He,

Ik heb 2 jaar lang een relatie gehad met een superleuke man/jongen. Ik was zijn eerste "vriendin", maar wel diegene waarmee hij 2 jaar heeft gelopen. Hij heeft het laatst uitgemaakt, omdat hij het niet meer zag zitten tussen ons. Die beslissing heb ik totaal niet zien aankomen, want twee dagen ervoor was alles nog super normaal. Het is al eens één keer vaker uitgeweest en dat was een periode van 2 weken. Na die twee weken zag hij in dat hij toch nog veel voor me voelde. Nu is het dus ongeveer een maand uit. Ik neem mezelf kwalijk dat ik in die tijd niet ben veranderd, ofja, dat ik het niet heb zien aankomen dat het uitging. Vraag me constant af; wat had ik anders moeten doen. en ik ben zo bang dat hij het nooit meer aandurft tussen ons en heb nog erg veel hoop dat hij gaat inzien wat hij achter zich laat. Ik kom hem nog heel vaak tegen met uitgaan en elke keer als ik hem zie krijg ik spontaan buikpijn. met uitgaan etc komt hij wel naar me toen en zoekt hij ook contact met me. De eerste keer was het vooral oogcontact en de tweede keer begon hij te praten over dingen die we al eens hadden gedaan. Hij zegt tegen mij dat ik een geweldige meid ben, maar dat het nooit meer goedkomt tussen ons. Terwijl hij eerder altijd zei dat we zo goed bij elkaar paste. Ik weet dat ik hem los moet laten, maar ik hoop zo dat hij over een tijd gaat inzien dat ik toch echt diegene ben die bij hem past. Volgens mij ga je ook de hele relatie romantiseren, want ik denk constant aan de leuke dingen, terwijl er ook veel dingen waren die minder waren...

Ik weet soms alleen niet meer hoe ik verder moet, ik mis mijn "maatje" gewoon heel erg.