Hoi,
Begin juli postte ik een berichtje... Ik vertelde mijn verhaal. Bedankt aan de mensen die het lazen, meer bedankt aan zij die antwoordden... Ik mis mijn vriendin... en haar kindje...
Ze vroeg rust. Het viel me zwaar. Ik gunde het haar. Ik heb hard op mijn tanden moeten bijten; om haar niet te sms-en, om niet langs haar werk te rijden, om 's nachts niet voorbij haar huis te rijden, om niet te bellen, om niet te schrijven...
Nu vorige week, na drie weken stilte, stuurde ze me een berichtje. Ik had een post-stuk doorgestuurd, dat naar mij op haar naam kwam. Ze bedankte me en vroeg hoe het ging. Ik zei dat ik me dood-rot voelde. Zij zei me dat ze aan de toekomst werkt, maar niet met volle zin. Ze zei me dat ze nog veel aan me dacht, aan ons, het verleden, en angst voor de toekomst. Ze zei dat we verder moesten...
Ik ging erop in. Domme ik! Ik verstuurde haar wat ik voelde. Zij antwoordde; "hopelijk vind je iemand van je leeftijd, die voelt wat ik voor je voel. Iemand die je zo graag ziet als ik. Want wij twee, wij waren zo goed samen. Dit voelde ik nog nooit, wat ik voor jou voelde..." Drie weken heb ik op mijn tanden gebeten. En heel heel heel langzaam ging het stilaan beter. Ik ging de ladder op, trapje voor trapje...
Ik vermoed dat ze iemand anders heeft leren kennen. Waarschijnlijk al toen ze mij kende. MIsschien iemand die het luisterend oor speelt? Ik weet het allemaal niet. Voor mij is het de enige verklaring. Want wat ze mij vertelde is te dwaas om los te lopen. Het staat in mijn vorige post...
Waarom speelt ze nu met mijn gevoelens? Waarom zegt ze nog maar's dat 't zo goed was, dat ze me graag ziet...W aarom draait ze het mes rond? Het enige wat ik wil is de waarheid. Het respect voor alles wat ik betekende, uitgedrukt door de waarheid. Waarom blijft ze haar gevoelens herhalen en het mes in de wonde ronddraaien, terwijl ze met haar andere hand zout erin strooit? Wil ze gewoon aandacht? Voelen hoe ze gemist wordt? Hoeveel ze waard is? Waarom negatieve aandacht bij mij krijgen, als ze positieve aandacht kan krijgen van haar nieuwe vriend??? Om mij te 'troosten'? Ik wil haar troost niet... Misschien om zichzelf te sussen? Me sparen? Hoeft niet, leugens kwetsen harder dan de waarheid... Schaamte of schuld wil wegwerken? Waarom? Ik wil geen vriendschap met haar.. zeker niet als ze niet het respect heeft de waarheid te vertellen... Waarom blijft zij haar gevoelens herhalen? Het breekt me. Het duwt me terug van de ladder, in de diepte... Ik was net aan het klimmen. Nu kan ik weer beginnen.
Ik wil geen contact meer met haar. Alleen, als er ooit iets is met haar zoontje, die voor eeuwig in mijn hart kampeert, en ik negeer dat bericht... zal ik mezelf nooit vergeven. Ik moet lezen en horen wat ze wil zeggen, 't moest maar's over haar zoontje gaan... Ik wil geen contact met haar, als ze me niet kan respecteren en de waarheid zeggen. Ik zou zo graag een antwoord hebben... Waarschijnlijk gaat ze me dat nooit gunnen... Maar alsjeblief, vertel me dan ook geen leugens meer dat je me nog graag ziet, dat je zo iemand als mij nooit meer gaat vinden, dat je't leven verder moet nemen ondanks het gewicht... Vertel me de leugens niet meer. Ze doden me traag... Vertel me de waarheid... Of vertel me niets meer...
Bedankt om te lezen...
Meer bedankt om te antwoorden...
Drazic
Drazic
Heb het gelezen en antwoord je wel, maar weet niet erg goed waarop.
Klinkt onlogisch, sorry, maar wil even reageren.
Heb hetzelfde gevoel als jou, hoe pijnlijk het ook is. Laat ze eerlijk zijn en niet overal omheen lopen draaien en ons t gevoel geven dat wij nog iets voor hun betekenen. Het voelt als een leugen, terwijl het gevoel toch echt was.... Van dit wordt je zo onzeker, zo gek in je hoofd met zoveel vragen waarom? waarom niet meer? hoe? waar? eerlijkheid duurt het langst, pijnlijk maar waar.
vind je ook sterk, omdat je niet bang bent voor de waarheid, vind het mooi dat je zo je gevoelens op papier kan zetten.
