Op 1 augustus zouden we vier jaar verkering hebben gehad. Maar afgelopen donderdag hebben we het uitgemaakt... Het gaat al heel lang niet goed. Mijn ex is heel lang ziek geweest en we dachten telkens weer, als hij beter is, dan komt het allemaal wel weer goed.
Maar vanaf februari gaat het steeds beter en we kunnen nu zeggen dat hij beter is. Toch werd onze relatie er niet beter op... We praatten er wel eens over en wilden allebei er wel aan werken. Tot twee weken geleden.

Hij had een reunie van de basisschool. Daar kwam hij dus een oud klasgenote van hem tegen. Nadat de reunie over was zijn ze naar de soos gegaan, waar ik hem dus weer tegenkwam. Maar ze waren zo druk is gesprek, dus ik dacht laat ze maar. Allemaal oude verhalen waar ik niets van weet, dus ik ben lekker mijn eigen gang gegaan. Het meisje in kwestie was nou niet bepaald aantrekkelijk (vond ik) dus ik maakte me er verder ook geen zorgen over.
Maar de volgende dag vertelde hij me dat hij een bepaalde spanning had gevoeld en zij ook. Nou ja, dat kan gebeuren toch? Dat zei ik ook tegen hem. heb ik zelf ook wel eens gehad. Maar een paar dagen later bleek die spanning ineens te veranderen in bepaalde gevoelens. Tsja, dat werd toch even wat anders. Hij kwam er zo achter dat hij die gevoelens voor mij al heel lang niet meer had gehad en ik ook niet voor hem. maar we wilden het niet uitmaken, we zouden ervoor vechten om die gevoelens weer naar boven te halen.
Weer een paar dagen later vertelde hij me dat hij verliefd op haar was geworden. Pfff, dat was alsof iemand een mes in mijn hart stak. Hij deed verder niets met die gevoelens en hij vond het zelf ook verschrikkelijk. Hij had haar na de reunie niet meer gezien, maar via MSN hadden ze contact gehad.
We hebben hele gesprekken erover gevoerd en we wilden alltwee kijken wat er nog was. Hij verbrak het contact met dat meisje, zodat hij die gevoelens voor haar niet zou versterken.
Toch hebben we afgelopen donderdag er een punt achter gezet. Het doet me gewoon zo veel pijn!
Tijdens zijn ziektebed ben ik er altijd voor hem geweest. Ik heb ook wel eens jongens ontmoet voor wie ik bepaalde gevoelens had, maar ik heb nooi verliefdheid toegelaten. Want ik had hem. En hij was ziek, dus hij kon mij ook niet alles geven wat hij wilde. Dat nam ik hem niet kwalijk. Het zou allemaal beter worden als hij weer beter was. Dan zouden we gaan samenwonen etc. Dus we waren ook al op zoek naar een huisje. Ik heb mijn kamer in leeuwarden opgezegd en ik zou mijn studie vanaf volgend jaar in Groningen voortzetten. En dan het eerste emeisje die hij tegenkomt, daar wordt hij verliefd op!!!
Aan de ene kant ben ik boos en gekwetst. Aaan de andere kant wete ik dat hij zich er verschrikkelijk schuldig over voelt en hij er niks aan kon doen. Het overkwam hem gewoon.
Het is een schat van een jongen, en dat maakt het juist zo moeilijk.