Inmiddels is het een tijdje geleden sinds het uit is met voor mij nog steeds de liefde van me leven...

we waren zoals je misschien in vorige blogs al gelezen had bijna 4.5 jaar samen geweest.
De laatste weken die ik heb mee gemaakt zijn extreem pijnlijk en ik kan het ook niet veel langer meer volhouden..

Constant gaat de gedachte door mijn hoofd van: waarom??, hoe heeft dit naar bijna 4.5 jaar kunnen gebeuren?
Heb ik het zien aankomen? nee absoluut niet! net als alle anderen waarmee ik gepraat heb, iedereen verbaast zich erover en snapt er helemaal niks van:S

er schieten nog meer gedachten door mijn hoofd, gedachten van: Wat voor nut heeft het nog? ze was (en is nog steeds) alles voor me en ik voel gewoon dat ik absoluut niet zonder haar kan! en toch heeft ze besloten om niet meer gelukkig met mij te zijn:( zonder in mijn ogen enige aanleiding en volgens mij van haar kant ook..

ik voel me soms gebruikt, gebruikt als touw waarmee zij zich uit haar verleden heeft kunnen trekken, uit het dal waar ze in is begonnen(en die was diep) ik voel me dat touw, het touw wat boven is losgeknoopt en door haar naar beneden is gegooid in het dal:'( en toch ben ik niet boos, alleen intens verdrietig, teleurgesteld dat dit is gebeurd..

de laatste paar weken zijn er dingen gebeurd met me waarmee ik veel mensen bang heb gemaakt.. deze dingen zijn voor mijn gevoel niet weg.
Er is een avond geweest dat ik tijdens het douchen al jankend mijn hele lichaam ging onderkrassen met me nagels, niet alleen armen en benen, maar ook mijn polsen... gelukkig is het met mijn nagels gebeurd en niet met een ander voorwerp. Ook is er niks meer van te zien.. behalve de gedachte die ik zie en de pijn die ik heb, anders waren er nog veel meer mensen bang geworden..

afgelopen maandag was ook weer een diepte punt. ik heb anderhalf uur zitten te hyperventileren op de bank, me ontzettend hard geknepen en gewoon niet kunnen ontspannen, mijn ouders drongen zelfs niet eens tot me door. Ik doe hun ook zoveel pijn:S net als mijn broer en zijn vriendin, maar ik voel me zo eenzaam en totaal niet meer van belang:S

ik ben de afgelopen 3 weken 6 kilo afgevallen door de stress en het verdriet, terwijl ik al ondergewicht had, ook merk ik dat de slapeloze nachten hun tol beginnen te eisen:( soms slaap ik maar 1.5-2 uur op een nacht, maar meestal 3 of 4 die ook ruw verstoord worden door angstige en zweterige momenten, waarbij ik omhoog schiet en naast me kijk... maar het 2 persoon bed waar ik in slaap(ons bed wat we samen gekocht hadden voor het samen wonen gedachte was er al 1.5 jaar lang) blijft groot en leeg....

met haar heb ik nog steeds geen contact meer gehad, ik weet niet hoe het met haar gaat en zij weet niet hoe het met mij gaat..

ik ben blij dat ik iemand ben die zich aan zijn beloftes houd, want ik heb paar mensen beloofd dat ik in ieder geval naar de intake met de psycholoog ga volgende week dinsdag en ik hoop dat die me kan helpen, maar zelfs daar vertrouw ik niet echt meer op:S

ik voel me verlaten en alleen, Ik voel me het touw wat haar uit haar dal geholpen heeft, wat losgeknupt is en naar beneden gegooid is. Ik voel.... niet zo extreem veel meer behalve pijn en verdriet.

spookje