Stapje vooruit, stapje terug: heel herkenbaar, en als ik jouw verhaal lees ben je al heel wat verder dan ik. We moeten verder, met alle ups en (diepe) downs, bij een rouwproces horen die momenten van pijn. En je twijfels over je relatie, die zijn heel normaal, de kreet "het voelt als broer en zus" heeft mijn a.s. ex ook gebruikt toen ik van hem te horen kreeg dat hij niet meer met mij verder wil. En ik wil dat niet horen, maar op sommige momenten besef ik nu al dat er een kern van waarheid inzit, zeker van zijn kant.

Ik kan alleen maar zeggen: sterkte en ga door op de ingeslagen weg, drop je gedachtes hier want het lucht op en daarnaast helpt het ook anderen (o.a. mijn persoontje ).

wil hier even op reageren. Wat je schrijft dat je een diepgang miste met je ex. Had ik ook niet. En ja, ik denk wel dat dat eigenlijk wel hoort. Misschien was jouw ex net als de mijne niet jaloers (totaal niet, zelfs niet een beetje). En misschien hadden jullie ook wel nooit ruzie. Zelfs ik vond dat niet normaal in mijn relatie, terwijl ik totaal blind was voor de onderliggende problemen daardoor. Want het is toch gek. Maar ik was zo overtuigd dat dit was wat ik wilde. En hij ging vreemd. Raar toch. Maar ik heb ook zo die kleine dingen gemist en nog steeds). Het komt nog wel eens naar boven hoor. Ik heb al bijna een half jaar een nieuwe vriend. Totaal ander persoon. Daar heb ik wel woorden mee. Die is wel jaloers. Ik kan met hem over alles praten (behalve over mijn ex, daar is hij allergisch voor). Maar toch denk ik vaak: dit is wel "normaal". Maar totaal onafhankelijk hiervan, verlang ik ook nog wel eens terug naar de grapjes van mijn ex. En zijn onbezorgdheid. Terwijl ik toch echt van mijn nieuwe vriend houd. Laatst heb ik er zelfs nog even over gehuild. Ik ben een tijdje naar een psycholoog gegaan, die heeft me enorm goed geholpen om erover heen te komen. Ik denk dat dat het verwerkingsproces bij mij wel bespoedigd heeft. Alhoewel, zelfs mijn ex volgens mij soms nog wel eens moeite heeft met het loslaten van de relatie.