Ik weet dat mensen hier een blog posten...iedereen verteld 'oppervlakkig' en krijgt natuurlijk de nodige steun. Hoe fijn!!, maar als ik erover nadenk kent niemand echt je situatie...niemand heeft bijvoorbeeld met mij en mijn ex samengeleeft, zelfs goede vrienden niet. Die steunen mij ook nog nu en soms voel ik me enorm schuldig en ga ik denken "ja maar jullie weten dan en dit niet van mij, dan zouden jullie misschien ook anders denken". Maar goed...ik heb besloten om toch wat dieper te gaan in mijn verhaal..

Ik ben nu 26 en heb een vaste relatie gekregen toen ik 19 jaar was. Ik woonde nog thuis, maar de thuissituatie was zwaar klote. Inmiddels kijk ik daar anders tegenaan, maar mijn ouders waren gescheiden (veel ruzie, soms slaan uit frustratie) en toen mijn moeder wegggin bleef ik bij mijn pa. Die kreeg een vriendin uit het oostblok van 2 jaar ouder als ik. Ze was 19 toen hij haar leerde kennen. We zijn geen praatfamilie en mijn moeder wilde er liever niets meer van weten (voelde me vaak afgewezen als ik het erover wilde hebben), de vriendin van mijn pa kwam bij ons wonen..zomaar, zonder overleg. Dat was niet in overeenkomst met hoe mijn moeder het wilde, maar ze liet het zo. Ik sloot me steeds meer en meer op in mijn kamer, omdat ik me niet fijn meer voelde thuis. Zo liet mijn vader ongevraagd oude kleding dragen van mij. Af en toe werd ik zeer zeer boos, als een klein kind voetendstappend door het huis, terwijl ja al bijna 20 bent! Mijn vader vond dat het niet 'mijn zaak' was, dat ik verwend was en op mijn moeder leek. NOu ja gelukkig ben ik toen uit huis gegaan. Het bleek al snel dat mijn kamer binnen 1 week totaal verbouwd was naar een logeerkamer. Misschien niet zo bedoelt, maar jezus een jong meisje ziet dat toch heel anders!! Mijn vader is een lakse man (kan wel heel gezellig doen overigens, vooral bij anderen). Hij zit niet anders dan achter zijn pc in zijn joggingbroek en altijd als ik wat kwam vertellen was het van "he, wat zei jij?"....Dit heeft mijn ex dus mee moeten maken terwijk zijn ouders ook net in een scheiding lagen. Hij woonde ook thuis, met mams en zijn broertje. Hij vertelde mij al snel in de relatie dat hij mijn problemen niet zag zitten. Ik voelde me zwaar afgewezen en kreeg een hele emotionele huilbui...tot het dramatsiche aan toe....en toen zei hij alleen maar "je moet hulp zoeken". En weer voelde ik me nog meer afgewezen.

Uiteindlelijk ben ik uit huis gegaan. Ik ben (helaas) wel financieel verwend vroeger, dus mijn mams betaalde wel mijn huur. Ik ging ook nog in ene hele nette buurt wonen! Vond het wel leuk allemaal, maar ik weet echt dat het me in feite niets had geboeid om in wat goedkopers te gaan zitten (zeker achteraf gezien). Mijn vriend riep al snel "je krijgt het te makkelijk". Ik weet dat hij ergens gelijk had, want dat kreeg ik ook, maar ik voelde me een verwende trut, terwijl ik niet zo ben. Echt niet...mensen die mij goed kennen vinden met heel lief en bescheiden (geen tut hoor, misschien af en toe). Maar om dat van je vriend te horen...dat steekt! En natuurlijk heeft hij nooit zijn worden teruggenomen, alleen ik bleef wel met dat klote gefrustreerde gevoel zitten. Na een tijdje, met ruzietjes , zag mijn ex het blijkbaar niet zitten en maakte het via de msn min of meer uit. Hij zei lettterlijk: "ik vind je nog wel leuk hoor, maar..."....nou ja ik trillend en huilend...en hij heel relaxed en zei dat hij het gevoel absoluut niet had. Op vakanties ging het ook nooit goed tussen ons...ik wilde samen ons ding doen. Dan weer iets met hem, dan weer iets met mij....het moet vanzelf gaan en het leuk vinden dat die ander zich vermaakt. Hij wilde de hele dag vissen en rond het zwembad hangen (nu begrijp ik dat ook wel als je druk aan een full-time baan bent en ik ben/was student en had veel meer vrije tijd), maar ik OOK dingen gaan bezoeken. Ik verpestte alleen maar weer de vakanties door duidelijk te maken als ik ook andere dingen wilde doen....ik was natuurlijk weer overdreven emotioneel. Om maar een voorbeeldje te noemen bij het kanoeen, zit de hele tijd over vissen te praten in het water, IK BEN GEEN VENT! (of 1/10000000 meisjes die wel van vissen houdt )...later vangt hij een vis en showed hem overduidelijk aan een of andere mooie troela die aan het water zit! Ik ben toen boos (lekker kinderachtig, maar dit soort situaties gaan mij echt enorm irriteren na de 1000-ste keer) weggelopen en natuurlijk was ik weer paranoia. En dan toch ga ik weer aan mezelf twijfelen...(tuurlijk mag je kijken als je moois ziet, I know, laat dat duidelijk zijn). Ik natuurlijk weer huilen huilen dat ie me niet wilde en dat het beter uit kon zijn. Na ja we hebben het nooit 'gezellig' gehad op vakanties. Het liep altijd uit op dramatisch gedrag van mij.

