Online gebruikers
- Angelo
Ik leerde je kennen op mn 30ste...18 jaar lang lief en leed gedeeld, een zoon om van te dromen, goed huwelijk vol liefde, je wou naar spanje, en hier wonen we dan 10 jaar, we werken voor hezelfde bedrijf., en zoals je liet blijken, we houden echt veel van elkaar.
Tot voor kort, ik ga werken, jij zou wat boodschappen doen en s´naiddags zouden we samen wat wandelen aan het strand met de hond.....dag schat tot straks, een dikke zoen, en ik hou van je....je belt me s´middags, wanneer ik naar huis toe kom , je zegt me gewoon Ik Ben Weg.... ik begrijp het niet, hoor ik me nog zeggen, je antwoord gewoon, ik nam alles mee en kom niet meer naar huis, je treft geen schuld , maar ik ben verliefd op een kaderlid en ga samenwonen. Leg je dit uit aan onze zoon, die blijft wel bij jou wonen. daag . Ik ben totaal van de kaart, in een huwelijk maak je wel beiden fouten en leer je hiervan. Zelf stel je wel jezelf de vraag ..... waarom............wat...... ea.
En nu???????
lm als dit zo gebeurd is
dan kan ik daar niet bij.
Wat laf!
Sterkte, begrijp niet want mensen mekaar kunnen aandoen soms.
re
dank voor je reaktie.
Ja, dit is de manier waarop, ik kan het nog altijd niet geloven.
@ lm
Een dikke knuffel kan je wel verdienen in deze tijd , meer kan ik er niet op zeggen.
Ik ben een stuk jonger, had een relatie die een stuk korter duurde en waar een stuk minder consequenties aan zaten. Vind dit een laffe streek die niemand verdiend. Af en toe is een mens gewoon egoïstisch. Voor zijn toedoen zal het niet direct uit egoïsme zijn geweest, maar het gevoel dat hij iets mistte of niet meer gelukkig met jou was. Praten had misschien geholpen, maar dit komt wel een stuk harder aan.
Liefde wordt na een tijd omgezet in houden van. Je bouwt iets op met elkaar. Na een tijdje zijn die vlinders weg. Je houdt van elkaar en weet wat je aan elkaar hebt. Ik vind met jullie leeftijd, mag je je 10x zo goed bedenken of je die kriebels volgt voor een ander of dat je kiest voor de persoon waar je al zolang mee samen bent. Hij wist wat hij aan je had. Jullie waren niet voor niks zolang samen.
Sterkte in deze bittere tijd. Onthoudt alleen, er zijn genoeg mensen die om jouw geven. Het is momenteel alleen zo dat de persoon, waar je dat het meest van verlangt, je verlaten heeft. Jij houdt van de persoon waar je zolang mee samen bent geweest (zoals hij voorheen was). Niet van de persoon die jou momenteel verlaten heeft.
@hopenderwijs
misschien is dit niet een gepaste reactie maar voor zover ik het begreep ging het over een zij en niet een hij....
Verandert niets aan de boodschap
re
Elke reactie is welkom amber.
Het is inderdaad een zij.
Bedankt
lm
re
Bedankt voor je steun,
Je hebt gelijk als je zegt, de persoon waar je het meest naar verlangt is die je verlaten heeft.
Het komt hard aan.
groetjes lm
Ernstig
Hey,
Er klopt hier iets niet. Eerder in de tijd niks gemerkt? Je wordt namelijk niet zomaar verliefd op een ander. Vooral niet als je zo op deze manier gestetteld bent. Huis,bedrijf,zoon. N.b in Spanje. Vreemd...Je zei een huwelijk vol liefde....hoe kan zo iemand zo makkelijk op stappen dan? Dan is het toch geen liefde?
Ik hoor Huwelijk? Dan moet er gescheiden worden....maar ze pakt haar spullen en is weg? Kan toch niet. Dit verhaal is erg kort door de bocht. Onwerkelijk.
