Hey iedereen

Ik heb nu ondertussen al 2 jaar een vriend. Met het begin van de corona is het misgelopen. Ik kreeg telefoon dat mijn tante op sterven lag. Het liet mijn vriend volledig koud. Meer dan "wat erg" zei hij niet. Mijn neef is rond die tijd 4 maanden bij mij komen wonen dus ik vroeg of hij de tijd die ik nog had met mijn tante naar mij wou komen. Hij zag dit niet zitten. Tot nu zegt hij nog steeds "je kon je tante zien in de week en mij in het weekend" hij begreep niet waar ik doorheen moest.

Toen ze effectief stierf had ik hem gevraagd om naar mij te komen. Hij wou liever met zijn vrienden weggaan. Het was ook elke keer weer ruzie als hij moest komen. Ik heb hem moeten verplichten om naar de begrafenis te komen. Als dit alles nog niet genoeg was kwam zijn zus zeggen dat ze op reis gingen de week van mijn verjaardag, maar ik moet werken. Hij zei "ik zal ze eens mijn gedacht zeggen zomaar boeken waar ik niets van weet" tegen mij zei hij dat hij niet meeging dat mijn verjaardag belangrijker was. Achter mijn rug had hij tegen iedereen gezegd dat hij meeging op reis. Ik kon dus gewoon de boom in. Meer dan "maak je niet zo druk we vieren je verjaardag wel eens" kreeg ik niet.

Ik had een week op voorhand gevraagd om met de feestdag naar mij te komen. Een aantal dagen ervoor krijg ik bericht dat hij met een vriend ging fietsen. Ik zei dat hij beloofd had te komen. Hij antwoorde "ja ik zal erna dan wel komen zeker als het gedaan is". Ik moet hem precies altijd verplichten om te komen. Als ik zeg da ik liever niet heb da hij komt reageert hij heel ongeïnteresseerd en zegt hij " oke dan ga ik iets doen met mijn vrienden.

Wat zouden jullie doen in deze situatie? Het kost zoveel energie om steeds weer te moeten dwingen om te komen. Het breekt elke keer mijn hart om gewoon steeds te horen dat ik altijd aan de kant geschoven word en dat het hem helemaal niet kan schelen dat hij mij niet ziet. Ik lijk hem precies niet meer te boeien