Zo, zonder te veel van de hak op de tak te springen hoop ik, gingen we ook 'inneens' samenwonen. Ik woonde al vanaf mijn 21-ste op mezelf (omdat ik dus thuis weg wilde) maar mijn vriend woonde nog bij zijn moeder en zijn broertje. Op een gegeven moment moets mijn ex echt weg van zijn moeder. Ze pushte enorm om hem het huis uit te hebben. Verstandelijk gezien wilde ik dat hij eerst op zichzelf ging wonen, maar gevoelsmatig wild ik hem zo graag bij me hebben! Hij maakte niet duidelijk dat hij bij mij wilde gaan wonen en ik vertelde hem "het is veel te klein, dit gaat denk ik nooit goed". Nou ja uiteindelijk hebben wer hierom weer een enorme geescaleerde ruzie gekregen en elkaar een maand niet gezien (ook weer met veel gefrustreerde achtergebleven gevoelens...hij vond het ok als ik wat van me liet horen en mijn excuses aanboodt, maar hij deed dat nooit en ik werd daar gek van!). Toch maar weer proberen en zonder bijna 1 woord erover te hebben gesproken kwam hij bij mij wonen (zijn woord was "je kunt niet alleen zijn, en ik heb waarschijnlijk te lang als vrijgezel geleefd" jah...als dat het enige is wat je kunt zeggen. Maar goed mijn schuld ook hoor achteraf! Zijn vrienden zeiden al, je ziet er veel beter uit nu, maar ben je gelukkig als je je hart bij ons moet luchten niet bij hem? Ik dachat al bij mezelf NEE, maar dat komt allemaal nog wel als we weer wat dichter tot elkaar groeien. Nu ging het ook een hele tijd goed hoor tussen ons, maar als er weer een frustratie of ruzie is kwam alles weer boven!!! Dat is echt niet goed...terwijl ik weet dat mijn vriend ene hele intelligente jongen is, betrouwbaar, zorgzaam, maar er mistte echt wat op dit punt voor mij!

