Nee meer als zij dingen op mij aan het afgeven was.. ik bedoel ik snapte op dat moment van dit is geen leuke situatie. Voorheen had ik gezegd ja hallo ik ben er ook nog.. ik vind het nu ook kut denk daar ook eens bij na!

Lijkt me heel verstandig.......

Weet je, he.... relaties zijn moeilijk he. Je vraagt ineens heel veel van elkaar. Van eigenlijk een volkomen onbekende.... En je wilt dat die volkomen onbekende ineens met jouw onhebbelijkheden om kan gaan. En jou helemaal kan snappen. En dat is soms verdomde moeilijk, he...... En daarom moet je elkaar wat ruimte gunnen. Omdat die ander misschien heel anders in elkaar zit dan jij denkt. En jij heel anders in elkaar zit dan zij denkt. Daarom is veel ruimte nodig......

Soms lukt het. Soms ook niet.

Als het niet lukt, dan baal je enorm. Dat heb ik ook vaak zat meegemaakt. Maar je moet een beetje van jezelf blijven houden, daarna. JIJ was niet degene die ALLES fout deed. Jij was een van de partijen die het serieus probeerde........

Nogmaals..... Sterkte!!!!!!!!!
Waterman

Klopt inderdaad zij gaf ook al aan dat in het begin zij de afstand geen probleem vond omdat ze graag naar mij toevloog! Dit is helaas in korte tijd alweer over en wie weet dat na een rustperiode we er allebei weer anders over denken. Ik denk dat het voor mij gewoon verstandig is om te accepteren dat het over is. '

Ben wel blij dat na mijn vorige relatie ik wel weer een aardig sociaal vangnet op heb weten te bouwen. Het enige wat ik altijd heb als ik ergens ben dat ik toch altijd de gedachtes krijg van.. oké hier sta je.. je staat er weer alleen voor..

Ik ben iemand die best moeilijk alleen kan zijn. En op dit moment moet ik echt een doel in mijn leven gaan zoeken waar ik mijzelf op kan focussen. Dit moment heb ik vakantie en dat is best lastig want dit was juist de periode dat we elkaar vaak zouden gaan zien. Iedereen is aan het werk op het moment en ik mag niks doen doordat ik nu een klaplong heb.

Als ik 's ochtends wakker word dan gaat het op zich wel.. alleen hoe langer de dag duurt hoe meer gedachtes er door mijn hoofd gaan. Ik heb wel met werk afgesproken dat ik mijn vakantie ga onderbreken en halve dagen ga werken om afleiding te zoeken.

Het is nog niet zeker of ik geopereerd moet worden.. er is een kans dat het natuurlijk geneest. Op dit moment heb je daar alleen totaal de mentale kracht niet voor om hier goed mee om te kunnen gaan.

Daarom ligt er ergens een depressie op de loer en probeer hier vooral uit te blijven.. ik probeer alle positieve dingen in mijn leven te zien en mijzelf daaraan vast te houden.

Ik zie dit met regelmaat geschreven worden. De befaamde ‘100% Relatie Meting’ die als een soort absolute ‘waarde’ of ‘norm’ op een samenzijn wordt losgelaten om kennelijk op die manier te kunnen afmeten wie er ‘het meeste’ investeert, en vooral, wie van de 2 de relatie dus ‘niet waardig’ is of zou zijn….

De complexiteit van een samenzijn en alles dat daarbij een factor en rol gaat spelen, kun je dat werkelijk met percentages afmeten en op elkaar gaan afwegen? En hoe verhouden deze percentages zich dan precies, waar het de verschillende en uiteenlopende wensen, verwachtingen en behoeften betreft die vervolgens in dat samenzijn individueel gehanteerd worden?

Hoe bepaal je die percentages? Is er een ‘start-percentage’: alles wat daaronder valt is sowieso al een ‘No-Go’ en alles daarboven krijgt wel een ‘eerlijke’ kans? Wanneer je het namelijk over percentages gaat hebben zijn we volgens mij bezig met ‘waardes’, toch? Die zou je dan dus kunnen ‘meten’?

Hoe bepaal je dan bijvoorbeeld wanneer de 100% is bereikt – en hoe bepaal je bijvoorbeeld wanneer het op ‘maar’ 76% blijft hangen?

Wiens ‘%’ bepaalt dan eigenlijk de werkelijke waarde?

Om een voorbeeld te noemen: wat als 'jouw' ‘100%’ door een ander maar als ‘75%’ wordt ervaren? Of: wat als de ‘100%’ die jij van een ander verwacht om (zich) te bewijzen dat hij/zij het serieus met jou meent, door die ander ervaren wordt als een onhaalbare, onrealistische ‘200%’? Hoe zit het dan met die waardeverhoudingen? Is het dan al abrupt en radicaal ‘einde oefening’ omdat de percentage-meter naar de verkeerde kant doorslaat en die ander dus - in jouw verwachtingsbeleving - niet afdoende heeft kunnen 'leveren'?

Het mankement dat ik mij in deze ‘100% relatie-meting’ afvraag is: ben je niet onbewust bezig een ander te veranderen vanuit eigen onvervulde behoeften, waarbij je feitelijk eigenlijk - gekoppeld aan die bepalende ‘100%’, je eigen beperkende condities op die ander projecteert en vervolgens grote verwachtingen bij die ander gaat neerleggen?

Hoe realistisch is dit? Wanneer 2 partners deze meting op elkaar gaan lopen uitvoeren, wiens 100% is dan de meest ‘werkelijke’? Wiens verwachtingspatroon & referentiekader krijgt dan voorrang?

Wat als het voor de 1 wel voelt als ‘ik heb me voor de volle 100% gegeven’, maar in de beleving van die ander ‘was het bij lange na niet eens een volle 80%!’, hoe meet je dan af welk percentage het meest betrouwbaar is dan?

In mijn beleving is die 100%-norm een illusie. Ik denk dat je hiermee grote valkuilen aan het graven bent waar teleurstellingen & desillusies zich uiteindelijk gaan ophopen...

Maar waarover wil je dan precies met haar praten, he? Want haar vertellen dat ze wat meer respect had moeten tonen is niet altijd een goede opening voor een gesprek. Praten kan pas als de ergste woede weg is, vrees ik.....

Maar van de andere kant is het heel logisch dat je kwaad bent en je gebruikt voelt. Er is misschien ook niks mee als ze dat weet. Maar ik denk dat ze dat al wel weet, toch?

In relaties of in ldvd is de waarheid altijd een monster met heeeeeeel veel koppen. Jouw waarheid is niet hetzelfde als haar waarheid. Dat is meestal de kern van het conflict, he.

de kunst nu is het effe uit je systeem te krijgen, he... Effe wat heel anders doen. Je hersens ergens anders mee lastig vallen, zodat ze niet gelijk terugvallen op deze zaakjes.....

Je hebt inderdaad niks aan een reactie dat ze er even over na moet denken..... Nou ja... meer had je waarschijnlijk ook niet kunnen verwachten, he. Je hebt even laten zien dat je nog bestaat, en je weet nu weer dat het weinig zin heeft.....

In deze fase echt rust en afstand zoeken, he... Geen impulsen die alleen maar alles weer oprakelen. Maar ja, dat weet je nu ook weer.

Ga een boek lezen, ga tv kijken, ga naar buiten! Zoek een vriend op, of iets.... Maar effe weg van zitten te peinzen over what could have been... Raap jezelf op.

Misschien moet je deze effe kijken.... Wees iemand me op, vandaag, ik heb hem zelf nog niet gezien
http://www.ted.com/talks/matthieu_ricard_on_the_habits_of_happiness