Liefdesverdriet, gebroken liefdes, wat maakt t toch ook een zooitje overal van... van liefdesverdriet is niet echt meer sprake bij mij, ik ben door de hele mikmak van emoties en kutgevoelens heen gegaan en heb t idee dat de jongens die het veroorzaakten wel een plek hebben gekregen. Maar nu ik mijn leven weer best goed op de rails heb loop ik tegen de gevolgen van al het verdriet aan...

Gedachtes over mijn liefdesleven in de toekomst, gebrek aan vertrouwen dat ik ooit iemand zal vinden die echt voor mij wil gaan en niet weg loopt, gevoelens voor een jongen die ik tegenkwam, hoop die ik weer even voelde, en weer de teleurstelling dat ook dit niet werkt. Twijfels over mezelf, twijfels over mensen. Aan de ene kant het verlangen naar liefde, ware liefde, aan de andere kant het idee dat het voor mij gewoon niet weggelegd is en het idee dat ik de rest van mijn leven single zal blijven. Een idee dat me niet eens echt negatief aanstaat.

Mensen hebben me te vaak teleurgesteld. Verwacht ik teveel van mensen, of verwacht ik juist te weinig waardoor ik mijn hart te snel verlies? Het wordt zo verdomde moeilijk om te blijven geloven als in de realiteit alles steeds maar misloopt... mensen zeggen weleens dat het niet aan mij ligt, dat ik alles in me heb om iemand aan te trekken en een relatie te laten slagen. En dat geloof ik ook. Maar toch zijn er momentjes van twijfel. Als t niet aan mij ligt, waarom overkomt het mij dan nooit dat er echt iets goeds op mijn pad komt?