Het is alweer een tijd geleden dat ik iets geplaatst heb. We zijn nu een aantal maanden verder en de situatie is compleet veranderd. Ten eerste zijn mijn ex en ik weer bij elkaar. Een seksrelatie, dates en nog meer dates verder zijn we uiteindelijk toch weer bij elkaar gekomen. Ik moest er veel voor doen om weer vertrouwen en toenadering te vinden tot hem. Ik had hem ook gekwetst( kleine leugens), terecht dat hij zich zo voelde. Toen ik hem de eerste keer weer zag in Arnhem heeft hij mij gelijk duidelijk gemaakt dat hij in een aantal punten is gaan veranderen. Ik was erg benieuwd en nieuwschierig naar zijn nieuwe inzichten. Hij wilde gaan reizen, Hoelang is en was onbekend. Je raad het al, moeilijke afscheidsmomenten, weer loslaten en nog meer verdriet. Lastig om iemand zijn droom te gunnen, waarbij je zelf geen aandeel in bent. We hadden geen duidelijke afspraken, we zouden het aankijken en genieten van elkaar zolang het kan. Nu een half jaar en paar maanden verder, een reis naar thailand en veel ruzies en moeite met afstand is hij nogsteeds weg. Ik had gehoopt dat mijn bezoek in thailand andere bewegingen bij hem zouden optreden, helaas. Hij is alleen maar meer van de vrijheid gaan houden, onbezorgd het leven genieten. Kan dat vraag ik me soms af? Leven vsn het hier en nu zonder enig toekomstperspectief. Zelfvoorzienend leven... Kennen jullie iemand die zo denkt/ leeft?! Wat moet ik doen ? Ik sta erbij en kijk hoe hij veranderd, terwijl mijn saai leventje (opstaan,werken, huis, etc) gewoon door gaan. Alles opgeven en bij hem zijn heb ik vaak over nagedacht... Maar ik krijg nooit echt een bevestiging van hem om het ook daadwerkelijk uit te voeren. We hebben veel ruzie gehad afgelopen tijd. Afgelopen weekend hadden wij een Skype afspraak, hij was er niet. Zijn telefoon stond uit en ik maakte me ontzettend veel zorgen. Ik heb zelfs zijn moeder gappt. Wat denk je wat hij deed? Hij was ziek en kon niet reageren.. Ziek en niet kunnen reageren?! Ik ben stiekem best boos en teleurgesteld. Voel me niets waard en heb het idee dat deze relatie in stand wordt gehouden door mij. Ik heb dit aangegeven, hij ontkent . De bevestiging dat ik nu alles moet opgeven wordt door deze situatie steeds lastiger. Ik wil zo graag ervoor gaan, maar het komt zo over dat het bij hem anders is. Hij geeft duidelijk aan dat er andere dingen belangrijker zijn op dit moment, zijn droom ( reizen). Ik vroeg aan hem of het een droom blijft of dat hij nu zo wil gaan leven, tja hij wil zo leven. Ik weet niet wat ik moet doen? Mezelf erbij neerleggen? Mezelf veranderen omdat ik zoveel van hem hou ( zoveel heb ik ervoor over). Kunnen jullie mij advies geven hierin????????
Hoe hard het ook is om te
Hoe hard het ook is om te horen; het klinkt mij allemaal heel bekend en dat betekent dat je denk ik loopt te trekken aan een dood paard.
In mijn relatie waren we ook weer bij elkaar na een breuk en hoewel het eerst beter ging dan ooit was het voor hem denk ik toch na een tijdje alweer klaar, maar hij was er niet klaar goor om dat zelf te zeggen eerlijk. Hij werd ook afstandelijk; wou dingen alleen doen en mij er niet bij; van samenwoon plannen werd het ineens dat hij eerst alleen wilde wonen. En toen ineens begon het ook dat ik ineens nachten niks van hem hoorde; nachten die voor mij daarom vreselijk waren..... echt vreselijk. Hij bleef zegen dat die van me hield en dat hij me niet kwijt wou..... tot ik het er op een gegeven moment heb uitgetrokken en toen heeft hij het ineens uitgemaakt op whatsapp en was hij zomaar weg.
En dat heeft mij zo zo zoveel pijn gedaan en nog steeds.
Dus ik denk als ik nu opnieuw in die situatie zou staan; of in jou situatie dag ik het zelf gewoon zou opgeven.... want je vecht voor niks. Hoeveel he ook van hem houdt. Ik hou ook nog van die jongen maar toch zou ik die keuze nu maken..... dus dat zou ook echt mijn advies zijn naar jou toe. En ja dar wordt heel heel heel moeilijk en het zal echt vreselijk pijn doen. Maar wel een betere keuze voor jezelf uiteindelijk
jij bent aan het volhouden,
jij bent aan het volhouden, hij doet er niks voor. Als jij zelf de grenzen niet stelt van wat jij aan gedrag accepteert, dan gaat het sowieso fout. Mijn advies zou zijn: richt je op je eigen leven. Je kunt jezelf niet veranderen, en dat zou ook niet moeten. Als jullie echt zo verschillend zijn, en jij zou jezelf helemaal moeten gaan aanpassen, voor iemand die - met alle respect - jou nu gewoon al laat staan, die afspraken gewoon niet nakomt... Je cijfert jezelf weg zo. Op de korte termijn geeft het je hoop, wat als ik nu dit doe en wat als ik nu dat doe, dan wil hij misschien nog. Maar op de lange termijn gaat het kaartenhuis op een een gegeven moment in elkaar storten, omdat het gebaseerd is op eenzijdig blijven vastklampen.
Een relatie hoort in balans te zijn, geven en nemen en jij hoort nooit het gevoel te hebben dat je jezelf niets waard voelt door iemands gedrag. Dus hoe moeilijk ook, laat hem reizen, laat hem doen wat hij wil, en ga zelf verder met wat jij echt wil. Beslis dat voor jezelf, als zo'n vrijbuitersleven niks voor jou is, dan is het dat gewoon ook niet. Mijn laatste ex was ook zo, had ook grote dromen hij wilde ook zelfvoorzienend gaan leven en zo, nou om zo'n grote stap uberhaupt al te overwegen om daarin mee te gaan, zal jullie relatie in ieder geval eerst sterk moeten zijn want zoiets doe je samen, en niet alleen van hem uit en jou daarin totaal niet zien of horen.
@Steff
Ik denk dat je jezelf af moet vragen of dit is wat jij wilt...
Hij heeft bedacht wat hij wil en leeft daar ook naar....
Waarom doe jij niet hetzelfde?
Wil jij de rest van je leven de stress hebben van het hem te moeten missen en een relatie op afstand te onderhouden?
Wil jij je hele leven je aanpassen aan zijn toekomstdromen?
Of ga je je eigen dromen bedenken en daarnaar leven?
Misschien is het vele reizen jouw toekomstdroom helemaal niet!
Dan kan je nog zo graag met iemand willen zijn, maar soms passen mensen hun levens gewoon niet samen....
Dus of je moet kunnen leven met het vele wegzijn en het veel moeten missen van hem...
Of je moet voor jezelf kiezen en je eigen dromen gaan bedenken!
Tenzij jij kan leven met zijn toekomstdromen (en zoals ik uit je blog lees heb je daar nu het half jaar al moeite mee, en dat gaat dan ook echt niet verbeteren) en volledig kan accepteren dat hij dit wil, zal je echt je eigen weg moeten gaan kiezen!
Deze stress lijkt me niet wat je continu wilt!