Ik had me al op dit verdriet voorbereid. Even voor de situatie: dik 2 maanden geleden heb ik het uitgemaakt met mijn ex. Het ging niet meer, het was een doodlopende weg. Een maand lang ben ik van de wereld geweest. Gejankt, de haren uit mijn hoofd getrokken, hem gebeld, gesmeekt of hij terug wilde komen, maar hij was resoluut. In die maand ben ik er ook achter gekomen dat hij 4 jaar lang tegen me gelogen heeft, hij heeft een probleem met zichzelf en dat heeft onze relatie enorm beinvloed. Voor mij vielen de stukjes op hun plaats toen ik hierachter kwam. Missende stukjes uit zijn persoonlijkheid en missende stukjes uit onze relatie.
Op een gegeven moment kwam het keerpunt, ik werd weer rustig. De emotionele waas werd beheersbaar en de ratio kwam terug. Ik heb hem destijds gevraagd om het, wetende wat we nu wisten, het nog een kans te geven. Ik wilde dat hij erover na ging denken. Maar hij was enorm druk. De maand daarna heb ik nagedacht, mijn downs gehad, maar zeker ook veel ups. Ik kreeg weer vertrouwen in de toekomst met of zonder hem. Maar ook realiseerde ik me hoe zonde het zou zijn om onze relatie van 4 jaar zonder slag of stoot de laten gaan.
Vorige week kwam hij terug van vakantie. De afgelopen maand hebben we wel contact gehad, oppervlakkig contact. We kunnen het gewoon goed met elkaar vinden. Maar voor mij was nu het moment op terug te komen op mijn vraag aan hem. Ik had inmiddels een duidelijk beeld van wat er mis was gegaan in onze relatie, van beide kanten zijn er fouten gemaakt. Ik wilde van hem weten of hij het nog een kans wilde geven.
Gisteravond dus het gesprek gehad. Hij had verbazend veel begrip voor mijn analyses. Hij kon zichzelf in veel dingen goed vinden. Hij gaf toe nog niet heel veel nagedacht te hebben, maar gaf ook voor het eerst toe dat er echt dingen mis met hem waren die moesten veranderen. Hij was ook erg complimenteus over mijn karakter. Heel positief allemaal. Maar tegelijkertijd gaf hij aan dat zijn gevoel niet veranderd was en dat hij ook niet op dat moment kon aangeven hoe hij er over zou denken als hij aan zichzelf zou gaan werken. Kortom, nu is het nee, maar wat de toekomst brengt weet niemand.
Op zich zou ik dit kunnen accepteren als een 'nee' en doorgaan met mijn leven. Maar juist zijn besef dat hij verkeerd bezig is geweest en dat hij met zichzelf aan de slag moet, en daar bovenop zijn behoorlijk positieve beeld dat hij van mij geeft, maakt het voor mij moeilijk.
Binnenkort vertrekt hij voor langere tijd naar het buitenland. Ik weet nog niet wat ik met dat feit aan moet. Eigenlijk wil ik voor die tijd duidelijkheid, maar kan ik me ook voorstellen dat hij tijdens zijn verblijf in het buitenland pas zelf duidelijkheid krijgt. Ik wil niet blijven afwachten, ik moet door. Maar ik wil de hoop niet helemaal loslaten. Ik weet alleen niet of dat houdbaar is voor mezelf.
Contact verbreken met hem zal ik niet doen of kunnen. Ik kan het te goed met hem vinden en de communicatie is ook nog steeds goed. We kunnen goed praten over het verleden, het helpt me voor een deel ook alles te verwerken. We hoeven geen moeite te doen om goede vrienden te blijven, we zijn goede vrienden.
Maar nu ben ik weer even verdrietig. Hoewel het verhaal opschrijven alles wel weer even duidelijker maakt en het ergste verdriet wel weer is verdwenen.