Ik doet dit niet snel zo mijn hart luchen op het net. Maar na het lezen van andere posts merk ik dat dit oplucht. Mijn gedachten en gevoelens blijven echter in kringetjes draaien.

Mijn verhaal:

Ik ben 28 en ken een meisje dat een paar jaar ouder is nu reeds meer dan een jaar. Ik voel eigenlijk al lang iets voor haar maar een relatie was in het verleden niet mogelijk omdat we veel te ver van elkaar woonden. Door mijn werk ben ik verhuisd en woon ik nu op een paar kilometer van haar. We waren al lang vrienden en omdat ik zo dichtbij was komen wonen zagen we elkaar steeds meer. Mijn liefde voor haar groeide en ik begon haar te kennen te geven dat ik haar graag zag. Ze ging hier niet echt op in maar ik voelde wel dat het wederzijds werd. We gingen wekelijks spinning doen en regelmatig samen zwemmen en als ik haar daar aanraakte dan protesteerde ze nooit en ik kon duidelijk zien aan haar dat ze het fijn vond. De dag was ook altijd een beetje mooier als ik haar gezien had. De weken gingen zo verder tot ik het niet meer kon uithouden en haar vertelde: ik zie je graag. Antwoord: ik weet het, maar laten we het nog wat tijd geven. Ondertussen beide appart op reis gegaan en haar daar gemist. Toen ik terug kwam vroeg ik haar: Mag ik hoop hebben op iets tussen ons ? Antwoord: ja maar laten we het nog tijd geven.

Toen kwam er een weekend dat ik moest werken. Ik bel haar als ze niet afkomt om eens samen naar foto's van mijn reis te kijken. Ze blijkt het heel druk te hebben en ik dring een beetje teveel aan. De volgende week krijg ik een e-mail terug: Heb gezien dat je in 't weekend nog gebeld hebt. Maar na je telefoontje van zaterdagmiddag heb ik zelf bedenktijd genomen omdat ik aanvoel dat onze situatie niet helemaal goed zit en soms geforceerd overkomt. Haar toen twee weken niet meer gehoord waarna ze zelf terug komt naar me met de vraag om nog eens te spreken. Toen een lang en goed gesprek gehad waarin ze me haar twijfels verteld. Daarna weer onze relatie opgebouwd maar ze blijft twijfelen. Ik ondertussen nog een reis gemaakt en haar gezegd: als je mij komt halen op het vliegveld als ik terugkom dan weet ik dat we een koppel zijn. Als ik na 10 dagen terugkom dan staat ze daar. Ik moet zeggen dat dit de mooiste thuiskomst was van mijn van mijn leven. Erna nog lang geknuffeld en gekust. We gaan uit elkaar met de woorden: laten we hier iets moois van maken hé, antwoord: laten we dat proberen. Ik dus met een zeer goed gevoel naar huis.

Ik zag haar diezelfde week op donderdag om te gaan zwemmen. Toen ik haar zag wil ik haar een knuffel geven om haar te verwelkomen maar ze trekt zich weg. Ik zie dat ze opnieuw twijfelt. Na het zwemmen een lang gesprek gehad en tot 1u 's nachts samen gezeten en geknuffeld en gezoend. Een heel fijne avond gehad dus, maar ik begon ook te twijfelen. Meent ze dit nu ? De week erop haar een e-mail gestuurd om te vragen hoe haar weekend geweest was. Antwoord: Ik weet niet hoe jij je gevoeld hebt dit weekend maar ik moet toegeven dat ik veel over ons heb nagedacht. En ik heb het toch wel moeilijk. Ik weet dat je het goed meent, we kunnen goed met elkaar opschieten maar ik heb mijn bedenkingen toch dat we nogal veel naar elkaar moeten toegroeien, zo constant met twijfelgevoelens zitten, is ook niet ideaal. Maak het je niet gemakkelijk maar ik kan er ook niet aan doen.

