hoi allemaal,

ik kwam jullie site tegen en dacht laat ik mijn verhaal is van me afschrijfen,

ik heb sinds 9 weken een punt gezet achter mijn relatie van 6 jaar,
we hebben 3 kinderen samen mijn ex werd ziek toen ik in verwachting was van de 3 de
diagnose sarcoidiose van af toen is het berg afwaarts gegaan.
hij verloor zn levens lust werd depresief had nergens zin in gevoelens verdwenen
ik werd zo vaak afgewezen ik weet wel dat een depressie veel met je kan doen maar ik kon het niet meer aan vandaar dat ik er een punt achter heb gezet.
ik heb echt alles geprobeerd moet er wel bij zeggen dat wij niet samen woonde maar zelfs de weekende werden al minder en als ie kwam was ie dr eigenlijk niet .
ik wou in therapie enz maar hij wees alles af hij zei het komt wel goed maar dat zegt ie al een jaar lang,

maar nu ik er echt een punt achter heb gezet is dit niet wat ik wil ik wil mijn vrolijke vent terug die wel gek van ons is.
hij zegt wel ik hou van je en misschien komt het allemaal wel goed maar ja dat misschien he dat vreet aan me
dit voelt nog erger dan afgewezen worden keer op keer misschien ben ik gewoon dom om mezelf zolang al pijn te laten doen maar zn stomme depressie kan toch niet zomaar een heel gezin uit elkaar scheuren!?

zo te zien bij mij wel want ik kon het echt niet meer opbrengen om afgewezen te worden maar nu voel ik me nog vreselijker omdat het echt over is wat moet ik hier mee?

hij zegt ook dat ie het allemaal niet meer weet maar dat weet ie al zolang niet hij weet niks in zn leven]
ik hoop dat jullie tips hebben hoe ik het voor mezelf wat dragelijker kan maken,

bedankt voor het lezen groetjes