Ik Wens je heel veel sterkte. Ik zou mn god niet weten wat voor advies ik je zou moeten geven!
Groeten, Dwight
advies
Beste Dwight,
Bedankt voor je steun. Ik begrijp je, dat het moeilijk is om enig advies te uiten. Alles lijkt zo onwerkelijk, maar de realiteit is bitter hard. Neen ik heb zeker niets gemerkt, zelfs mn zoon kon niets waarnemen, na lang gesprek met hem is hij totaal overdonderd. Hij kan dit moeilijk verwerken, en voelt zich door zn moeder erg vernederd en in de steek gelaten, wat te begrijpen is, gezien de manier waarop.
Vele groeten
lm
Mr Bean @Im midlife?
Beste Im, zomaar weg, zomaar ermee ophouden, misschien midlife, hetzelfde wat ik bij mijn ex vermoed? Dan willen ze gaan vluchten, op zoek naar iets nieuws, een 2e fase?
Wat ik ervan geleerd heb is dat ik daar totaal geen invloed op heb gehad, het gebeurt gewoon, het is me overkomen. Ik heb in het begin van alles geprobeerd, maar tevergeefs. Heb het moeten accepteren en ermee leren leven, maar ben wel eerst door een hel gegaan, het ergste wat ik tot nu toe heb meegemaakt.
Veel sterkte, want dat zul je nodig hebben.
Mr Bean
re
mrbean,
Wellicht heb je gelijk betreffende "midlife". Maar zijn de vorige tijden dan niet meer belangrijk?
Ik begrijp je heel goed en versta dat je daar geen invloed kan op hebben, maar als je midlife-verliefd wordt denk je dan niet eerst aan wat je te verliezen hebt..
Bedankt voor de steun, maar wil je ook veel sterkte toewensen.
groetjes
lm
Mr Bean @lm vroeger
Beste lm, vorige tijden zijn voor mij wel belangrijk, ik heb het zo vaak met haar over gehad, maar voor haar kan ik het niet invullen, waarschijnlijk kan ze het wel achter zich laten. Iedereen zit anders in elkaar, ik hecht heel veel waarde aan een duurzame relatie, samen zoveel lief en leed meegemaakt, dus gaf ik de relatie nooit op, zij denkt daar blijkbaar anders over. Dus rest mij ook niets anders dan niet meer terug te kijken, het verleden een plekje te geven, en gewoon verder te leven. In het begin kon ik dat niet, maar het wordt steeds minder moeilijk, vooral als je tot het besef komt dat je eigenlijk geen keus hebt.
Mr Bean
re
Goeie morgen Mr Bean, juist, ook ik besef dat ik eigenlijk geen andere keus heb.Wel zal ik verder vechten, eerst wil ik me vooral focusen om een goede thuis verder te kunnen geven aan mn zoon, heeft hij recht op.Wil ook een mogelijkheid bieden, (weet enkel niet of ik hier goed of slecht aan doe) indien zij beseft dat ze verkeerd was, of speelt mn gemis in haar een te grote rol, ik weet het niet. Ik heb enorm veel moeite om te aanvaarden dat ze weg is, ik hou heel veel van haar.
Het helpt om er met anderen over te kunnen praten, en bij deze wil ik jullie hartelijk bedanken.
groetjes lm
@lm
Na 24 jaar samen, is mijn man ook weg gegaan, hij was niet gelukkig.. ik blijf achter met 2 pubers en hij kijkt er niet meer naar om. Lekker makkelijk, de deur achter hem dicht gedaan en daar zat ik met de kinderen.
Het is zwaar, en ook ik heb met het waarom gezeten, ik ben nu bijna een jaar verder en het intense verdriet is gelukkig al stukken minder! Ik heb duidelijk tijd nodig om dit te verwerken, wij zouden samen oud worden.. zo zie je maar, hoe raar het kan lopen. Niet eerlijk, nee, maar het is nou eenmaal zo! Ik heb nog steeds gevoelens voor hem, hij niet meer voor mij, hij riep jaren lang hoeveel hij van mij hield,blijkbaar houdt hij meer van zichzelf! Nu is het zaak dat je vanalles moet gaan regelen, ondanks de pijn en het verdriet.
