Hallo allemaal,

Ik ben een jongen van 21 jaar oud. Vóór de relatie in kwestie heb ik al eens eerder een relatie van twee jaar gehad met een meisje tot mijn 17e. Zo'n 9 maanden daarna ontmoette ik een enorm lief meisje. We hadden veel gezamenlijke interesses. Het enige grotere verschil tussen ons is dat zij introverter is en ik extraverter. Zij had zelf al aardig wat negatieve dingen meegemaakt op zo'n jonge leeftijd, maar ze zette nog altijd de belangen van andere mensen vaak voor haar eigen.

Zo'n twee weken na onze eerste ontmoeting zijn we begonnen aan onze relatie. Bijna 4 jaar lang was deze relatie een droom. We hebben nooit ruzie gemaakt, waren overduidelijk verliefd en ik bouwde langzaam aan een toekomst met haar. Het liefste was ik na twee jaar al uit huis gegaan met haar. Op dit moment ging ik net naar het HBO en mijn zus was op dezelfde leeftijd, maar een kortere relatie, ook al met haar huidige man uit huis.

Ongeveer begin augustus begon ik te zien dat we uit elkaar groeiden. Zij ging vaker dingen zonder mij doen. Ik heb zelf ook genoeg vrienden waar ik dingen mee kon gaan doen, maar was nog altijd het allerliefste zo veel mogelijk bij haar. Ook zag ik dat onze relatie stil was gaan staan. We werkten niet meer naar een bepaald doel toe(denk aan uit huis gaan, meer bij elkaar zijn, aan een bepaalde hobby samen werken). Vanwege deze redenen heb ik tegen haar gezegd dat ik warmte en genegenheid mistte. Het onderliggend probleem was dus dat we uit elkaar aan het groeien waren, maar dat kon ik toen nog niet zo onder woorden brengen.

Zoals ik al had gezegd is zij wat introverter, wat betekende dat zij zich meer begon terug te trekken nadat ik dit probleem had aangekaart. Ze wist niet hoe ze er mee om moest gaan. Ik denk ook omdat zij net zoals ik enorm veel waarde hecht aan een sterke relatie en dit bericht waarschijnlijk dus hard aankwam.

De weken die daarop volgde begon ik meer aan haar te trekken. Ik wou haar graag meer zien zodat we aan onze problemen konden werken. Zij zocht liever afleiding bij vrienden, omdat ze zei dat ze elke dag al in haar hoofd bezig was met onze problemen en opzag tegen onze gesprekken. Zo gleden we dus verder af.

Afgelopen zondag hebben we besloten om er een punt achter te zetten. We geven allebei zoveel om elkaar, maar we wouden niet dat de pijn, die we toen en nu ervaarden, onze blije herinneringen aan de relatie zouden verdrijven.
We spreken nu deze week nog één keer af om een laatste gesprekje te houden en spullen terug te brengen, afscheid te nemen van elkaars familie.

Ik weet nu niet hoe ik dit verdriet ga verwerken. De laatste twee dagen heb ik met verschillende mensen gepraat en nu plaats ik het verhaal hier ook op dit forum. Het is allemaal zo plotseling gegaan, en niemand in onze omgeving zag het aankomen. We hebben besloten om straks het contact zoveel mogelijk op 0 te zetten, voor onbepaalde tijd. Ik weet dat dit de beste manier is voor mij om er overheen te komen, maar ik weet niet welke stappen ik nu verder moet gaan nemen. Ik zoek op dit moment vooral afleiding en ga de pijnlijke dingen nog uit de weg. Wat doe ik met de fotolijstjes, de liefdevolle briefjes die we zo vaak voor elkaar schreven? Gooi ik ze weg of moet ik ze op zolder zetten? Wat doe ik met dingen als Whatsapp of Facebook. Ik weet dat het mij zou verscheuren als ik een bericht zou tegenkomen van wat zij alleen al met wat vrienden zou doen in het weekend. Ik wil niet denken aan het leven dat zij krijgt zonder mij. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik ben mijn beste vriend kwijt, mijn veilige plek.

Help!