Tja, vanavond dacht ik toch echt dat alles geregeld zou zijn. Dat hij al zijn spullen op zou halen. Toch paste niet alles in de auto en zei hij; die spullen haal ik nog wel een keertje op. Pfffh..alsof het al niet moeilijk genoeg is. Ik had zelfs mijn ouders bij me voor morele steun. Het doet me onzettend veel pijn dit allemaal en hij lijkt er heel luchtig over te doen. Ik zeg expres lijkt, want je weet natuurlijk nooit wat de ander denkt of voelt. Ik zie dat hij het ook moeilijk heeft en dat hij nog twijfels heeft. Toch na bijna drie maanden blijft dit zo moeilijk..straks weer alleen in bed. Ik zou zo graag willen dat we elkaar konden troosten..ik wil hem zo graag troosten en ervoor hem zijn, maar wil hij dat wel bij mij? Net wel, als hij even is geweest voor de spullen. Maar hij zal mij geen smsjes sturen met zijn gevoelens of waarin hij vraagt hoe het met mij gaat. En dat doet pijn, ik weet dat hij aan me denkt..maar heeft hij me dan echt niet meer nodig, niet eens een klein beetje? Kijk, ik weet dat ik hem eigenlijk ook niet nodig heb, je kunt het alleen maar toch deel ik graag mijn gevoelens met hem, mijn maatje van 6,5 jaar. En ik weet dat ik daar nu mee moet stoppen..maar tis moeilijk. Het lijkt wel alsof ik mezelf wil pijnigen! Ach ja....kga maar slapen..