Die avond zie ik haar en zeg ik haar dat ik hier mijn groot geduld wil in tonen. Ze zegt me: ik twijfel opnieuw. We kussen elkaar en ik zeg haar: wat blokkeert er je zo in je twijfel ? Antwoord: je doet zoveel voor mij en ik kan niet geloven dat je dat zal volhouden. Zij is immers een veel stiller persoon dan ik. Maar dat trekt mij aan in haar. Ik vraag haar: wat doen we nu verder ? Antwoord: laten we het opnieuw wat tijd geven. Ik heb het erg druk op mijn werk, de reis die komt en jij er nu ook nog bij. Ik vraag haar: heb je het fijn gevonden ons samenzijn vorige week. Antwoord: ja ik heb het heel fijn gevonden ! We kussen elkaar als we uit elkaar gaan en dat is de laatste keer dat ik haar zie.

Dat weekend kom ik een ongeluk tegen met de fiets. Ik rijd frontaal op een auto maar kom er al bij al nog goed van af. Ik stuur haar een e-mail met de vraag om mij eens op te bellen. Ze laat niets weten. Haar gsm is kappot dus ik kan haar niet bellen. Ik zoek haar telefoon nummer thuis op en bel haar op. Haar moeder neemt op en zegt dat ze nog niet thuis is. Ik vraag om me terug te bellen. Niets. De volgende dag denk ik een e-mail te krijgen van haar waarin ze zegt waarom, niets. Ik bel tegen de middag nog eens op omdat ik een beetje ongerust werd. Haar moeder neemt op, ze zegt: ze had je telefoonnummer niet. Ik dicteer mijn telefoonnumer. Niets, ik de volgende dag een radeloze mail gestuurd en dan krijg ik dit als antwoord: Spijtig van je ongeval, dat wil je natuurlijk nooit maar het gebeurt sneller dan je denkt. 't Is te hopen dat je snel hersteld. Maar je moet je accident hier zeker niet uitspelen. Bedankt voor je oprechte mening, alles verloopt niet altijd zoals je het wilt, maar je standpunt komt duidelijk naar voor. Dit moet voor mij niet blijven duren, we hadden er beter al een definitief punt achter gezet in augustus. Dat zou ons allebei minder pijn bezorgd hebben. We bezorgen elkaar alleen maar stress.

Jullie moeten weten dat dit op dat moment een erg stressvolle situatie voor haar moet geweest zijn: ik die haar opjut om me te bellen, haar komende reis naar China en zeer veel werk op het werk. Wat ze bedoelt met je moet dit hier zeker niet uitspelen, begrijp ik nog altijd niet. Ondertussen is ze dus vertrokken voor een reis naar China en ik blijf alleen achter met mijn verdriet. De eerste weken waren erg zwaar. Ik heb weinig geslapen en ze verbleef continu wel ergens in mijn gedachten. Nu is het iets beter maar ik kan ze niet loslaten. Na vier weken komt ze dit weekend terug thuis.

Mijn verstand zegt dat ze het niet waard is om nog achter te lopen maar daarmee is ze natuurlijk niet uit mijn hart verdwenen. Ik zie haar zo graag dat ik haar niet kan vergeten. Hoe hard ik het ook probeer, ze blijft in mijn dromen voorkomen, waarin ze glimlacht en naar me toe komt en me in haar armen neemt. Ergens wil ik dat ook dat het het weer allemaal goed komt.

Er blijven zoveel vragen achter dat ik ze erg graag nog eens zou zien om dit deftig af te sluiten. Is dit een goed idee of is dat weer een oude wonde open rijten ? We gaan dikwijls met dezelfde organisatie op weekend en ik wil het vermijden dat ik haar tref op een weekend zonder haar eerst nog gesproken te hebben. Via een e-mail een dergelijk gevoel vaarwel zeggen daar heb ik het immers erg moeilijk mee. Volgende week is ze terug op haar werk, denk ergens om haar een korte welkomst e-mail te sturen maar ik weet het niet meer. Bedankt lieve lezers om naar dit lange verhaal te luisteren. Wat denken jullie, wat moet ik doen ?