Ik moet ze loslaten, ik weet het maar ik kan het (nog) niet. Ik hou nog te veel van haar. Ik hoop nog altijd alhoewel ze die ander heeft. Ik ben zelfs aan het hopen dat ze snel gedumpt word door die ander (en ik ben er zeker van dat dat vroeg of laat gaat gebeuren, ik ken hem al langer als vandaag en weet wat voor iemand hij is). Is dat niet raar? Ik wil dolgraag dat ze gelukkig wordt maar tegelijkertijd wil ik dat ze gekwetst wordt. In de hoop dat ze terug komt. Klinkt stom, hé? Ik weet dat dit waarschijnlijk niet gaat gebeuren maar die gedachte houdt me nu op de been. Ik moet stoppen met te hopen en te geloven dat alles nog goed komt maar het lukt gewoon niet. Elke keer ik haar zie of hoor, hoop ik (en dan moet ze nog niets gezegd hebben, gewoon naar me kijken is al genoeg)dat ze zegt dat we nog eens proberen. Het contact verbreken is heel moeilijk want haar broer is één van mijn beste vrienden en haar ouders zijn voor mij tweede ouders (en ik voor hen een zoon, ze hebben gezegd dat ze me niet kwijt willen). Ik kan dat toch niet verbreken voor haar? Ik heb nu al het gevoel alsof ik niets meer heb. Ik denk dat ik nooit zal stoppen met te hopen en te geloven. Ik wil.......ik wil......ik heb niets te willen, je moet met twee willen en de gedachte dat ze niet (meer) wil, ik word er kompleet gek van. Ze had het beloofd, beloofd dat ik een tweede kans zou krijgen. Ik heb gedaan wat ze wou, ik heb komaf gemaakt met het verleden, ik ben terug verandert naar wie ik was toen we samen kwamen. Ik heb geleerd uit de (vele) fouten die ik heb gemaakt. Waarom krijg ik die tweede kans dan niet? Ik mis haar zo verschrikkelijk hard en ik ben ongelofelijk pissig op haar "nieuwe liefde". Hij wist van haar belofte, hij wist alles. Hij zei tegen haar wat ze wilde horen, heeft misbruik van de situatie gemaakt (ze is in de war en gemakkelijk be?ɬØnvloedbaar) en zij is er ingetrapt. Ik wil niet dat hij haar kwetst, ze heeft al genoeg meegemaakt. Nog altijd ben ik bezorgd en wil ik haar beschermen. Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niets. Ze wil me niet meer zien omdat ze ruzie heeft met haar ouders (om die nieuwe liefde) en denkt dat dit mijn schuld is. Haar ouders kennen hem ook en willen haar waarschuwen en behoeden voor een heel stomme fout maar ze wil het niet inzien. Soms heb ik zelfs zin om het erin te rammen alhoewel ik haar nooit zou slaan (geeneen vrouw/meisje hoor). Gewoon zin om haar met haar hoofd tegen de muur te botsen voor ze het zelf doet. Ze luistert naar niemand. Ik zal gewoon moeten afwachten en hopen dat er niets gebeurd en tegelijkertijd hopen dat er wel iets gebeurd. Waarom kan ik haar niet laten zien/voelen hoe graag ik haar zie? Waarom kan ik haar niet overtuigen? Waarom kan ik haar niet dwingen? Dat is nu de grote vraag die constant in mijn hoofd rondspookt. WAAROM?