BJM, ik denk dat je bijna helemaal gelijk hebt. Op een puntje na. Wel een belangrijk puntje. Dat is dat de situatie soms al zo erg chaotisch is dat je je even terug moet trekken op je eigen fort, om daar weer even jezelf terug te vinden. Chaotisch, omdat al je emoties en gevoelens in stukjes op straat liggen, en je niet meer weet hoe verder. Dus eerst terugtrekken op je eigen fort, op jezelf, in je eigen gevoel, hoe je dat ook wilt noemen. Daarna (nadruk op daarna!!!!) kun je weer in gesprek komen met de ander. Maar die fase van no-contact (of hoe we dat ook willen noemen) is volgens mij bedoeld om dat 'jezelf terugvinden' even helder te krijgen. Dat is een fase die je zelf moet oplossen, hoe erg je dan ook op zoek bent naar erkenning door die ander. Hoe meer interactie je in die fase met die ander hebt, hoe moeilijker het wordt.

Sta je zelf weer een beetje op eigen benen, dan kan je het besluit nemen om weer te gaan praten. En als je besluit weer te praten, dan helpt het erg om te proberen dan echt te communiceren, en aan de ander ook vragen te stellen.

Als je de fases gaat verwarren, dan ga je in de periode waarin je op zoek moet naar jezelf te veel interacteren met die ander, die op dat moment zo'n enorme bedreiging voor je is. Dat is in die fase niet goed. Maar ben je weer een beetje stevig op de been, dan kan je zinnige besluiten nemen over verder contact. Ik denk dat in veel gevallen no-contact tijdelijk is, maar wel heeeeeeeel noodzakelijk.

In welke fase Pebbles zit weet ik niet. Dat weet Pebbles het beste. Maar als mensen aangeven dat ze verward raken van contact, en zich te kwetsbaar voelen en zo, dan denk ik dat je ze even moet ondersteunen in het zichzelf afschermen van een (op dat moment) enorm chaotische buitenwereld. Daarom pleit ik (en met mij vele anderen) dus soms voor het rigoureus toepassen van no-contact en voor het zoeken naar je eigen kracht.

BJM, ik denk niet dat ik jou kan overtuigen. Das ook mijn doel niet. Daarom richtte ik mijn reactie niet alleen op jou. Ik vind het wel belangrijk aan te geven dat er ook een valide, geldige andere kant is, die niet uitgaat van het eindeloos blijven communiceren en inleven in de ander, maar die uitgaat van terugzoeken van je eigen kracht. Er zijn dus twee visies mogelijk, en waarschijnlijk meer. Aan eenieder om zijn eigen keuze hierin te maken, das verantwoordelijkheid van de persoon in kwestie. En die kan dat meestal best aan.

Lieve pebbles,

wat een gedoe allemaal zeg! en pff wat zul jij een verdriet hebben! Maar ik ga mee in de reacties van confused en waterman en teigetje. Je bent goed bezig! Als ik het zo lees, heb je hem al goed uitgelegd waarom jij geen contact kunt hebben met hem. En ik snap het heel goed, elke keer als je hem ziet, word je weer geconfronteerd met de man die je zo mist..

Jullie zijn allebei met een eigen proces bezig om los te laten. Hij op zijn manier, jij op jouw manier. En op dit moment kunnen jullie elkaar daarbij niet helpen. Heel basaal gesteld: jij ging altijd voor 100% voor jullie relatie. En zou dat zo nog willen. Hij niet, je schreef zelfs ergens ooit dat hij voor 25% er voor ging. En zolang hij er niet 100% voor gaat, is het echt (hoe moeilijk het ook is voor jou) beter om jezelf te beschermen.

Jij hebt er op dit moment alles aan gedaan om goed met hem te praten. Hebt hem zelfs met oud en nieuw nog binnen gelaten om te praten..terwijl hij in feite alleen kwam controleren of je wel alleen thuis was. (Dat zegt ook iets over hem trouwens...wat een wantrouwen in jou...het komt op mij controlerend over..op het enge af...).

Hij komt op mij over als een man die jou ergens niet los kan laten, maar er ook absoluut niet voor wil gaan. Als hij dat wel had gewild, had hij allang bij je op de stoep moeten staan en zijn excuses moeten aanbieden en echt samen met jou moeten kijken hoe verder. Hij zou alles in het werk moeten stellen om jou te laten zien dat hij voor je gaat. Maar nee, dat doet hij niet. Hij doet het half of helemaal niet. Hij trekt je aan en stoot je af. Hij controleert je of je wel alleen bent, hij haalt je auto maar weigert over zijn gevoel te praten.

en ik weet hoe zwaar dat is..want jouw hart schreeuwt nog steeds om hem. Wil bij hem zijn. Wil hem helemaal niet laten gaan. Iemand zei ooit eens; een relatie gaat altijd uit om een reden, en als die reden niet voor 100% is opgelost, komt het niet meer goed. En dat is zo...

het is nu tijd om rust voor jezelf te vinden. Eerst zelf sterk worden. Contact met hem is op dit moment heel verwarrend. Echt uitzoeken wat jij wilt. Even afstand voor allebei. Zodat jullie allebei tot rust kunnen komen. Dingen op een rijtje kunnen zetten. En intussen goed voor jezelf te zorgen. . De eerste stappen heb je gezet: neem afstand zolang je dat nodig hebt!

Jij hebt er al alles aan gedaan om met hem te praten. Misschien kun je later nog een keer rustig praten, maar nu zou ik dat nog niet doen. En ik ga niet mee in de reactie van BJM..Ja natuurlijk wil je dat hij je helpt om de auto te maken. Maar daar gaat het eigenlijk niet om he! Jij wilt veel meer: jij wilt dat hij voor je gaat. En zolang jouw vlinders nog zo heftig zijn en hij er niet voor gaat....echt lieve schat hou afstand...Je bent goed bezig nu! Dat je die auto weer hebt terug gehaald vind ik een goede actie! Zorg voor jezelf, zoek afleiding..en bedenk: je ex is gek dat hij niet voor je gaat!!!

En het klinkt cliché...maar velen zijn je voorgegaan...de eerste weken/maanden zijn het zwaarst..maar op een gegeven moment zal het gevoel minder worden. Zul je merken dat het je rust geeft als je niet meer hoeft te vechten voor een relatie waar de ander er niet echt voor gaat..Echt waar,ook jij gaat hier uiteindelijk uitkomen!
Het is ook iets biologisch trouwens: je lichaam reageert op hem als een soort verslaving. Als je je drug (hem) niet krijgt, zorgt je lichaam juist dat je er nóg meer behoefte aan hebt... dat wordt uiteindelijk minder..maar heeft tijd nodig!

En blijf vooral hier schrijven!!

Liefs