Het gaat goed met me. Zowel op algemeen als op ldvd vlak.
Ik spreek regelmatig af met vrienden en heb dan plezier, ik doe het volgens mij wel goed op school (zit midden in de examens, en ik denk dat het wel oké gaat), ik blijf op gewicht (heb daar een tijdje meer gesukkelt eer ik 'tevreden' was met mezelf), thuis gaat alles goed, en met mijn ex betreft, dat gaat ook de goede kant op. Soms is het wat raar, maar over het algemeen lukt dat vrienden-gedoe wel.
Ik had een tijdje het gevoel dat ik hem kwijt was, als vriend wel te verstaan, dat ik zijn vertrouwen kwijt was en dat hij plots besefte dat als je tegen je ex zegt dat je beste vrienden wil blijven, dat dat niet goed werkt. Zijn vertrouwen heb ik alleszins nog, want overlaatst hadden we een gesprek over zijn twijfels bij zijn nieuw lief. Waarschijnlijk was het helemaal niet zijn bedoeling om daarover met mij te praten, maar het kwam er toch van. En het deed goed, dat gesprek, ook al was het (voor hem) niet zo'n leuk onderwerp. Maar het was voor mij een gevoel van: met zoiets praat je wel met hele goede vrienden, dus ik ben hem toch niet zo kwijt als ik dacht.

Even het gesprek kort uitleggen, dat maakt het wat duidelijker.
Mijn ex kijkt naar totale pakketten, wat wil zeggen dat hij een hele hoop dingen zoekt in een relatie en dat liefst al die dingen er effectief moeten zijn. De verschillende "vlakken" zijn:
- op emotioneel vlak (er moet een "klik" zijn, de verliefdheid zelf)
- op fysiek vlak (spreekt voor zichzelf)
- op intellectueel vlak (over alles kunnen praten met elkaar, interesses delen of op z'n minst elkanders interesse opwakkeren, ...)
- op "omgevings"-vlak (familie, vrienden, ..)
Misschien zijn er nog, maar dat zijn zo de belangrijksten. Ik was niet genoeg op omgevingsvlak en later ook niet op emotioneel vlak. Maar op intellectueel vlak scoorde ik blijkbaar wel goed. Zijn nieuw lief niet zo, en daardoor blijft het fysiek deel ook uit.
Ik had voor dat gesprek gezegd, dat ik bang was dat ik niet meer gelukkig zou zijn, kón zijn. Bedoeling was als hij nu.
Even later zei hij zelf, dat dat enkel zo lijkt, dat hij niet echt gelukkig is.
Ik heb hem gezegd dat hij misschien de lat wat hoogt legt, dat ik qua interesses misschien té goed aansloot en je dat niet van iedereen kan verwachten, net zoals de vriendin voor mij een fantastische familie had, en hij die lat bij mij wat hoog legde.
Ik heb hem gezegd dat hij met zijn lief erover moet praten.
Het is niet eerlijk om te doen alsof je gelukkig bent, en de ander dat te doen geloven. ík dacht dat hij gelukkig was, en ik ken hem nu toch al een beetje. (Nee, soms zag ik dat er iets was, maar ik dacht dat dat mijn verbeelding was, dat ik problemen tussen hen zocht).

Oké, nog iets, geen seconde tijdens dat gesprek, dacht ik: "Ik maak nog een kans." of had ik een sprankeltje hoop dat ik hem ooit terug zou hebben. Ik wil hem eigenlijk niet terug. Ik vind hem niet meer onvoorwaardelijk geweldig, wat volgens mij een teken is dat die verliefdheid eindelijk aan het afweren is.
En bovendien, over bijna alles kunnen praten, interesses delen, dat is toch ook een kenmerk van vriendschap? Dus dat zit wel snor denk ik.

Maar wat scheelt er dan? Waarom moest ik vanmorgen plots huilen, en het was niet de eerste keer deze week dat dat gebeurde. Waarom ben ik bang dat ik niet gelukkig ga worden, als alles nu de juiste kant op gaat? Als het niet door hém komt, waardoor komt het dan wel?
Wat scheelt er met mij?

(Waarschijnlijk is dit niet meer strikt ldvd-material, maar ik moet het ergens kwijt.)