De gedachten aan hem (mijn ex), mijn beste maatje, de persoon die ik door en door ken...nu met een andere vrouw achtervolgen me overal. Wat ik ook doe en waar ik ook ben. Ik kan me er aan de ene kant geen voorstelling van maken omdat dit plaatje alleen maar 'klopt' als ik mezelf naast hem picture. Maar aan de andere kant kan ik me er heel goed een voorstelling van maken. Alle beelden in mijn hoofd van ons samen, daarin vervang ik mezelf door haar. En als ik dat doe dan is het verdriet en de pijn groter dan ik zou willen.
Zij die straks aan zijn familie wordt voorgesteld, er in wordt opgenomen, zij die hem speciaal doet voelen.....

Me concentreren op m'n studie gaat op zich aardig. Dat wil zeggen dat als ik op de universiteit ben en lessen volg en word omringt door anderen. Vandaag roostervrije dag gehad waarin ik veel moest lezen en leren. Dat gaat dus wel erg moeizaam. Denk constant aan hem en hij met haar. Ik wíl het niet, maar het gebeurt wel.

Vind het nog steeds ongelofelijk bizar dat m'n beste maatje uit m'n leven is. Ik hem nooit meer zal spreken en zal zien. We wonen ver uit elkaar en aangezien hij nu ieder weekend in Berlijn zit bij z'n vriendin...zal het weerzien echt niet meer gebeuren. Ik weet dat het beter is, maar ik mis hem nog steeds na bijna 3 maanden heel erg. Hij gaat door, ik zit nog steeds in zak en as. Soms zou ik ook gewoon ff iemand willen hebben. Al is het alleen maar om maar niet zo meer aan hem te hoeven denken. Maar ja...dat is ook niet de manier waarschijnlijk. Wil me gewoon wel weer eens goed in m'n vel voelen. Hoop dat dat snel gaat komen.