En zo zijn een reeks van frustreede gebeurtenissen gebeurd (oh ja het enige waar hij WEL over wilde praten was over de verminderde sex, vind het allemaal .best, maar er is toch meer!). Ik maar huilen huilen en sorry zeggen...en hij zei nooit iets en legde de schuld altijd bij mij. Ik kon dat onbewust in eerste instantie nooit accepteren en daarom ben ik ook heel vaak boos geworden. Over dat boos worden (nu ga ik me schamen) ik was een avond zo gefrustreerd en boos dat ik heb duwde en hij door een ruit heen is gegaan. Nu was het wel een flinter dunne ruit hoor, maar duidelijk wel schade! Echt zo naar...het zit me nog dwars. Ik riep al je moet niet bij me blijven, dit kan toch niet! En toch wel, maar hij liet er niets over los. Ohw ik kan nog zoveel meer van dit soot voorbeelden noemen (nou ja dit is echt het ergste)! De laaste keer merkte ik dus dat hij geen huisjes wilden kijken. Hij deed indirect er aan mee, maar hij leek ongelukkig. Dat maakte ook weer stress bij mij los, want ik zei regelmatig "zeg het als je niet wilt, want dat kijk ik niet meer, dan laten we het even rusten", maar nee hoor...dat was het niet, ik zag spoken. OOk al wild hij maar 10 sec naar een huis kijken. De laatste uitbarsting is op een werkuitje geweest....ik voelde me al een beetje chagie die dag (een vriendin van me zei, waarschijnlijk omdat je al een voorgevoel had hoe je je kon gaan voelen), maar het is gewoon ook nog de dag geworden waaorm we er mee op zijn gehouden. Ik kom aan...iedereen is met zichzelf bezig en ik ken niemand...mijn vriend doet ook een beetje geirriteerd en verwacht duidelijk een andere houding van me (ik ben een kat uit de boom kijker, maar ben altijd open voor contact hoor, altijd geweest!). WE lopen naar ons zeilbootje toe en ik begin tegen een vrouwelijk collega aan te praten "zo, dus jij bent lekker druk?" ....nou dat viel niet in goede aard want ze bekeek me van top tot teen en heeft me daaran totaal genegeerd in het bootje waar je met 4 pers. in zit. HOe fijn! En ik natuurlijk als tegenreactie weer heel stil en afstandelijker. Ik had zoiets....ik ben jouw vriendin het zijn jouw collega's dan doe je toch gewoon leuk naar elkaar! (ook al vind je elkaar misschien dan niet zo heel erg interessant) Ik begon echt heel erg argwaan te krijgen en te denken wat verteld mijn ex over mij op zijn werk. Nu bleek later dat ze ook mijn sigaretten aan iemand had gegeven....ik kan daarn niet bij met mijn hoofd (achteraf gezien denk ik misschien niet persoonlijk aantrekken, maar ik vind dat toch altijd wel wat van een persoon zeggen) nu kon mijn ex juist het heel goed met haar vinden!! Ik ben thuis heel erg gaan huilen (had ook te maken dat ik op het moment totaal niet lekker in mijn vel zat) en mijn vriend ging op de leuning van de bank zitten om mij eens even te vertellen dat ik op moest houden. Ik hou er sowieso niet van als iemand 'hoger' gaat zitten op zo'n moment....maar goed da's misschien onbedoelde lichaamstaal....de volgende dag ging hij naar zijn ma toe en kwam later thuis dan normaal. Ik bel normaal helemaal nooit om te vragen waar hij blijft, maar nu door stress van ruzie wilde ik weten of hij nog thuis at. Hij nam zijn telefoon niet op.....gaf ook weer stress....thuis aangekomen deed hij heel nonchalant...weer huilen door de stress van de dag te voren, zegt hij het zal wel aan je uistraling liggen. En toen...riep ik GA WEG, GA WEG!...heb ik hem hysterisch geslagen met het roepen van "zeg dan eens dat je van me houdt!!!"...hij heeft me dit keer teruggeschopt. Heftig...en het hoort niet!!!!! Zijn moeder belde nog, dit kan niet blablabla. Nou misschien wel terrecht, maar ik voelde me nog slechter. Een dag later kwam hij zijn werkkleren halen en bleef lang op bed zitten...met de mededeling: ik kan hier maar beter blijven, want ik moet toch morgen weer weg van mijn moeder"....ik wilde hem op dat moment niets liever dan omhelzen en zeggen Nee ik wil niet dat je gaat!, maar dat had ik al te vaak gedaan en ik zat te wachten dat hij me ging vertellen dat hij niet wilde gaan! SPELEN MET VUUR, denk ik achteraf, maar goed, dat is achteraf.

Daarna is alles in sneltempo gelopen. Hij liep de deur uit en werd daarna heel vervelend naar mij toe. Door een wederzijdse vriend heeft hij toch met me afgesproken, maar goed het was duidleijk het was een afscheidsdate....wel nog angstig zitten kijken toen hij me vroeg dat ik toch niet aan de mannen ging beginnen he. Ik zei dat ik er niet aan moest denken...hij zei "ik ook niet, even een jaartje alleen". Hij begon heel erg in tijdstermen te praten...daarna hoe zoek ik zo snel mogelijk mijn fiets....hij wilde nog even lopen, ik blablabbla het is klote etc...hij keek alleen maar ond om te kijken hoe het snelt bij zijn fiets terrecht kon komen. De afspraak was heel dubbel. De week erna hem gebeld, want zijn vissen warn nog bij mij, om te vragen hoe we dat in de vakantie gingen oplossen. Hij nam niet op....zijn 'verplichtingen' waren immers voorbij. Nou ja...hij had nog op onze laatste afpsraak gezegd dat hij hoopte dat er geen wrok en haatgevoelens zouden overblijven. Hij kwam zijn spullen halen als ik op vakantie was...ik wist dat het pijnlijk zou worden. En uh...er stond nog 1 object...het aquarium...ik dacht hij stuurt op zijn minst nog wel een sms-je wanneer hij hem op komt halen, maar nee een week later op een door de weekse dag was dat ding na mijn werk inneens verdwenen. Foetsie, zonder bericht. Ik stortte toen helemaal in, maar heb misschien helemaal verkeerde -verwachtingen. Waar waren die 'geen haat en wrok-gevoelens' nu?. Hij had me nog wel 2 keer gebeld (met zijn verdomde car-kit) om te zeggen dat hij het heeeel druk had, blij was dat het over was, ik ook een nieuw leven moest beginnen etc etc. Later bleek dat hij op dit moment al lang en breed een vriendin had van zijn werk............

Pfffffff...en dan heb ik nog niet alles verteld....maar dit is het in grote lijnen, ietsjes minder oppervlakkig. . Ik hoop dat er uberhaupt iemand zin heeft om het te lezen. x