Tijdens de afgelopen weken heb ik een duidelijke keuze gemaakt voor mijn man, nadat ik op een rijtje had gezet waar ik mee bezig was: dat de verliefdheid op X uit de hand liep en dat ik het totaal niet meer in de grip had. Ik had gewoon geen andere keus meer dan deze keuze te maken. Ik zat vast in een onmogelijke situatie. Ik heb me op de bodem van de put gevoeld. Ik moest iets doen: de verliefdheid een halt toe roepen en terug naar de basis in mijn leven: de relatie met mijn man. Soms moet je in het diepe springen van de vaste rots waarop je je leven hebt gebouwd.

En dan merk je pas dat de relatie die ooit mooi begon, nu vastzit in sleur, in verplichtingen, in langs elkaar heen leven, in een verstoorde communicatie, in onuitgesproken irritaties, in onvervulde behoeften. Dat je leven op zijn kop staat en springen in het diepe naar de bodem van een diepe put leidt.

En dat kwam allemaal door een prins op een wit paard. Je zit vast in een leven op een rots, waar nooit iemand langkomt... en dan... opeens... plotsklaps, als in een sprookje, daar komt hij langs... In een flits weet je: dit is hem! Je hebt op hem gewacht en je herkent hem! Je wilt hem achterna, want toen de blik van die prins jouw ogen bereikte was je meteen verkocht. Dit was DE prins op het witte paard!!! Dat je al een prins hebt, vergeet je meteen.

Ja, ik had al een prins, eerst ook op een wit paard trouwens. Maar ja, dat witte paard werd ingeruild voor een auto en de prins wilde liever ergens een baan hebben met een stel kinderen. En een kasteel zat er ook niet in, het werd een huis. Die prins werd dus een gewone man. Een leuke man, okee, maar alleen een prins heeft tijd voor ritjes op een paard, gewone mannen moeten werken. Dat kan heel saai worden.

Dus... je rent er achter aan, achter die prins op dat witte paard, dat trouwens wel snel en steeds sneller vooruit gaat. Het is al gauw... einde verhaal... weg paard en weg prins. Wel zijn de sporen van het paard nog zichtbaar in het zand, dus die volg je, en volg je, en volg je, op weg naar...? Diep in je hart volg je het spoor, want je hart weet waar je heen moet. Toch? Ja, je hoeft maar te luisteren naar je hart en je snelt vooruit.

Maar na een hele, hele, hele lang tijd, word je moe, gefrustreerd, verdrietig, boos, verward... dit leidt dus nergens heen! Je kunt hem niet meer vinden. Hij is weg!!! Hij, de prins van je dromen, de mooiste, liefste, hij is onvindbaar! En de sporen vervagen, en daar sta je dan... BAM! Met beide benen op de grond, je hart gebroken, je dromen verpletterd... Had je die prins nou echt wel gezien? En dat paard?

Tja, daar stond ik dan: einde van een mooie droom. Pas na afstand te nemen van X, die tweede prins op een wit paard, werd me duidelijk wat die verliefdheid met me deed: dat ik alles door een roze bril heb gezien met volkomen irreëel gedrag. Het is achteraf heel eng, hoe ik in de greep was van X, of was het nou de verliefdheid en onderging ik dat niet gewoon? Maakt niet meer uit, maar het is idioot hoe je je kunt laten gaan door een stel stofjes die in je lijf aan het werk zijn en de regie lijken over te nemen. Weg gezond verstand. Hij is dus helemaal geen prins en dat witte paard bestaat niet. Waarom zag ik dat nu pas? Had ik dat niet gewoon kunnen weten, toen prins nummer 1 ook een gewone vent was gebleken?

Ja, ik heb besloten om voor mijn huwelijk te gaan en daar weer energie in te steken. Dat is met kleine stapjes, dat is hard werken, dat is voortdurend een knop omzetten om zoete droombeelden weg te jagen, stoute stemmetjes streng toe te spreken, dat is in één woord: herontdekken. Het is opnieuw ontdekken met WIE ben ik ook al weer getrouwd? Niet met een prins dus, okee, maar ook niet met een kikker...

