Hallo iedereen
Mijn man is vorige week alleen gaan wonen. Heb het er moeilijk mee, maar ik MOET mijn hoofd boven water houden voor mijn twee kids.
Heb hem vandaag geschreven dat ik zelf geen initiatief meer zal nemen om te mailen of te bellen. Dit is zijn reactie. WAT MOET IK HIERVAN DENKEN? Het is te vroeg om los te laten, en toch zou ik dat zo graag willen, aanvaarden ... want ook ik heb mijn grieven naar hem toe hoor. Alleen weet ik niet hoe ik verder moet, ik voel me zo verloren...
DIT SCHRIJFT HIJ
nog eens, ook ik heb het moeilijk maar denk nog altijd dat afstand NU het beste is. Ik voel me alleszins veel rustiger, mis je ook heel vaak, ..., mis de kinderen heel erg, probeer me beetje vast te klampen aan m'n werk en aan het organisatiewerk hier thuis, wat niet simpel is met mijn uren ...
...
Als jij initatief neemt nu om te bellen/mailen, stoort me dat zeker niet, hoewel, de eerste 2 telefoons van gisteravond niet nodig waren ... ik denk dat we er allebei nood aan hebben om rustig te zijn met elkaar, en hoop dan ook dat je dit stukje in mij respecteert.
Als je nu geen initiatief gaat nemen, mij goed,
ik zal dit wel blijven doen, al is het maar af en toe.
Ik wil nu in de eerste plaats dat de kinderen het goed hebben, dat jij het een beetje redt en jezelf bent, en hetzelfde voor mezelf.
Geen ruzie, rust, op onze pootjes vallen, mama/papa zijn voor de kids, laat ons daarmee beginnen aub. De rest zien we wel.
loslaten kan pas als er geen hoop meer is
ik weet niet of jullie nog terug bij elkaar willen komen. pas als jullie beiden die hoop daarop hebben opgegeven kunnen julllie beginnen met loslaten, anders blijven julllie aan elkaar hangen. daarom is geen contact meer met elkaar hebben hiervoor ook de beste oplossing, de verwerking gaat dan veel sneller. maar onduidelijk is eigenlijk hoe jullie hierin staan. denk dat het beste is dat je hier zelf duidelijkheid in schept, dan weet je pas waar je staat en zijn vragen als: WAT MOET IK HIERVAN DENKEN overbodig geworden.
ik vraag duidelijkheid, maar krijg er geen
Hij is en blijft onduidelijk.
Ben dit beu, het gaat hier tenslotte ook om twee kids he. word hoe langer hoe kwader. en minder toegankelijk. ach wat ...
makkelijk om te blijven hangen
waarschijnlijk weet hij dat je nog van hem houdt. het is voor hem dan makkelijk om hier onduidelijk over te zijn. jij blijft dan zijn achterdeurtje. het advies wat altijd van toepassing is: blijf bij jezelf.
kan hij de keus niet maken, misschien moet je die dan zelf maken, ook al is dit moeilijk zoals je al aangaf, spijt kan je daarvan nooit krijgen want als hij echt nog om je geeft zal hij dit daarna laten blijken, want hij beseft, hij is je dan echt kwijt.
mooi gezegde, vertaald uit het engels:
als je van hem houdt dan laat je hem los, als hij weer terugkomt is hij van jou, komt hij niet terug dan is hij nooit van jou geweest.
Heey Patsy, wat Johnny zegt
Heey Patsy, wat Johnny zegt is wel waar.
De mijne wilt ook maar geen duidelijkheid geven. HIj weet ook dat ik nog gek van hem ben. Nog steeds na een week
geen antwoord gehad. Geef hem nog een paar dagen. Maar wat Johnny zegt: als ie je dan kwijt is dan zal het hem misschien wel spijten. Want nu kan hij altijd op me terugvallen wanneer hij maar wilt. En soms denk ik dat me ex me geen duidelijkheid geeft omdat hij me ergens niet kwijt wilt.
Sterkte ermee Meid!
Patsy
Jullie verwoorden allemaal wat ik ook voel.
beloftes, smsjes met, ik hou van je, en verder trekt meneer zich terug.
Angst ?
Onzekerheid?
Toch niet willen?
wel willen,maar niet durven ?
Het zal mij een zorg zijn,
Hij weet hoe ik er over denk, wilt ie me, ben ik er.
wilt ie me niet (meer) dan is hij me defnitief kwijt.
Want ook mijn leven gaat door.
En dat moet ie nog even begrijpen,daar geef ik hem ook de tijd voor.
ik weet het ...
Weet het allemaal, maar kan nog niet los ... of toch wel?
Hoe gedraag ik mij het best tegenover hem? Bij alles voelt hij dat ik nog van hem houd denk ik. En da wil ik niet meer.
IK weet het..
Nee, doe je niet anders voor dan je bent.
Hij mag best voelen en zien dat je nog van hem houdt.
Dat heb ik mijn ex ook verteld met tranen en tuiten.
maar laat tevens zien dat je wel doorgaat met je leven..
wedden dat ie gaat nadenken ?
Je kan het meid;)
sorry voor mijn uitval
Het spijt me dat ik zo bot gereageerd heb. Had het eventjes niet meer samen, en ik ben hier uitgevallen, denk ik. Ik weet natuurlijk dat jullie ook het antwoord niet kennen, maar ook dat is één van de dingen in het rouwproces, denk ik, dat je raad vraagt die je eigenlijk niet kunt krijgen.
Heb niemand willen beledigen. Vergeef het mij, het is door de situatie.
