Het is een lange tekst van een lang verhaal.. Het is moeilijk om het goed uit te leggen maar ik doe mijn best!

Ik ben bijna twee jaar samen geweest met een meisje dat drie jaar jonger was. Het is twee maanden geleden dat ze het heeft uitgemaakt. Ik ben nu 20 en zij 17.

Zij is echt een enorm mooi meisje en ik ben helemaal niet zo mooi dus onze relatie werd altijd als 'raar' omschreven.

Wat is er nu eigenlijk misgelopen...

In het begin van onze relatie zagen we elkaar elke dag. We zaten op dezelfde school en deden alles samen. Na een paar maand ging ik dus naar de hogeschool en zagen we elkaar veel minder. We zagen elkaar minder maar als we elkaar zagen was het altijd grote liefde. We probeerden elkaar toch één keer per week te zien. Er is nooit een woord gesproken over 'uit elkaar gaan' want we zagen elkaar heel graag. We zijn dan vorige zomer, na 1 jaar en 4 maanden relatie op vakantie geweest naar Frankrijk. Enorm leuke tijd samen en eindelijk ons eigen bedje voor een week. Dit zou echt nooit overgaan. In de vakantie zagen we elkaar veel meer en dat was positief voor onze relatie. In oktober 2011 zei ze voor het eerst dat ze aan ons twijfelde, weer tijdens het school. We hadden het beiden druk op school en ik had altijd het gevoel dat ik alle moeite moest doen. Toen ik daarna naar haar kwam was alles weer koek en ei en zou ze mij nog een kans geven. "Laat me nooit los, ook al zeg ik soms zo'n dingen", zei ze dan. In november en december geen enkele keer ruzie gehad en alles was gewoon weer goed. Veel sms'en, veel chatten, ze kwam weer meer naar mij toe (dat deed ze ook minder). Heel leuke avonden gekend en samen weer de kerstvakantie bij elkaar doorgebracht. We dachten terwijl ook veel aan onze toekomst. We hadden zelfs al vanaf het begin namen voor onze mogelijke kindjes. Ze zou trouwens vanaf september 2012 op kot gaan (in Vlaanderen betekent dat dus een kleine studio huren dicht bij je school). We hadden zelfs plannen om samen één te huren zodat we bijna elke dag bij elkaar konden zijn. Het was toen januari dit jaar, ik had examens en we zagen elkaar dus weer veel minder. Ik heb het gevoel dat onze relatie toen achteruit is gegaan, ook al hebben we nog paar keer bij elkaar de nacht doorgebracht. Onze 1 jaar en 10 maand hebben we op een romantische manier gevierd (valentijn incluis). Toen was het dus midden februari en mijn tweede deel van de schoolperiode begon.

Het klinkt raar maar ik heb het nu allemaal even opgezocht want ik zoek een verklaring voor het volgende:

