroeg en concerten naar speelparken en familie uitjes. Terwijl zij zelf worstelde met enkele emotionele littekens. Maar dat was van korte duur, en ik begon ervan te genieten van het feit dat ik nu een gezin had, dat er twee mensen waren die blij waren om mij te zien. Een kans voor ons beiden om het gezin te vormen die we ergens nooit hadden gehad. Dat ik plots "papa" was,...na enkele weken van pure angst wou ik niets liever. Ik stelde hem ook voor als mijn zoon, zijn echte vader was er nooit voor hem geweest. 1,5 jaar lang dacht ik dat we beiden hetzelfde wilden: een stabiele toekomst in een huisje dat van ons was. Desondanks het feit dat ze ondertussen haar job bij mij was verloren en een eindje werkloos was. Soms waren er daar wel spanningen over, maar echt heftige ruzie was er nooit. Er waren wel eens woorden, maar ik heb nooit mijn stem verheft, of haar pijn gedaan. Ik vind van mezelf dat ik een goed, rustig en kalm persoon ben. En ik vond dat ze het beste ter wereld verdiende. Desondanks haar fouten, want ik ben ook ver van perfect. Halverwege Juni krijg ik plots te horen dat ze het te snel vindt gaan (we wilden in September samenwonen), en dat ze het wil uitstellen, maar niet uitmaken. Ik panikeerde wel maar geloofde haar wel, in de twee weken daarop is ze wat stiller en is ze makkelijker boos bij sommige gewoontes van mij. We hadden niet eens ruzie en achteraf bekeken had ik het moeten zien aankomen toen ze me eind Juni plots zei dat ze weer vrij wil zijn, single zijn, en genieten van het leven dat ze nog nooit heeft gekend. Van zodra ze 18 was had ze een kindje dat eigenlijk ongewenst/ongepland was met een verkeerde man, om nadien nogmaals gekwetst te worden. Ik begreep haar eerlijk gezegd wel, maar aan de andere kant ook niet. Want ik ben echt anders. Ik heb haar en haar zoon altijd op de eerste plaats gezet, op emotioneel vlak, financieel vlak,....noem het maar en ik deed het. Alles heb ik gedaan voor hen, werkelijk alles. Ik voelde me, en nog steeds verlaten. Ik ben al door iedereen in mijn leven op een bepaald punt achtergelaten geweest, en nu was het weer zo. Terwijl ik het echt niet verdien. Ik ben een goed, liefdevol persoon die altijd de ander vooropstelt. Nogmaals ik begrijp haar punt wel, maar aan de andere kant twijfel ik of ze mij echt wel graag zag, gezien zij geen liefdesverdriet lijkt te hebben, terwijl ik echt van dag tot dag leef en wekelijks therapie volg. Ik heb af en toe nog contact met haar, omdat ik haar niet volledig kwijt wil. Misschien klinkt het naïef om te zeggen, maar ondanks wat ze deed, blijft ze in mijn ogen de liefde van mijn leven. En kan ik nog altijd het positieve in haar zien. Onbegrip heerst ook, want ze klaagt dat het leven van een single moeder onmogelijk is, zowel emotioneel als financieel. Tot op een punt dat ik zelf nog altijd soms een voedselpakket lever bij haar. Ik kan het betalen en in mijn ogen geef ik nog om ze beiden. Waarom ziet ze dan niet in dat zo niet hoeft te zijn? Ze zegt blij te zijn eindelijk een sociaal leven te hebben, maar dat hoefde ze nooit op te offeren van mij. Integendeel, ik heb meerdere nachten thuisgebleven bij haar/onze zoon zodat zij eens met haar vriendinnen kon uitgaan. Wat heb ik misdaan en waarom vindt het universum het zo leerrijk voor mij dat iedere persoon waarvan ik hou in mijn leven, inclusief familie, mij vroeger of later moet tekenen voor het leven? Ik weet het, assertiever zijn, opkomen voor mezelf,...maar als ik dan kijk naar mijn medemens...koel, berekend, zeg ik nee dank u. Kan ik niet gewoon iemand vinden die net als mij is, zonder dat ik moet veranderen? Het doet nog altijd zo'n pijn . Ik wil niets liever dan haar terug in mijn leven als partner, hoe dom het ook klinkt.