Weg uit mijn comfortzone... Weg van het veilige gevoel dat ik mezelf bood door alles af te kappen voor het serieus werd...
Weg van zekerheid en weg van de onbereikbare partij zijn.
Ik stel me open en dat betekent onzekerheid, kwetsbaarheid en angst.
Hij laat me ook niet echt merken dat het goed zit, maar misschien ligt dat ook wel aan mij...
Zoals eerder geschreven probeer ik om de verwachtingen en analyses achterwege te laten en te genieten van het hier en nu en van het moment. Erg mindfulness achtig en past helemaal binnen de positieve psychologie. Het is echter verdomd lastig voor een piekeraar die uit zijn comfortzone is gestapt om te genieten van het hier en nu zonder daarbij na te denken. Ik betrap mezelf erop dat mijn gedachten toch regelmatig afdwalen. Wel is het zo dat elke x als ik een Negatieve gedachte heb ( wat je als piekeraar vaak hebt ) telkens een soort alarmbel af hoor gaan waardoor ik sneller uit mijn gedachten ben. En dat helpt toch wel om positiever te zijn en los te laten met continu met hem bezig te zijn. Wat voelt hij? Wat wil hij? Waarom laat hij niks horen? Etc etc. In plaats daarvan probeer ik het meer om mezelf te laten draaien: gewoon iets sturen zonder te analyseren wat hij ervan kan denken e.d. Wat wil ik? Etc.
Vorige week vrijdag heb ik hem gezien en wat was het gezellig. De momenten dat we samen zijn zijn altijd leuk. Dezelfde vriendin die tegen me zei: je moet blij worden van iemand, anders werkt het niet. Zei nu: je moet het tijd geven. Jij hebt interesse, hij heeft interesse en jullie zijn nu aan het kijken waar het naartoe gaat. Lekker toch?
En ja,voor de nieuwe Isa die ik probeer te zijnen die in het hier en nu leeft is het heerlijk! Geef hem wat tijd en mezelf ook. Niks mis mee.
Maar die piekeraar is het er niet mee eens. Die wil eerst bevestiging dat hij mij leuk vindt en die wil de controle over de situatie. Constante struggle dus. Maar we komen er wel... Ik kom er wel... Eventually... Some day...