Ik wil graag weer even mijn verhaal (zo kort mogelijk) met jullie delen, omdat ik weet dat niemand me beter zal begrijpen dan dat jullie dat kunnen in deze situatie.

Na 2 jaar van radiostilte nam begin dit jaar, eind vorig jaar mijn ex contact met mij op. We hebben toen een tweetal flinke gesprekken gevoerd, hij zei nog: "Wat leuk dat we na al die jaren nog zo goed kunnen opschieten met elkaar, niet verkeerd oppakken maar je was geen verkeerde keuze", enz enz. Ik dacht toen: ook al is dit allemaal vriendschappelijk, ik heb hier niks aan, het trekt me terug in de tijd en ik wil juist vooruit met mijn lieve vriend. Dus ik haalde hem van mijn Facebook af, waar we dus contact hadden (ik kom hem nooit tegen, woont niet in de buurt).

De laatste tijd ging dit echter aan me knagen: ik hou nu juist zo'n geïdealiseerd beeld van mijn ex over. Als ik nu door de zure appel heen had gebeten, desnoods hem gezegd dat het contact wat mij betreft er wel kon zijn maar met mate, dan kon ik hem tenminste na al die jaren écht loslaten en volledig zien als redelijk gewone vriend (want echt helemaal naar puur vrienden kan ik niet, hij blijft speciaal en een warme herinnering).

Dus ik voegde hem onlangs toe, en na dagen van geen respons dacht ik dat hij het niet wilde en plaatste ik dat in een blog op deze site. Toen ik besloot: "het zij zo, dan hoort het ook zo te zijn", voegde hij me toch nog toe gisteren. Hij vroeg me waarom ik hem had toegevoegd, of er iets gebeurd was oid. Maar ik vertelde hem dat het gewoon zomaar was, en vroeg hem hoe het met hem ging. We hebben toen denk ik een gesprekje van tien minuten gehad. Maar het was niet meer zo'n gesprek als begin dit jaar, veel getemder. Dit was echt een gesprek tussen twee mensen die ooit eens iets met elkaar hadden, maar dat was nu helemaal weg. Niet eens meer die enorme klik die er een half jaar geleden nog was.

En ook al was dit precíes mijn doel, ik moet toch nog even door een zure appel heen. En begrijp me niet verkeerd want ik wil hem niet terug en ik hou enorm veel van mijn huidige vriend. Maar na al die jaren zat er nog een restje wat ik niet los kon laten, en ik denk dat dit een goede stap was... Ook al is het even slikken, ik moet beseffen dat ik hem anders moet gaan bekijken. En als ik aan vroeger denk dan is dat goed, maar ik moet hem in het heden normaal kunnen zien... Gewoon puur als iemand, als een "vriend", een "kennis". Ik weet niet goed hoe ik het moet noemen...

Vinden jullie dat ik dit goed heb gedaan? Misschien klinkt het oneerlijk tov mijn huidige vriend maar geloof me... Ik wil hem echt niet kwijt! Ik hou erg veel van hem. Maar blijkbaar is dit iets wat er toch los van staat...