In mijn laatste blog schreef ik al dat ik het contact met m'n ex weer verbroken heb. Ik kreeg een hele begripsvolle mail terug, die zo goed bedoeld en lief was. Een mail die zo vriendschappelijk mooi was, maar daardoor tegelijkertijd zo pijnlijk. Hij begreep dat ik het er nog moeilijk mee had. Maar dat hij zeker wist dat ik ook een mooi leven zou krijgen, dat hij me dit ook echt gunde. Dat hij het beste met me voor heeft en me nooit heeft willen kwetsen. Dat ik me opgegeven moest proberen open te stellen voor een nieuwe liefde. Dat ik ook weer iemand verdien etc. Dat ik hem altijd kan laten weten hoe het met me gaat, dat hij daar altijd oprecht geïnteresseerd in zal zijn. dat hij me nooit heeft willen kwetsen etc.

Zulke lieve woorden, waarvan ik zeker weet dat hij ze meent. Zo'n lieverd is het ook gewoon, dat wist ik al tijdens onze relatie. Maar het doet ook pijn omdat deze mail heel duidelijk aan mij laat zien dat hij echt over mij heen is. Hij staat er nu boven en kan deze woorden typen zonder emotineel helemaal op z'n kop te staan. Ik ben iemand voor hem geworden om wie hij geeft, maar van wie hij niet meer houdt. Hij is bezorgd of het goed met me gaat en wil het beste voor me. Maar meer ook niet.

Aan de ene kant vind ik het heel waardevol hoe we nu met elkaar omgaan (ook al las ik weer even een pauze in, in het contact met onderhouden). Er is een andersoortige relatie ontstaan, eentje van vriendschap en wederzijds respect. Ik gun hem ook zijn geluk, en dus ook op een bepaalde manier de relatie die hij nu heeft. Maar het doet nog wel pijn.

Ik ben nu nog wel in een stadium: waarom kunnen 2 mensen die nog wel veel om elkaar geven en het echt goed met elkaar kunnen vinden dan niet meer samen zijn? Waarom houdt hij niet meer van me?

Weer even veel verdriet, maar een verdriet die hopelijk snel zal uitmonden in mooi verdriet. Ik heb er 'een' vriend bij. Iemand die mij altijd het beste zal gunnen.....