Deze week is week 2 ingegaan van het no contact.. behalve het mailtje en de woorden die daarover gezegd zijn is er niet meer gepraat. Het geeft mij een soort rust, als ik maar niet aan de gevolgen denk dat het nooit meer goed komt zoals het was. Het doet pijn, en soms levert dat echt teveel stress op.

Ik kreeg weer veel reacties op mijn vorige blog (dank daarvoor) en ook over het mailtje wat ik gestuurd heb. Even voor de duidelijkheid, dit is geen boze mail geweest maar een mail waarin ik alles op een rijtje heb gezet en ook erin heb gezet dat het niet de bedoeling is dat het goed komt door die mail (wat ik nog steeds hoop daar niet van) maar dat ik voor mezelf een stukje kon afsluiten.

Ik lig nu ziek in bed helaas (griepje) dus heb ik ook meer tijd om na te denken en heb echt de neiging om een goed telefoongesprek aan te gaan. Gelukkig ga ik me dan eerst afvragen of ik er iets mee bereik (nee) en of ik er gelukkiger van word (ook niet). Dus ik bel niet, maar heb wel zwaar de neiging.

Verder voel ik me best wel alleen en probeer leuk dingen in te plannen. Het leven staat niet stil voor mij en gaat toch echt door. Hij is er klaar mee en mijn herinneringen aan hem vervagen steeds (hoe z'n stem is, wat voor gedrag hij had en hoe we samen waren).

We zijn op weg naar de feestdagen en juist dan mis ik iemand om mij heen. Ook mis ik de dagelijkse gesprekken die ik met hem had en de rest er om heen (dat begrijpen jullie vast wel)

Ps: ik merk dat soms mensen tegen mij praten op de chat. Helaas zit ik af en toe op mijn mobiele telefoon waar ik dus met geen mogelijkheid wat terug kan sturen (BALEN!) sorry daarvoor.