Neem een goede advocaat, ik ben er nog vrij goed uitgekomen en heb tijdens die periode mijn verstand erbij gehouden en mijn gevoelens voor hem even weggestopt! Ik heb toen ook veel gelezen op cambriana.nl misschien helpt jou dit ook!
Nu ga je door een hel, maar weet, dat dit overgaat, geef jezelf tijd.....je bent niet alleen in je verdriet.
Ik wens je heel veel sterkte!
Letje
re
Beste letje,
Met tranen in de ogen las ik je reaktie, de woorden " we zouden samen oud worden" klinken me heel vertrouwt in de oren. Wat voor mij onbegrijpelijk blijft is, hoe je dit je levenspartner kunt aandoen en het moeilijkste vindt ik dit voor mn zoon. Het lijkt misschien raar maar ben zeker dat hij, op zijn leeftijd zn moeder nog hard nodig heeft.Ze neemt geen kontakt met hem op. wellicht misschien beter......
Bedankt voor je reaktie.
groetjes
lm
@lm
Net als bij mr bean denk ik dat A. een midlife cirsis heeft, kleed zich totaal anders en liet opeens zijn haar groeien, weet niet of jouw vrouw veranderd was in dat opzicht?
Dat een moeder haar kind in de steek kan laten. is mij een groot raadsel, net als vaders trouwens...
Mijn kinderen waren in het begin erg verdrietig, maar wij zijn al een jaar verder en het voordeel van de pubertijd is, dat zij veel met hun eigen leventje bezig zijn. Zij hebben al maanden niks van hem gehoord.
Denk je iemand te kennen na 24 jaar pfff dus niet.. Geen idee of er iemand anders is, en trouwens wij zijn nu gescheiden dus hij kan zijn goddelijke gang gaan.
Vergeven en vergeten kan ik niet, al die jaren lijken nu wel een groot toneelstuk.
Ik hoop dat je iemand hebt om mee te praten, vond ik in ieder geval erg prettig, even stoom afblazen!!
Sterkte!
Groetjes Letje
@ Im
Wat een rotactie. Ik snap dat je hier helemaal van overrompelt bent.. Ik snap het zelf ook niet..
Tsja wat je nu kan doen blijft een lastige vraag want ongetwijfelt heb je veel pijn en vast ook nog wel hoop. Ik denk dat je niet lang moet stilstaan bij het verdriet maar wel het de kans moet geven eruit te komen. Klinkt een beetje omslachtig misschien, maar wat ik probeer te zeggen is dat je niet moet verdrinken in het verdriet.
Is misschien ook omdat ik een boek heb gelezen wat mij hier erg mee heeft geholpen. Heb afgelopen echt gezwelgd in het zelfmedelijden. Toen ik dus dat boek las en het ging over dat je attitude en je instelling dus niet gaat over wat je overkomt, maar over hoe jij reageert op gebeurtenissen. En dat je hier zelf de controle over hebt. Dus hoe langer je je rot blijft voelen hoe rotter je je uiteindelijk gaat voelen en waarschijnlijk veel in je omgeving laat schieten waar je kracht uit kunt halen.
Ik hoop overigens echt dat hij terugkomt.. Al blijft het voor mij raar dat na een goed huwelijk en veel mooie tijden iemand kan vertrekken met zo een stomme reden.....
@ Im
Onbegrijpelijk, iets anders kan ik niet bedenken bij het lezen van je verhaal.
Toch heb ik al vaker gelezen en in mijn eigen omgeving van dichtbij meegemaakt hoe iemand zo van het ene moment op het andere moment, een relatie verbreekt, zonder enige uitleg waar je nog iets van begrip voor zou kunnen opbrengen.
De persoon waar je jarenlang lief en leed mee gedeeld hebt, lijkt opeens een vreemde.
Wat ik zo laf vind in dit verhaal, is dat ze niet eens de moeite heeft genomen met je te praten.
