hoi flower,
hoe gaat het nu met je?
Die gedachte is ook walgelijk en je moet eigenlijk jezelf daar niet mee kwellen, maar goed dat is makkelijk gezegt. Twee dagen geleden is het uitgegaan met mijn vriend, jezus en wat voelt dat kut! Eigenlijk niet te beschrijven en het idee dat je alleen bent met dit gevoel en het nooit meer over zal gaat. Het is een diepe put en het liefst wil je bellen, smsen, alles om hem maar het gevoel terug te geven en weer door kan gaan met het leven, waarin je zomaar bent uitgerukt.

Het enige wat ik nu doe, is roken, drinken en thuis zitten. Mezelf kwellen met mijn gedachte. Wat stelt mijn toekomst nog voor zonder mijn steun en toeverlaat? Voor September hab ik mij aangemeld voor een opleiding, maar om dat nu zonder hem te moeten doen maakt me zo bang. Hell is het!

Maar we moeten los laten, dat is de harde werkelijkheid. Ons niet kwellen om contact op te zoeken. Zo werkt het gewoon niet en dat weten we diep van binnen, hoeveel pijn dat ook doet.

Los laten en als het zo mocht zijn dat het toch de "ware" is dan komt dat wel goed. Maar eerst moeten we het vertrouwen terug krijgen in ons zelf en in het leven. Ik heb nog een lange weg tegaan, zucht.

Heel veel sterkte.