1,5 maand geleden maakte mijn vriendin het uit. Ze zag het niet meer zitten. Voor mij kwam dit totaal onverwacht. Ik wist wel dat ze met een aantal dingen zat, maar we houden van elkaar en ik dacht dat het wel goed zat tussen ons. Zo was ze bijv. soms heel onzeker door mijn omgeving. Bijna iedereen uit mijn omgeving komt uit zogenaamde "stabiele" 2-ouder gezinnetjes, ouders die genoeg geld verdienen etc. Zij komt uit een omgeving waar het tegenovergestelde geldt... (hoewel ze wel uit een goed nest komt, maar gewoon financieel moeilijk, alleen moeder is in beeld, etc.) Verder hadden we de laatste 2-3 weken een paar keer ruzie gehad en daar kan ze vrij moeilijk mee om gaan. Begrijpelijk. Ik kan me daar veel makkelijker overheen zetten met een knuffel en een zoen... je kent het wel. Zij denkt daar veel langer over na.
Moet verder nog wel even vermelden dat zij 19 is en ik 28. Zij begint net met studeren en ik ben bijna klaar. Het leeftijdverschil is het probleem niet geweest zo bevestigde ze ook, we zijn eigenlijk tot de conclusie gekomen dat ze gewoon te jong is hiervoor...(daarover later meer; zie onder)
Verder net nog op vakantie geweest, maand naar Thailand. Was helemaal super, alleen maar leuk geweest. Daarna nog een weekje naar Oostenrijk met mijn familie, daar een paar keer ruzie gehad (om niks) en een week later maakte ze het uit.
Een maand geleden nog een heel goed gesprek gehad samen. Ik heb gezegd dat ik van haar hou (zij ook van mij zei ze) en dat ik er voor haar wil zijn en voor haar wil vechten. Er is heel veel liefde tussen ons en dat wil ik niet zomaar opgeven. Ze zei toen dat ze over na moest denken. Ik had haar dus in ieder geval aan het twijfelen gebracht. Ik hoorde ook van een vriendin van haar dat ze onwijs twijfelde.
Ruim 2 weken geleden afgesproken, gezellig wat gedronken, daarna naar haar huis gegaan en over ons gepraat. Het komt er eigenlijk op neer dat ze ruimte voor drzelf nodig heeft, voor dr eigen 'ik' zoals ze zelf zegt. Ze wil zelf dingen doen en ontdekken. Ik heb gezegd dat ik haar begrijp. Echt, er is zoveel liefde en respect en begrip tussen ons. Ze zei dat ze bang was dat als we het nu weer zouden proberen, dat ze over een tijdje weer dit gevoel zou krijgen. Ze vindt het heel moeilijk want ze zegt dat ze heel veel van me houdt en dat ze wil weten hoe het met me gaat, etc. Ik heb gezegd dat ik uit ervaring weet dat het heel, heel moeilijk is om elkaar niet meer te zien en te spreken en alles, maar dat het nog veel moeilijker is als we dat wel doen. Gelukkig begreep ze dat. We hebben dus afgesproken om afstand van elkaar te nemen. Ik heb haar wel gezegd dat ze me (nu en in de toekomst) altijd kan bellen als ze dat graag wilt zonder verwachtingen te scheppen... (om de druk een beetje weg te nemen..) Het was allemaal zeer emotioneel, we hebben veel omhelst en gehuild... Ik zei tegen haar dat als we bij elkaar horen, dat we misschien weer bij elkaar komen. Dat vond ze heel mooi, nog harder huilen.. Dat geloofde ze ook.
Ik heb gezegd dat ik haar begrijp. Ik zei dat het probleem is dat gewoon te jong hiervoor is. Ze bevestigde dat, het leeftijdsverschil was niet het probleem. Ze heeft ruimte voor haarzelf nodig, om zelf dingen op een rijtje te zetten, om zelf dingen te ontdekken. Ze zei dat ze vanaf jong altijd in relaties heeft gezeten en altijd met een ander bezig is geweest en nooit echt met haarzelf. Ze zei ook: ik heb een ik en jij ook en we moeten het samen doen, maar hoe kan dat als ik mn eigen ik niet eens op een rijtje hebt.... Het was echt een drama, we hebben afscheid genomen van elkaar. We konden elkaar niet loslaten. Bij de deur hebben we elkaar een zoen gegeven en toen ben ik weggegaan.... Zo moeilijk, zo veel pijn..

Vorige week zaterdag kwamen we elkaar toevallig tegen op een reunie van de middelbare school. Nog even staan praten over koetjes en kalfjes.. Ik weet dat zij het ook moeilijk heeft (ze is een heel gevoelig meisje..) en dat ze mij ook mist. De dag erna heb ik 's avonds een smsje gestuurd (dit zou ik niet doen, maar t moest...). Ik schreef dat ik haar miste.... alleen dat. Ze heeft hier niet op gereageerd. Dat hoeft ook niet, wat kan ze? Ze gaat echt niet smsen dat ze mij ook zo erg mist. Dat zou alleen maar een verkeerd signaal naar mij zijn... dan krijgen we weer een dialoog zeg maar en dat is nou net waarvan we hebben gezegd dat we dat niet moeten doen.

Wat kan ik nou het beste doen. Zelf denk ik dat ik haar de ruimte moet geven die ze nodig heeft en die ze verdient en dus niks meer van me laten horen... (hoe moeilijk ook) En dan over 2 maanden haar een keer bellen en hopelijk wat afspreken..
We trainen bij dezelfde sportschool.. moet ik hier nu weg of trainen als zij niet traint (moeilijk want ik weet nooit wanneer zij komt...).
Of is het juist goed als ik haar af en toen... 1 keer in de 2 weken...? tegenkom en ff een praatje maak of haar alleen groet zodat we elkaar niet helemaal uit het oog verliezen... Dit zal moeilijk zijn maar mmisschien moet ik me hier maar overheen zetten. Ik wil haar niet kwijt. Ik begrijp het dat ze ruimte nodig heeft want ze is uiteindelijk toch 19 jaar (hoe ver ze ook is) en wat dat betreft ben ik met 28 natuurlijk veel verder. Wie zegt dat ze er over een paar maanden niet heel anders over denkt. Misschien mist ze me straks wel zo erg en beseft ze hoe veel ze van me houdt, dat ze me weer belt... ik weet het niet. Nu neig ik naar een strategie van: laat haar met rust, die je eigen ding, gezellig met vrienden op stap, je ogen open houden voor misschien iemand anders en kijken waar het schip strandt. Maar uiteindelijk hoop ik maar 1 ding (zonder er echt op te mogen hopen!) en dat is dat ze zich bedenkt en weer contact zoekt me mij.

Is er iemand die hier ervaring mee heeft. Wat kan ik het beste doen? Kan ik haar over een paar weken een lief smsje sturen (zo'n 3 weken na mijn vorige smsje) of schrikt dat dan weer af, krijgt ze dan die ruimte niet?

Ik hoop dat er iemand reageert.. Help

Gr, Bart