Ik word voornamelijk hierheen getrokken als ik me iets minder voel en dan kan ik mijn verhaal erop knallen. Maar ik snap de verslaving, is niets mis mee denk ik. Ik vind het fijn om te lezen dat er mensen zijn die hetzelfde hebben. Ook vind ik het fijn om verhalen van nieuwelingen te horen want dan kan ik zien dat ik bepaalde stadia heb afgerond. (klinkt lullig maar het is fijn) Misschien heb je gelijk om over die laatste drempel heen te moeten door hier niet meer aanwezig te zijn, maar uiteindelijk hoor je de meeste of zie je de meeste een week later weer terug. Dan houd je jezelf alleen maar voor de gek toch? Ik las dat je een leuke koningen dag/nacht had? Ik in ieder geval heel erg!

Een logische volgende stap is twijfelen of je er goed aan doet jezelf steeds maar weer met emoties van jezelf en anderen te confronteren. Heb die fase zelf ook gehad en iedereen die ik hier gekend heb. Sommigen nemen daadwerkelijk afscheid en zie je nooit meer terug, anderen blijven hangen.
Het is een begrijpelijk dilemma; blijf ik hangen in mijn verdriet en pijn door er steeds maar mee bezig te gaan, of is het verwerken? Dat je er uitgeput van raakt, ligt ook voor de hand. Verdriet is uitputtend.
Persoonlijk denk ik dat als het lezen van verhalen van anderen veel emotie in je oproept, dat je nog volop aan t verwerken bent. En vanuit dat oogpunt zou het misschien juist goed zijn om te blijven (zij t misschien met mate of na ff een break te hebben genomen), omdat anders t gevaar bestaat dat je dingen probeert weg te stoppen. Dingen die meestal later onverwerkt weer terug kunnen komen.

Ik had destijds hetzelfde gevoel als jij. Later ging dat over in een echte weerstand/aversie om verhalen van anderen te lezen. Ik was echt helemaal klaar met steeds maar weer dezelfde verhalen (klinkt niet zo aardig, maar je snapt misschien wel waar dat gevoel vandaan komt?). Nu, weer veel later, kan ik zeggen dat ik nog best wat verhalen lees, maar dat het lezen van die verhalen eigenlijk niets meer oproept. Niets wat er niet toch al zit, bedoel ik. Ik voel echt een afstand mbt mijn gevoelsleven, al kan ik me best 'invoelen' in een bepaalde situatie of verhaal.
Dus tja, misschien dat ik het dan toch zo goed als dat kan verwerkt heb? Wat een vreemde constatering zou zijn, aangezien ik nog dagelijks aan haar denk en het gat in mij niet minder groot is.

Maar vlinder, vaar je eigen koers hierin. Er is geen goed of slecht en al helemaal geen wijsheid;-)

hey lieve vlinder

lees je berichtje nu net en heb eigenlijk niet veel tijd nu maar moest ff reageren op je
tis idd een verslaving
en je moet doen wat voor jou goed is
een ander helpen en zelf in die diepe put blijven zitten heeft geen zin
en als je een beetje afstand neemt van hier wil dat ook niet zeggen dat mensen je vergeten of het je kwalijk nemen
je bent niet de eerste met dit probleem en ik kan me dat heel goed voorstellen
er zijn er meerdere die zo nu en dan eens komen kijken en met echte buddys praten en of reageren en voor de rest houden ze het op een afstand
je bent een schat dat je graag andere helpt je hebt een gouden hart maar als je hierdoor niet vooruit komt zul je toch een beslissing moeten nemen
je hoeft ook niet rigoureus helemaal niet meer te komen
je moet doen wat jij graag wil en wat goed voor je is

heel veel sterkte met een knop doorhakken
en je weet me te vinden als er iets is

heel veel liefs cootje