Ik zit met een groot probleem...Begin januari heb ik een punt gezet achter mijn relatie die 4 jaar heeft mogen duren. Mijn ex-vriend had af en toe woedeuitbarstingen, waar ik en ook zijn ouders onder leden. Er waren wel meer kleine dingetjes waar ik me aan kon ergeren, maar de woedeuitbarstingen waren voor mij de hoofdreden om het uit te maken. Op momenten dat hij humeurig was of als het even niet lekker ging, begon hij soms tegen me te schreeuwen. Ik heb hem vooral het laatste half jaar, van dat probleem af willen helpen. Hij zat er zelf ook mee en hij zat zelf ook niet lekker in z'n vel. We waren het erover eens dat het daardoor kon komen en dat hij hulp zou gaan zoeken.

Dat heeft hij toen niet gedaan. Hij had het druk met zijn werk en ik denk dat ook de stap voor hem behoorlijk groot was. Hij bleef die uitbarstingen houden (kwam waarschijnlijk ook deels door de slechte relatie met zijn ouders waarbij hij nog in huis woont) en begin januari barstte de bom. Ik wist niet meer wat ik moest doen en zette er een punt achter, met in mijn achterhoofd de gedachte dat hij zijn leven beter alleen op de rails kon zetten dan met mij erbij.

Het ging het laatste gedeelte van onze relatie, op de vrije weekenden na, ook helemaal niet goed met hem. Achteraf denk ik dat dat ervoor gezorgd heeft dat we toen zoveel ruzie hadden. Ik wilde vooral dat hij zijn leven weer op de rails kreeg, en ik dacht dat dat dus beter zou gaan zonder mij... Hij gaf aan het nog willen te proberen als hij weer lekker in z'n vel zat, ik ben hier verder niet op in gegaan omdat ik hem geen hoop wilde geven.

Het bleek dat het einde van onze relatie voor hem inderdaad zo'n enorme klap was dat hij aan zichzelf is gaan werken. Voor zijn buien loopt hij bij een psycholoog en het gaat zeer zeker de goede kant op. Ook alle andere dingetjes gaan nu wel goed.
Toch was de klap voor hem te groot en heb ik hem naar mijn idee niet voldoende gesteund als "goede vriend" zijnde.

Drie weken nadat het uit was (nu 1,5 week geleden) ging ik hem steeds meer missen. Vooral nadat ik wist dat hij weer goed in z'n vel zat en zeker wel aan zichzelf aan het werken was. Op die buien na hadden we het geweldig samen. Nou, je raad het al, ik kreeg spijt van mij beslissing en wilde hem terug. Met in mijn achterhoofd het idee dat hij daar ook vor open stond wilde ik contact met hem opnemen. Hij was echter steeds kortaf tegen me en ik ging me afvragen wat er aan de hand was.

Dat hij boos was over de manier waarop alles is gegaan begrijp ik, dat is m'n eigen schuld. Ik heb niet genoeg nagedacht over de beslissing die ik toen gemaakt heb. In plaats van hulp, had hij steun nodig, en die heb ik hem niet genoeg geboden.

Ik wilde dus weten wat er aan de hand was, ik kon er niet meer tegen en ben in z'n e-mail gaan kijken. Daaruit bleek dat hij al ongeveer 1,5 week een nieuwe vriendin had! Ik schrok me natuurlijk dood. Dat hij z'n leven snel weer op de rails zou hebben was fijn, maar zo snel en dan alweer zulke stappen nemen viel me enorm tegen. Het is om precies te zijn 1,5 week uit geweest voordat hij een nieuwe vriendin had.

Ik heb hem op msn hierop aangesproken en aangegeven dat ik het absoluut niet leuk vond. Deze situatie heeft zich trouwens al eerder voorgedaan met hem, toen ging om het om een misverstand uit en had hij ook snel een ander. Hij maakte het toen uit met haar en kwam bij met terug. Hij gaf toen ook aan die nieuwe vriendin ook alleen maar gehad te hebben om "een gat te vullen".

Inmiddels kan ik er steeds slechter tegen. Ik eet al een week bijna niets meer en kan echt niet tegen het idee dat hij nu gelukkig is met iemand anders terwijl ik kapot ga van verdriet. Ik heb twee lange emails gestuurd waarin ik alles uit heb gelegd, en hem ook nog een aantal keer gesproken. Hij gaf aan dat we misschien ooit nog wel bij elkaar komen, dat hij het vooral heel moeilijk heeft gehad met de manier waarop ik hem heb laten barsten en dat hij, ondanks zijn nieuwe vriendin, mijn ring nog draagt...

Ook gaat hij met haar naar de plekjes waar we samen altijd naartoe gingen. Ik heb ook een foto van haar gezien, en weet uit ervaring (na jaar ga je elkaar wel kennen) dat dit niet het type is waar hij direct op zou vallen.

Nu ik de tijd heb gehad om na te denken, zie ik ook in wat er fout gegaan is en wat ik zelf fout heb gedaan. Het grootste probleem was comunicatie. Ik weet ook hoe we ervoor zouden kunnen zorgen dat het WEL gaat werken tussen ons. Want wat ik met hem had was zo bijzonder....wij hadden echt een hele speciale band.

Dat is voor mij ook de reden dat ik hem nu weer terug wil...ik denk dat die nieuwe vriendin ook niet meer dan "opvulling" is, hoe lullig het ook klinkt, en ik weet zeker dat als we er samen aan werken we heel gelukkig kunnen worden.

Ik vraag me alleen af hoe ik dat aan moet pakken, toen ik hem ermee confronteerde ontkende hij me terug te willen....maar ik denk dat dat is omdat hij bang is...Wat kan ik het beste doen?