Een keuze maken betekent vaak ook een afscheid. Dat betekent voor mij concreet... afscheid nemen van wat niet kan zijn, maar kiezen voor wat wél kan zijn. En dat is toch meer winst dan verlies, heb ik ontdekt. Een positief resultaat daarvan is een aantal goede gesprekken met mijn man over onze verwachtingen en behoeften. En een aantal concrete besluiten... we willen meer tijd samen doorbrengen met leuke dingen doen en elkaar verrassen. Een enorme stap vooruit!

En dat betekent dus ook... ECHT afscheid nemen van X. Afscheid via social media, wat een hele moeilijke stap was, maar wat noodzakelijk was om los te komen. Want ik zat vast aan X, ik zat onder de plak, ik was in de ban, ik was totaal verblind. Ook betekent het... gevoelsmatig afscheid nemen. De ene dag meer, de andere dag minder. Dat betekent... hem ECHT laten gaan. Dus alle dromen laten wegwaaien met de wind naar... nergens. Dat betekent... leegte tegenkomen in mijn hart. Dat betekent... rauw verdriet en bittere rouw... toelaten van golven, nee, soms zeeën van pijn, ldvd dus.

Het is af en toe echt door een zure appel heen bijten, een hapje nemen en kauwen maar, of het hapje uitspugen, maar meestal al kauwend het verdriet toelaten, op weg naar volgende hapje. Het is, hoe dan ook, beseffen dat ik die appel moet aanvaarden. Zonder die appel kom ik niet verder. Die appel is een les, om winst en verlies te kunnen zien, om te kunnen vallen en opstaan, om te ontdekken waar ik sta en waar ik heen wil, en niet alleen ik, ook mijn man en ik samen.

Ondertussen is dit natuurlijk allemaal mooi gezegd, maar de praktijk is, dat ik het ongelooflijk moeilijk vind om iemand (X) los te laten waar ik ongelooflijk veel van hou en waar ik ongeloof weg van ben. Hij is de zoete appel, de verleiding die langskwam, en wel op een gouden schaal, toen de zure appel bitter werd, en zelfs oneetbaar. En dat had ik kunnen weten, toen de zure appel ooit zoet smaakte, of nee, toen de zoetheid haar frisheid verloor.

Of kun je dat toch niet weten, dat een frisse appel kan veranderen in een bittere? Nee, dat kun je eigenlijk niet weten, op de dag dat je belooft hem trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid. Want je denkt: "Dat overkomt mij, dat overkomt ons niet. Ik word niet verliefd op een ander en het leven wordt mooi. Wij gaan het redden." En anders denk je wel: "Dat zie ik dan wel weer." Nou, dat heb ik dus gemerkt... zo werkt het dus niet.

Kortom, ik ben hard aan het werk en zie deze nieuw ingeslagen weg nu als een positieve uitdaging. Het voelt goed om deze keuze gemaakt te hebben, om niet weg te rennen voor het verdriet, om de moeilijkheden niet te ontvluchten, maar vooral om voor mijn eerste liefde, mijn man, te gaan. Het is ook mooi, om te merken dat mijn man er ook voor wil gaan. Om te merken dat het hem goed doet, dat we met elkaar praten en plannen maken. Daar ben ik heel dankbaar voor.

En ik weet inmiddels ook dat ik helemaal niet op een prins zit te wachten... ik zit te wachten op een gelukkige relatie, en daar maak ik zelf ook onderdeel van uit en daar heb ik zelf ook invloed op. Daar moeten we samen iets van maken in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid. En dat is geen succesrecept, maar het is ook niet onhaalbaar. Het is hard werken, dat wel, om soms even uit te rusten, even te vallen, om daarna weer op te staan. Het is de moeite waard, denk ik nu.

Maar is het is zeker geen sprookje, zo van: en ze leefden nog lang en gelukkig. Nee, het is gewoon zoals het is, wij zijn niet perfect, maar we gaan er weer voor.

En dan is het leven weer een heel stuk simpeler. Dan is het genieten van kleine dingen.

Wat ik eigenlijk gewoon zeggen wil: ik ben, nee, wij zijn een heel stuk verder gekomen en het voelt goed!