Veel sterkte x.
leugen
moeilijk om hier op te antwoorden, omdat mijn antwoord grotendeels projectie zal zijn, aangezien ik dezelfde moeilijke gevoelens heb.
Toevallig ben ik vandaag uit een dergelijk dal geklommen. Ik kreeg vandaag het besef om te accepteren dat de ander de keuze heeft gemaakt die de ander heeft gemaakt. Heb tegen mezelf gezegd om dat te accepteren. Als ze me belt, dan belt de ander me. Ik ga niet mee in de emotie en ik wil niet mee in de emotie. Ik neem er afstand van, ik ben er voor de ander, hou van de ander, geef om de ander. Alleen nog veel belangrijker, ik hou van mij, ik geef om mij. Ik wil niet mijzelf kapot laten gaan door de ander.
Als zij jou belt dan zal ze je missen, en dan zal ze even je stem willen horen, dan zal ze oprecht willen weten hoe het met je gaat. Ze zal niet willen dat het weer zo wordt als dat het was. Dat is wat je wellicht los moet laten. Je hebt haar troost niet nodig, je hebt haar antwoorden niet nodig, je kunt verder zonder haar man!
En zoals ik een wijs man eens heb horen zeggen, NIETS heeft betekenis behalve de betekenis die jij eraan geeft, ofwel je weet niet of ze een ander heeft, of allang heeft. Laat het gaan. Het maakt je kapot. Lekker belangrijk, het gaat om jou. Jij wil toch dat jij weer sterk wordt zonder haar.
Als ze zegt dat ze hoopt dat jij iemand van jouw leeftijd vindt, misschien ligt daar een kern in van wat haar dwars zit, wat haar gevoel is. Bij vrouwen zijn het niet de woorden maar het gevoel daarachter waar het omgaat, zo denk ik dan...Misschien wil ze juist horen dat leeftijd voor jou niet belangrijk is, zomaar een invulling van mij....
Geef haar de credits dat ze eerlijk is totdat het tegendeel is bewezen. Sterkte, want hoe je er ook mee omgaat het is en blijft zwaar.... being there with you man!
Bedankt..
Hoi,
Bedankt om te antwoorden. Jullie antwoorden doen mij deugd. Ik zou ook graag antwoorden op de problemen van anderen, maar ik vrees dat ik niet objectief, noch constructief zou zijn...
Ik heb inderdaad geen schrik om de waarheid. De waarheid kan me misschien kwetsen, maar de waarheid geeft zekerheid. Dat ze met mijn gevoelens speelt. Zou me leren dat ze liegt als ze zegt wat ze zegt...
En, Mosterd, bedankt voor je reactie. Ik zou zo graag accepteren... Mijn verstand schreeuwt om te accepteren, maar mijn hart kan het niet. Niet zolang ze zegt wat ze zegt, niet zolang ze de breuk afschuift op overkomelijke problemen... Het lukt me niet,daarom heb ik de waarheid nodig. Het maakt me kapot, indedaad...
En haar credits geven, dat doet mijn hart. Mijn verstand probeert mijn hart van haar bedrog te overtuigen. Misschien uit zelfverdediging? maar mijn hart accepteert het niet.. Het lukt niet. Ik probeer mijn hart al een maand te overtuigen. Mijn hart klopt te snel voor haar..
En bij vrouwen is het inderdaad het gevoel. Zoals ik in mijn eerste post zei, heb ik inderdaad de laatste tijd niet op dat gevoel gereageerd. Of toch niet voldoende... door omstandigheden. Maar ik besef dat dat fout was... Nu ja... En leeftijd is niet belangrijk, alleen zij en ik en wij voor elkaar, en wij voor haar zoontje...
Ik wou dat ik terug objectief kon zijn, zoals vroeger... Ik wou dat ik me even uit mezelf kon losrukken en vanuit een verheven positie alles kon overzien, zodat ik rustig een conclusie kon maken. Maar het hangt allemaal met haken en ogen aaneen. Waarheid of leugen, Trots of overspel... het is een web van die dingen. Ik vind geen enkel antwoord, zelfs geen richting naar een antwoord.
Alleszins bedankt voor de reacties..
Drazic