Hoi,

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik ben sinds enige tijd weer aan het daten (nadat nu ruim een jaar geleden mijn relatie van 13 jaar eindigde) en na een paar missers ben ik nu al anderhalve maand geregeld met een heeeeeeeele leuke vrouw aan het afspreken. Ze is echt het soort vrouw waarmee ik mezelf graag oud zou zien worden (zonder nu direct de druk bij haar te leggen dat dat met haar moet zijn). Tot zover goed nieuws dus.

Ze heeft echter wat vervelende ervaringen waardoor haar vertrouwen in mannen , zacht gezegd, een deuk heeft opgelopen. Daarnaast maakt ze ook een lastige tijd door doordat ze haar baan kwijt raakt. Dat betekent dat het met hele heftige ups en downs gaat. Onze eerste 2 afspraakjes waren echt helemaal super en daarna ging het up en down. Maar na daar doorheen gekomen te zijn ging het de laatste tijd steeds beter. We voelen ons echt op ons gemak bij elkaar en ze liet me ook steeds meer toe. Heel voorzichtig waren we ook wat meer aan het afspreken om te gaan doen of evt. met vrienden erbij. Ik liet mezelf dus ook weer toe om mijn gevoel echt open te gaan stellen (geloof me, dat kost de nodige moeite na mijn vorige relatie).

Ik vind het zelf ook lastig en wil de zaken graag rustig aan doen, maar ook goed doen. Nu wil het geval dat ik veel dans en ze weet niet zo goed wat ze daar van moet vinden. Ik kan het me ook wel voorstellen dat dat in het begin best lastig is als je zelf niet gewend bent aan dansen. Binnenkort moet ik optreden en ze wilde komen kijken. Nu zit er in de show een dans waarin de vrouwen redelijk schaars gekleed zijn. Ik dacht er goed aan te doen haar daar voor te waarschuwen. Echter in mijn ijver de dingen goed te doen heb ik het juist volkomen verkeerd aangepakt. Ik ben weer eens aan het doordraven geslagen en heb haar op een ongemakkelijk moment (ze was voor het eerst in de dansschool) nog een keer verteld over die kleding. Hierdoor voelde ze zich heel vervelend en dat blijft haar nu bezig houden. Doordat ik er weer over begon is het nu een heel groot ding geworden en weet ze dus helemaal niet zo goed meer wat ze er nou van moet denken.

Vanavond hebben we het er weer over gehad en het is iets wat nu echt bij haar in de weg staat. Ze heeft me weer een heel eind van haar af geduwd (figuurlijk) en waar eerst een arm om haar heen mocht, wilde ze dat nu niet meer hebben. Ik heb haar nogmaals aangegeven dat ik echt voor haar wil gaan en dat het dansen voor mij een sport is die je inderdaad toevallig met een vrouw doet. Ik begrijp haar eigenlijk ook wel, ik weet ook niet of ik het leuk zou vinden om haar nu met iemand anders te zien. Ook dat heb ik haar gezegd, maar ook dat dansen echt wel bij mij hoort. Ze gaf aan dat ze eerst maar eens na moet denken of ze zich er eigenlijk uberhaupt wel happy bij voelt.

Dat begrijp ik wel, maar ik zou het zo zonde vinden als dit nu tussen ons in komt te staan. Het voelt zo zo zo ontzettend goed met haar.
Ik wilde het juist alleen maar goed doen, maar daardoor heb ik nu een grote afstand tussen geschapen.
Ze heeft wel aangegeven dat ze me nog steeds leuk vind en dat het niet het einde is, maar zoals ik al zei een arm om haar heen of een afscheidszoentje zat er niet meer in. Ook een volgende afspraak werd afgehouden. Wel weer heel raar, toen ik bij de deur stond en mijn hand al op de knop had om m dicht te trekken legde ze ineens haar hand op de mijne, kneep er even in en toen zei ze heel lief dat ze het fijn vond dat ik even naar toe was gekomen om het uit te praten en dat ik dat goed had gedaan.

Wat moet ik nou doen? Ik zou haar zo graag duidelijk willen maken dat dansen mijn gevoel voor haar niet in de weg staat en dat er een verschil zit tussen een danspartner en een levenspartner. Maar op zich heb ik dat al verteld en nog vaker vertellen gaat haar gevoel natuurlijk niet veranderen, sterker nog zal voor haar idee het "probleem" alleen maar groter maken. Hoe leuk het dansen ook is, ik hoop eigenlijk dat ze niet naar de show komt en gelukkig is na de show het vakantie. Misschien dat we in die periode weer rustiger met elkaar om kunnen gaan.
Ik word zo blij als ik aan haar denk en dat t goed gaat, maar tegelijkertijd zo ongelukkig van al dit gedoe en het idee dat t gewoon niet meer goed gaat komen. Hoe doe je het nou goed? Ben echt heel onzeker nu en dat voelt heel vervelend. Weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen, ik wil mezelf niet zo kwetsbaar voelen, maar hoe kan je dan je hart open stellen. Ik kan wel huilen nu, terwijl ik gelukkig wil zijn. Het doet zoveel pijn en kost zoveel moeite nu, net nu ik dacht eindelijk iemand gevonden te hebben die écht goed bij me past. Hahaha, en weer een keer je zelfbeeld door de plee....

Nou ja, ik weet t niet meer hoor, ik ga proberen te slapen, maar ik voel me zo kut......laat t allemaal maar stoppen.