Ik ben nu een tijdje mee aan het lezen en het is mooi om te zien hoe hier mensen met verschillende achtergronden en verhalen toch over ongeveer dezelfde soort gevoelens kunnen praten. Onder andere een blogpost van ikhoopopbeter (http://www.ldvd.nl/node/13533) deed mij eraan denken dat mijn ervaring met mijn verliefdheidsverdriet mij ertoe dwingt anders te kijken naar andermans liefdesverdriet.

Ik heb veel polyamoureuze vrienden en kennissen, dus beginnende relaties en prille verliefdheden komen in mijn omgeving nogal veel voor. Ontluikende romances die uiteindelijk toch niet voortgezet worden, zijn ook aan de orde van de dag. Meestal is dat niet zo'n probleem; mensen flirten eens wat met elkaar, soms wordt het niets en dan vinden beide partijen dat niet erg, maar soms maakte ik wel mee dat een van beiden er toch behoorlijk van ondersteboven was. Ik moet toegeven dat ik dat altijd een beetje wonderlijk vond. Ook was ik wel eens verbaasd als ik mensen leerde kennen die steeds aan elkaar refereerden als 'mijn ex', terwijl dan later bleek dat ze welgeteld drie dates hadden gehad, of vier weken verkering, ofzo. Ik doe (of: deed) er altijd wat langer over voordat ik me echt aan iemand begon te hechten, en het wilde er bij mij niet zo gemakkelijk in dat mensen zo snel zo belangrijk konden worden voor elkaar.

Wel, hier rondkijken herinnert me eraan dat mensen niet allemaal hetzelfde werken. Ik heb me hier aangemeld wegens een verliefdheid van een jaar, die zich pas in de afgelopen drie, vier maanden enigszins heeft verdiept. (En als ik zeg 'verdiept', betekent dat dat we ernstig ge-e-maild hebben en 1 keer hand in hand gelopen.) Dat staat in een nogal schril contrast met bijvoorbeeld het verlies van een huwelijk van meer dan 20 jaar.

Ik vind het stoer, dat mensen met een groot 'je-hele-leven-staat-op-zijn-kop' verlies, en mensen met stress vanwege een prille verliefdheid, hier begrip bij elkaar kunnen vinden. Ik begrijp nu beter dat soms iemand heel snel onder je huid kan kruipen, en ik zal hopelijk ook een beetje leren snappen wat het betekent om een echt langdurig vaste levenspartner ineens te moeten missen (al hoop ik dat natuurlijk niet uit ervaring te leren). In ieder geval is het leerzaam om te zien dat geen twee mensen hetzelfde geraakt worden door dezelfde soort gebeurtenis, dat zelfs dezelfde mensen verschillend kunnen reageren op verschillende momenten in hun leven, en dat desondanks een gesprek over dit onderwerp mogelijk is.

Ikhoopopbeter heeft gelijk. Liefdesverdriet maakt mij zachter en begripvoller.