Zo ben je op een dwaalspoor gezet.
En nu ... dat is de vraag.
Want als je het zelf al amper kunt bevatten, hoe leg je dit uit aan je zoon?
Het zou zeker niet eenvoudig worden want je leven en dat van jullie zoon staat op z'n kop.
Toch voelen kinderen vaak meer aan, dan je denkt. Ik weet niet hoe oud je zoon is maar ik zou (in beperkte mate) wel met hem gaan praten want ook je zoon zal zo zijn vragen hebben en verdriet.
Ik hoop dat je in ieder geval familie hebt, of een vertrouwenspersoon waar je mee kunt praten al is het maar om voor jezelf dingen op een rijtje te krijgen.
Je hebt verdriet maar zult tegelijkertijd veel te regelen hebben, hopelijk loop je niet aan jezelf voorbij.
Zolang je vrouw niet duidelijk is, kun je alleen met jezelf en jullie zoon aan het werk om je leven weer op de rit te krijgen en duidelijkheid te scheppen in je eigen leven.
Ik kan niets anders dan je heel veel sterkte toewensen, Layla
re layla
Layla, bedankt voor je steun. Ik kan dit echt waarderen. Hier ben ik zonder familie, en aan het thuisfront is mijn famile erg aangedaan van het gebeurde. Ook zij zijn sprakeloos en weten niet hoe ze van op 2000km,afstand, ons verder te helpen, wat ik heel goed begrijp, wel telefoneren ze vaak.
Je hebt gelijk dat praten hierover helpt. Onze zoon is 20. (dit leg ik je nog wel uit) Hij is geen kind meer maar een jonge volwassene, waar meerder ouder trots op kan zijn. Ook voor hem hadden we samen plannen. Dit maakt het voor hem nog erger.Hij kan niet begrijpen dat zij, zonder enige uitleg ,weg is. 1-enkel smsje heeft hij ontvangen, met de melding:je moet mn beslissing respekteren, en meer niet. Ook voor hem komt dit hard aan.Zn gevoel is nu enkel haat, en hoezeer ik dit probeer te bespreken hoe erger dit wordt. Samen proberen we de toekomst onder ogen te zien, want hoe doen we verder.... wonen, eten, bijkomend werk zoeken,enz....Niet makkelijk als je mama al die jaren het blindelings vertrouwen hebt gegeven.
Hartelijk dank voor je luisterend oor.
lm
@ Im
Lijkt me moeilijk voor je dat je familie niet zo dichtbij je is, dat je bij wijze van even bij ze op de koffie kunt gaan.
Gelukkig is er wel telefonisch contact, ik hoop dat je ondanks alles straks je weg weer vind, samen met je zoon.
Ik begrijp de gevoelens van je zoon wel, ik heb zelf ook grote kids in de leeftijd van je zoon en ze zeggen precies wat ze op dat moment voelen.
Hij voelt zich in de steek gelaten, het is te hopen dat zijn moeder toch de moeite gaat nemen om contact met haar zoon op te nemen.
Ik ben zelf moeder, ik kan het dan ook heel moeilijk begrijpen, hoe ze dit op deze manier kan afhandelen.
Ik weet het niet, maar het lijkt verdacht veel op een soort van midlifecrisis, alles zo plotseling en iedereen moet het maar respecteren.
Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe een persoon met een MLC ook van de ene op het andere moment zijn vertrouwde leven verliet, hij leek een compleet ander mens, ook qua kledingstijl en bleek ook later allang en breed iemand achter de hand te hebben.
En iedereen moest het maar begrijpen, maar dat is het hem nu juist, wat valt er te begrijpen?
De persoon die achterbleef verdiend respect, ze had groot verdriet maar is voor zichzelf gaan knokken en vond een baan, een huis en heeft inmiddels een nieuw leven opgebouwd.
Ik hoop dat je ondanks alles ook zult knokken voor je zoon en jezelf.
Ik leef met je/jullie mee, liefs Layla