Op 21 februari stuurt ze een enorm lief facebookbericht (offline) waarin ze duidelijk is: wij zijn voor eeuwig en altijd. Ze praat over onze toekomstplannen (met kindjes), ons huis en onze trouw.
Op 23 februari spreek ik met haar af bij haar thuis. Ze gedraagt zich anders en ze zegt dat ze aan iemand anders denkt. Ze zegt dat het beter is dat ik naar huis ga. Als je een halfuur met de fiets moet rijden en je wordt zo behandeld dan is het logisch dat ik kwaad was. Ik had even echt genoeg van haar, ze kon soms zo verrassend uit de hoek komen (zowel positief als negatief). Ik deed altijd de moeite, ook al was dat ook al veel verminderd. Ik heb haar dan een kleine week genegeerd op msn en dat heeft het bij haar gedaan. In plaats van te negeren was een goed gesprek beter geweest. Waar stonden we bij elkaar? Wat brengt de toekomst? Op 28 of 29 februari kom ik tot de conclusie dat ik haar echt mis maar dan is het eigenlijk al lang gedaan. Ze zegt dat het beter is dat we uit elkaar gaan, daar heb ik nogal emotioneel op gereageerd waardoor ze mij nog een kans geeft gegeven. Dat was dus niet de eerste keer maar het was nog nooit zo slecht gegaan tussen ons. Toch dacht ik dat ze bij mij ging blijven, wat er ook zou gebeuren. De dag erna hebben we afgesproken en alles liep gewoon zoals het vroeger was. Ik heb haar toen even gezien na school en toen had ze verwacht dat ik bloemen had meegebracht. Daaraan zag je eigenlijk dat ik niet doorhad hoe erg de situatie was. Ze vroeg toen of ik zondag kon langskomen maar ik verkoos om voetbal te zien boven haar. Nee, niet omdat ik haar niet graag zag. Verre van zelfs. Nogmaals: de ernst was niet doorgedrongen bij mij. Zo ver was de paasvakantie niet meer ver af en ik mocht van haar een weekendje in de Ardennen regelen.
Die week zei ze niet veel meer tegen mij maar op donderdag 8 maart hadden we nog een videogesprek en wou ze afspreken dat weekend. Eigenlijk komt er die avond abrupt een einde aan onze relatie en het enige wat ik nog krijg is een slpwl. Achteraf bleek dat ze die donderdag ook al smste met haar ex die ze nooit heeft kunnen vergeten. Het is niet de hoofdoorzaak maar wel de grote druppel die de emmer deed overlopen. Vrijdag na school heeft ze haar relatiestatus veranderd op facebook zonder mij te zeggen dat het definitief gedaan is. Daarna heb ik met haar ex gesproken maar die had/heeft een vriendin waardoor ze na twee weken proberen de hoop opgaf. Ik heb haar toen nog even gesproken en we waren goede vrienden, zelfs paar keer geknuffeld. Toen vertrok ik naar Berlijn en in Berlijn kwam ik te weten dat ze alweer achter iemand aanzat. Ze zit daar nu nog steeds achter maar hij is ook bezet maar ze hebben ondertussen al veel afgesproken. In die weken (eind maart, begin april) heb ik haar echt nog proberen overtuigen om terug te komen, heel veel mails gestuurd. Heel veel gesms't. Ik was natuurlijk enorm emotioneel en ik heb me zelf weggeduwt van haar. Met haar ex heeft ze geen contact meer zei hij. Ze heeft me overal verwijderd en wou definitief het contact breken.

Ik laat haar nu al een paar weken met rust maar ik mis haar enorm. Ik vraag me gewoon af waarom zij zo makkelijk die mooie twee jaar kan vergeten. Ik heb heel veel andere vragen maar zij kan daar ook geen echt antwoord op geven want het enige dat ze zei was: "laat mij met rust, ik wil u gewoon nooit meer zien."

Ik probeer me echt in haar plaats te stellen en dan kan ik het af en toe begrijpen. Maar waarom dan dat lange facebookbericht als haar liefde over is (dat van 21 februari)? Wat heeft haar ex met deze breuk te maken en zou ze anders tegen mij doen mocht ze niemand anders hebben om verliefd op te zijn?

Ik mis haar als soulmate, niet meer als vaste vriendin.

Ik heb alles laten rusten voor ik dit schreef omdat ik het verhaal kwijt wil. Ik vond dat zo'n mooie tijd dat ik nu echt nog niemand anders wil. Het is zo raar om te beseffen dat zij voor altijd een droom zal zijn terwijl het pure realiteit was. Ik zie haar negatieve kanten nu ook maar die wegen echt niet op tegen haar positieve. Ik heb een boost gekregen in mijn zelfvertrouwen toen ik met haar was. Dat gevoel van leegte is nog steeds moeilijk om te dragen en mijn toekomst zie ik ook somberder in. Ik had zo graag met haar een mooie toekomst opgebouwd. Ik vrees ook gewoon dat het ergste nog moet komen, de dag dat ik hoor dat ze iemand anders heeft.

Zal ik haar ooit kunnen terugkrijgen? Welke raad geven jullie mij?