Nog een keer voor Patsy
Lieve Patsy, ik heb in ieder geval je tekstje dat niemand hier lijkt te helpen niet als botte reactie gelezen. Als je in zo'n klotesituatie zit wil je niets liever dan dat anderen iets doen om je eruit te halen. Alleen, dat kan jammer genoeg niet. Niemand kan iets doen om je eruit te halen. Je kunt het alleen zelf, met je eigen kracht. Natuurlijk helpt het om veel met anderen te praten, afleiding te zoeken met anderen en vooral veel afstand te houden van De Ander. Maar het komt vooral op jezelf aan. Dus ja, dat is één van de dingen in het rouwproces, dat je erachter komt dat je het alleen moet doen. Ik herkende het meteen uit mijn eigen situatie Sterkte sterkte sterkte!!!!! Amelie
ik weet het ...
Weet het allemaal, maar kan nog niet los ... of toch wel?
Hoe gedraag ik mij het best tegenover hem? Bij alles voelt hij dat ik nog van hem houd denk ik. En da wil ik niet meer.
@Patsy
Hai Patsy,
Ik keek na lange tijd weer eens op de site, ben hier verder niet meer te vinden. Maar wat ik je wel kan zeggen is dat ik enorm veel aan deze site gehad heb. Natuurlijk zit iedereen in haar/zijn verdriet en reacties komen er niet altijd meteen. Voor mij was het zo dat ik vrij snel in contact kwam met zo'n 3/4 anderen en natuurlijk ook wel eens op een ander reageerde. Maar ook zoiets moet soms gewoon wat groeien. Herkenning in de situatie of het verdriet kan een hele steun zijn. Misschien is het zo dat er momenteel niet veel mensen op de site zijn die in jouw situatie zitten? Dat wil zeggen man en kinderen..... En soms durft iemand dan ook niet goed te reageren, omdat zijn/haar eigen verhaal dan onbenullig over lijkt te komen. Ik weet dat ik dat soms wel had, al weerhield mij dat niet van reageren en heb ik juist heel veel steun gehad van onder andere iemand die wel in jouw soort situatie zat. Ik heb er zelfs dierbare vriendschappen aan over gehouden!
Mijn tip is: geef het tijd, reageer zelf op wat verhalen van anderen (lokt vaak weer een reactie op jouw verhaal los) en bedenk dat sommigen het mss moeilijk vinden om te reageren.
Hoeft dus geen desinteresse te zijn!
Ik wil je verder ontzettend veel sterkte wensen, want dit is echt een rotsituatie!! Eentje die ik mij dus niet kan voorstellen omdat ik het zelf niet heb meegemaakt.
Ja, loslaten is in alle situaties waarin de relatie slecht gaat/over is, het belangrijkste, want dat geeft die rust en de mogelijkheid de situatie te overzien en weer beslissingen te kunnen nemen. Op dit moment is alles gewoon teveel, hoe goed bedoeld misschien ook. Daarmee bedoel ik dus het contact met je man.
Succes! En gooi deze site niet zomaar aan de kant
Ex-Panica
@Patsy
Lieve Patsy, in de blog van 073 stond dat je ontgoocheld was omdat je vindt dat op deze site niet geluisterd wordt en dat het vooral om het spuien van het eigen gevoel gaat en niet om helpen. Je vroeg je ook af of jouw verhaal niet interessant genoeg was om op te reageren, want je had weinig reacties gekregen.
Daar wil ik toch nog iets over zeggen. De kracht van deze site is volgens mij dat LDVD-ers zich kunnen spiegelen aan anderen die in eenzelfde situatie zitten. Dat er anderen zijn die je begrijpen omdat ze hetzelfde meemaken. Met het lezen van de verhalen van anderen, kun je je eigen gevoelens herkennen. Die herkenning kan al veel troost bieden. Verder kan het helpen te lezen wat anderen die in eenzelfde situatie zitten hebben gedaan om zichzelf wat beter te voelen. Het helpen ligt dus volgens mij juist in wat jij eigen-gevoel-spuien noemt.
Ik heb al je blogs gelezen en het is niet zo dat ik het niet interessant genoeg vindt om te reageren. Sterker nog, ik vind het enorm pijnlijk wat je overkomen is. Ik lees en leef met je mee vanachter een andere PC, ook al kun je niet zien dat ik dat doe. Ik vind het over het algemeen vaak hartstikke moeilijk om iets zinnigs te zeggen over de situatie van anderen, ook bij jou. Bij jou vond ik je vraag onduidelijk omdat je vroeg wat je moest denken. Maar waarover? Wat waren de zinnen in de brieven die je niet begreep en waarvan je je afvroeg of die betekenden dat...(en dan wat jij denkt dat het betekent). Bovendien, het is voor anderen best moeilijk om een brief van een onbekende te interpreteren. Niemand kent jou, jullie en jullie relatie. Zou je het prettig vinden als anderen na het lezen van de laatste brief vinden dat je bijvoorbeeld moet denken dat je man gek is? Of dat ze zeker denken te weten dat hij zielsveel van je houdt en terugkomt? Je kunt bijna niet voorkomen dat anderen uit eigen ervaring gaan putten: "toen IK zo'n brief kreeg, betekende dat..."
Wat ik bedoel is, kun je zeggen met welk soort reacties je je geholpen zou voelen? Wat zou je het liefst willen dat anderen zeggen als ze je blog hierboven hebben gelezen?
Als ik het bovenstaande lees, zou het best kunnen dat je denkt dat ik je opmerking als een aanval heb gezien, maar dit stukje is niet als verdediging bedoeld. Het is bedoeld om te zorgen dat je reacties krijgt die jou verder zullen helpen! Veel sterkte, Amelie