Hoi lieve mensen,

Na weer een flinke ruzie gisterenavond hebben we net het de kinderen verteld.
Mijn jongste zoontje (6 jaar) begrijpt het niet.
Maar mijn oudste zoon (9 jaar) is er helemaal kapot van.
Ikzelf ben er helemaal kapot van.
Sorry dat ik het op mijzelf betrek, maar ik voel woede en haat opkomen tegen mijn EX.
Ik ben helemaal klaar met haar.
Nu nog proberen de tijd door te komen dat we samen onder 1 dak wonen.
En er komen steeds meer vragen boven.
Waarom wilde ze niet met mij praten toen het haar hoog zat.
Waarom dit, waarom zus, waarom zo.
Ik voel me leeg.
De pijn in de ogen van mijn kind is mijn pijn.
Ze maakte een opmerking tegen de oudste van "als jullie wat liever hadden geweest" .....
Ik kon haar wel op haar bek rammen.
Als een kind zoveel verdriet heeft dan zo'n opmerking maken.
Jesus, wat ben je dan dom.
Maar ja, ze krijgt het nog heel zwaar.
Ze loopt al bijna 1,5 jaar bij een psycho-therapeut omdat ze een burn-out heeft gehad.
Ze heeft nog steeds niet haar problemen onder controle en dan doet ze dit.
Uit elkaar gaan is niet de oplossing in mijn ogen.
Maar ze is totaal omgeslagen.
Ze denkt dat ze door deze stap te maken haar leven weer op de rit krijgt.
Ik zie al gebeuren dat ze zichzelf zo als de kinderen bij mij zijn zichzelf helemaal klem zuipt en zich laat naaien door iedere kerel die ze tegenkomt om maar te vergeten.
Op dit moment alleen woede.
Ik denk dat fase 2 van de verwerking begonnen is.

Groetjes,

Roland