Hoi allemaal
Ik ben Sandra,42 jaar en ern vlotte alleenstaande moeder van een dochter van 16 en een zoon van 13.
Ik ben normaal gesproken een positief ingesteld persoon,geef niet gauw op,maar nu weet ik t ff niet meer...
Vandaar mijn blog,vindt t fijn om t van mij af te typen,maar wil ook graag weten hoe jullie er mee omgaan,wat is jullie ervaring.
Na een relatie van dik 25 jaar zijn de vader van mn kids en ik uitelkaar gegaan,dat was vorig jaar april. We waren meer broer/zus dus dat ging niet meer. Gaan nu goed met elkaar om, gaat helemaal goed,ook met de kids.
Nou ben ik begin dit jaar in contact gekomen met een man die ik nog ken van vroeger,zijn zus heeft jaren een relatie gehad met mijn broer,dus we kenden elkaars familie en mijn ouders gaan nog wel eens om met zijn vader en stiefmoeder. Dus dat was heel apart dat we elkaar tegenkwamen. Het klikte ook meteen, was een vertrouwd gevoel dus we gingen elkaar zien. Nou was t zo dat hij nog maar net alleen was, zijn ex had hem verlaten voor een ander. Achteraf ging het die eerste maanden veel te snel, elkaars kids meteen zien,alles er op en eraan zeg maar..
Omdat hij onregelmatig werk heeft en wanneer hij vrij is zijn kids bij zich heeft,had ie weinig tijd voor zichzelf,en omdat zn ex t af liet weten, er niet voor de kinderen was,wou hij t dubbel zo goed doen,wat hem siert want daar kan menig man nog wat van leren vindt ik
Daardoor werdt t te veel voor hem,te druk,wist niet hoe hij t moest combineren allemaal. Dat begreep ik,dus hebben we t twee maanden rustig aan gedaan,alleen contact via de app.
Na die twee maanden zijn we elkaar weer gaan zien,en ging op zich goed,alleen t was altijd puzzelen om bij elkaar te zijn. We zagen elkaar niet zo vaak,èèn keer in de week,soms iets vaker maar ook wel minder,en dan was t meestal ook met onze kinderen erbii,dus weinig alleen ons twee...
Vier weken geleden gaf hij aan dat t gevoel er niet meer was zoals t moet zijn,meer vriendschappelijk,geven om dan echt verliefdheid... Heb t eigenlijk altijd wel gevoeld,maar omdat ie zo zijn best deed,deed alles voor mij en mn kids,wuifde ik dat weg. Hij zei ook,ik hoopte dat dat gevoel wel zou komen dus gaf hij ook niet op.
We hebben er veel over gepraat,dat t kwam doordat we niet of nauwelijks tijd hadden met zn twee door zijn situatie. We hebben niet de kans gehad om echt met zn twee te bekijken wat t nou was tussen ons,altijd druk,altijd op de klok kijken, das geen goeie start natuurlijk...Ik merkte ook wel aan mezelf dat ik daar niet altijd even happy mee was...het onzekere..
Nu hebben we weer alleen contact via de app,bljven in eerste instantie vrienden,maar vindt t erg moeilijk,het appen is nu ook minder,ook logisch natuurlijk, maar ook anders,oppervlakkiger.
Weet nou niet hoe ik er mee aan moet, aan de ene kant wil ik het niet kwijtraken,vindt hem te speciaal, het idee dat ik niets meer van hem zou horen/weten,doet pijn maar zo doet t ook pijn,als hij een tijdje niet appt en ik merk dat hii gewoon verder gaat..ik heb toch nog hoop,dat als zijn situatie veranderd,wij nog een kans krijgen...mis m ontzettend, als hij niet appt,maar ook als,we wel appen, dan wil ik meer... Lang verhaal maar
graag zou ik jullie mening horen,wat zouden jullie doen...
Ben benieuwd naar de reacties...
Gr Sandra