Je bent helemaal niet gek! Je hebt de liefde ontmoet, de zo ingewikkelde en moeilijke liefde. Maar liefde overwint alles. Dat weet ik uit ervaring. Dat wil echter niet zeggen dat jullie een gelukkige toekomst is weggelegd. Sorry om dat te zeggen maar dat is toch wat ik ervaren heb en ervaar. Ik vergelijk je situatie met de mijne: jullie houden alletwee overduidelijk van elkaar. Maar de praktische problemen maken het onmogelijk een gelukkige relatie uit te bouwen. Pas op: misschien zou dat wel kunnen hoor, maar HIJ lijkt me dat niet aan te kunnen. Ik lees tussen de regels door dat hij er voor zichzelf helemaal niet uit is, dat hij zijn gevoelens niet beheerst of begrijpt, hij heeft nog heel wat werk met zichzelf, ...dat is wat ik ook had met mijn vriend, hij kon zijn praktische problemen niet aan, geweldadige scheiding, onzekerheid, schuldgevoel ten opzichte van alles en iedereen, en dat heeft onze relatie de das omgedaan. Je moet oppassen dat hij je niet gaat uitputten nu, je moet zelf het touwtje in handen nemen, of je gaat eraan kapot. Mijn vriend houdt zoveel van me dat hij me niet kon loslaten, maar hij kon ook niet samen met me zijn... (dezelfde stoten als bij jou, telefoon niet antwoorden en kortom heel bruut en onjuist zijn in zijn omgang met mij gewoon door zijn verdriet en pijn)... dus ik heb het beslist voor hem, voor mij, want na 1,5 jaar geduld en onzekerheid was het verlangen naar rust groter dan af en toe die fantastische momenten samen, ...ik was zo uitgeput, ik werd feitelijk emotioneel uitgeput door de man die (nog steeds) beweert zoveel van me te houden. En ik geloof hem, want ik zie het in zijn ogen, ik hoor het in zijn stem, maar blijkbaar kunnen sommigen gewoon niet omgaan met de gevoelens die gepaard gaan bij de liefde... Als ik je verhaal lees raadt ik je aan geduldig te zijn, het is misschien nog niet nodig om alles onmiddellijk volledig op te geven, maar hou voorlopig afstand. Sta -ondanks je gevoelens- niet toe dat hij je leven overheerst. Het is JOUW leven. Ik weet, nu lijkt het alsof je niet verder kan. Geloof me: het kan wel, maar alleen als je het wilt. Nu wil je het misschien nog niet echt voor de volle honderd procent. Het is waar dat je tijd nodig hebt, maar sorry, het is ook waar dat het blijft knagen. Ik heb mezelf toegestaan van hem te houden op mijn manier. Ik heb mezelf moeten genezen van een liefde die me bijna kapot maakte. Ook ik overleefde anderhalf jaar dankzij mijn kinderen. Vandaag leef ik weer goed, ik heb een lat-relatie met een hele lieve man en ik kan weer echt genieten. Maar ik draag het mee...en wel voor lang, heel erg lang, dat voel ik, dat weet ik.
Mijn antwoord is misschien niet volledig wat je verlangt, ik ben moe en het verdriet komt bij het schrijven weer opzetten...ik hoop dat je er toch wat aan hebt. Groeten.

Ik herken veel uit jou verhaal. Ik heb namelijk zo'n zelfde soort relatie,
mijn vriend weet ook niet meer welke gevoelens hij nog heeft, als geliefde of als vriendin. Op het moment weet hij zelfs niet meer of hij mij nog wel leuk vind en of de aantrekkingskracht er nog wel is. Aan mij ligt het totaal niet, en hij is ook de ware voor mij en ik houd zielsveel van hem. Het is zo moeilijk, vooral omdat het niet echt beantwoord word.
Hij heeft me al twee keer door de telefoon (en ook wel in een ruzie) gezegd dat het over is, maar heeft dan daar weer spijt van, en zie of hoort hoe verdrietig ik er van word, en dan wilt hij het nog een kans geven. We hadden afgesproken dat ik hem meer ruimte zou geven, omdat zijn gevoel voor mij ook niet meer groeit, maar dat is wel heel moeilijk. Want ik loop toch met heel veel vragen rond en stel hem die weer via sms. We hebben elkaar nu twee weken niet gezien en toch kan ik het niet laten om hem elke dag te bellen. Dus echt de ruimte geef ik hem niet. Morgen zie ik hem weer. Want we hebben allebei kinderen uit een andere relatie (wat ook voor veel ruzies heeft gezorgd) waar we van het weekend een uitje mee hebben gepland wat al heel lang staat. Hij heeft zoiets van we wachten het weekend af, kijken hoe dat gegaan is (zonder ruzies) en dan zien we wel verder. Ik heb het idee dat dat ons laatste weekend zal worden. Ik wil nog wel hoop hebben, maar kan het nog wel?

Hope5, wat jij voelt: Verdriet, woede en onbegrip, ik begrijp het allemaal. Ik voel me nu al zo, laat staan als het helemaal over is. Ik kan dat niet aan, want ik wil een toekomst met hem en met hem oud worden, maar helaas zit het er op mijn 37e weer niet in. Ja, ze zeggen het zal slijten, maar dat gaat voor mij niet echt op.
Heel veel sterkte, en ik hoop echt dat het je gaat lukken jouw relatie te redden, maar ik heb niet veel hoop meer.