Hi, ik denk dat ik net zoals de meeste hier en net zoals jij loop te tobben. Met dezelfde vragen en dezelfde stress. En uiteraard compleet anders, omdat we alles verschillend ervaren. Ik kan je niet adviseren, want mijn leven is ook een vreselijke chaos. Vind het wel erg om te horen dat je je zo aan het eind van je Latijn voelt. Goed bedoelde adviezen heb je natuurlijk al genoeg gehad. Ik zou wat ik voel ook graag uit willen zetten,maar niets helpt. Met vrienden zijn helpt niet (of nauwelijks),met werken hetzelfde. Het probleem is dat overal waar je naar toe gaat, je jezelf meeneemt. En alles wat je voelt. Wat ik zelf heb ervaren is een perfecte liefde, oneindig veel dieper dan alles dat ik tot dan toe had ervaren. Nu is de relatie 'over', maar de liefde niet. Ik voel haar nog steeds, vanuit mijn ziel, als een slecht uitgevoerde amputatie, zeg maar. Hoe kom je erover heen? Hoe krijg je het weg? Ik heb géén idee. Dus ben ik teneinde raad maar naar een psychotherapeut gegaan in de hoop dat ik iets ga ontdekken dat ik wél kan veranderen of kan controleren. Iets dat ik bijvoorbeeld zelf méer maak dan het feitelijk is. Het kan zomaar voorkomen;-)
Het voelt heel hypocriet om je te zeggen dat je moet opletten dat je wél genoeg slaapt en sport en goede voeding krijgt. Blijkbaar maakt dat je weerbaarder en kun je íetsje beter deze zielspijn het hoofd bieden. Hypocriet, omdat ik het advies zelf maar ten dele kan opvolgen. op mijn manier herken ik je donker. Met haar was alles zoveel mooier en beter en kleurrijker dan ik voor mogelijk had gehouden. Nu haal ik nergens meer plezier uit. En alles herinnert me aan haar. Zelfs de muziek (ben muzikant) en dat is juist altijd een uitlaatklep geweest bij vroeger 'normaal' liefdesverdriet.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is, houdt moed. Ook al moet je dit alleen doen en wordt je daartoe gedwongen door de keuze van een ander, je staat niet alleen. In al hun verschillen,leveren we uiteindelijk allemaal dezelfde strijd.
Hou je taai!