Ik ben sinds 3 jaar gescheiden.
De scheiding kwam van mij af, niet omdat ik het wilde,maar ik zat zo in de knoop,dat ik mijn man tegen mijzelf moest beschermen ( vond ik )
en vroeg daarom de scheiding aan, mijn relatie na mijn man is allang kapot, ik heb me daar nooit voor de volle 100 % in kunnen geven,omdat ik nog altijd van mijn exman hou.
Mijn exman heeft wel een relatie,maar ik weet dat hij daar niet gelukkig in is.
Nu ik,na flink in de maling te zijn genomen door mijn vorige 'partner'genoodzaakt voorlopig bij mijn zoon in woon, en mijn exman weer regelmatig zag, heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken en heb hem verteld wat mijn gevoelens nog voor hem zijn.
Ik kan niet zeggen dat hij stond te juichen,maar hij stond er ook niet afwijzend tegenover.
Sindsdien is er weer volop contact met mijn exman via SMSverkeer.
iets wat we stiekum doen, want zijn huidige 'vriendin'mag het niet weten, hij woont daar in , en dan staat ook hij op straat.
Na 17,00 uur heeft hij me gevraagd te stoppen met de SMSje, dan kan hij al thuis zijn.
Iets waar ik aan mee werk, ik wil mijn man dolgraag terug,maar ben er niet op uit hem in de problemen te brengen.
Met tranen en tuiten heb ik hem na 3 jaar alles verteld, en ook dat ik nog steeds stapelgek op hem ben en hem graag terug wil.
Hij wilde mij geen valse hoop geven en adviseerde mij, eerst mijn eigen zaakjes op een rijtje te zetten, en dan verder te kijken.
Ik had geen vrede met dat antwoord, ik wilde horen dat hij terug kwam en dat hij ook nog van mij hield ( iets wat ik eigenlijk wel weet)
Nadat hij weg ging kreeg ik een smsje met, 'maak je niet druk, ik hou ook van jou xxx '
Ik stond natuurlijk wel te juichen en ,liet van blijschap ook wat tranen lopen.
Maar nog weet ik niks, ik weet nog niet of hij me wel terug wilt.
Ik weet niet wat hij nu denkt.
Natuurlijk snap ik dat hij een bepaalde angst voelt, ik bedoel...
Ik riep na 14 jaar maar even,,ik wil van je scheiden.
Natuurlijk zeg ik nu, Had me gezien en gehoord,had me op de stoel gegooid en gezegd,nu ga je praten.
Maar dit is napraten.
Ik heb aan mezelf gewerkt en ben er uit en weet dat ik een nieuwe start kan maken... Met, na wat ik hoop met mijn exman.
Wat kan een mens van iemand houden, soms doet het gewoon zeer.
Ik geef iedereen een 2e kans, heb ik dan geen recht op een 2e kans.. ?
We zijn er beide over eens, dat we best een goed en stabiel huwelijk hadden, en die door oorzaken buiten ons vermogen kapot is gegaan.
Dit mag toch niet zo blijven dan ?
ik ben eerlijk genoeg om te bekennen en dat heb ik ook tegenover hem gedaan, dat ik er een bende van heb gemaakt.
Maar bende kan je opruimen.
Mijn exman trekt zich weer terug, dat voel ik,dat merk ik.
Is dit zijn angst, of... zou hij zich thuis voelen in zijn huidige relatie ?
Wat wilt hij nou ?