Zo hebben wij de eerste 2 weken ook aangemodderd.
Uiteindelijk heb ik de beslissing genomen voor hem.. Heb hem opgebeld en gezegd, als jij ze niet kunt nemen dan doe ik het nu voor u. Niet met de bedoeling om hem onder druk te zetten he, zeker niet. Maar je moet voor jezelf een einde maken aan die twijfel.. Nu is het niet meer maar wie weet ooit..
Die twijfel mag hij je niet aandoen, dat is onmenselijk.

Zet er nu al voor jezelf een punt achter, maar laat weten dat je de deur op een kiertje laat voor hem maar dat je ook verder moet..

Ik kan het goed zeggen, maar het is aartsmoeilijk.
Nu dit eigenste moment denk ik ook, oke het is gedaan maar wie weet ooit.. Maar ik ga wel verder.

Dus er zijn inmiddels vijf dagen verstreken zonder reactie op jouw e-mail? Waarom hij geen bericht terugstuurt, daar kun je alleen maar naar gissen. Van moeite om een knoop door te hakken tot op vakantie en geen toegang tot mailbox. Maar wat er aan de hand is, is dat er nu gebeurt wat je juist niet wilde. Je wilde duidelijkheid en die geeft hij niet. Hij laat je in onzekerheid. Misschien weet je volgende week nog niets, of de week daarop nog niets, of volgende maand nog steeds niets. Misschien is het goed om voor jezelf een datum te prikken tot wanneer je wilt wachten. Als je op die datum nog niets hebt gehoord, moet je voor jezelf beslissen dat je niet langer gaat wachten tot hij weet wat hij wil. Heel moeilijk natuurlijk, maar in onzekerheid blijven is "killing"...

Hey Sharkane,

Met die contactmomenten leg je je lot weer in de handen van de ander. Het lijkt allemaal zo op te luchten en dat doet het ook, even. Maar daarna mag je weer gaan zitten wachten of, en zo ja wanneer en natuurlijk dan nog de inhoud van het antwoord. Ook lijkt het zo dapper. En dat is het ook. Zelfoverwinning. Je wilt het NU weten. En daarna schijt je 7 kleuren tijdens het wachten op antwoord, of, in jouw geval tijdens het uitblijven ervan. Weg dapperheid en daar komen de trillende knieen.

Probeer tussen de grijze wolken een beetje leven te vinden. Leef. Je leven is niet de liefde, niet de breuk en niet het wachten op het antwoord van de ander. Eigenlijk hoef je hem ook niet te vragen jou te bevrijden, want daarmee leg je iets in zijn handen dat van jou is.

Weet je wat het ook is, de uitmakers weten ook niet alles, hebben ook niet altijd alles maar helder en duidelijk en eenduidig. Misschien is zijn antwoord, als het komt, ook wel 'misschien'. Of 'ik weet het niet'. Of blijft hij zwijgen.

Feit is in ieder geval dat hij nu niet meteen met huid en haar bij je wil zijn, want dan had je hem helemaal niet om die duidelijkheid hoeven vragen. Als hij wil, komt hij wel. En dan zie je wel of jij nog wilt. Want daarin kun je je vergissen in deze stress. Het is namelijk helemaal niet zo eenvoudig een verbroken relatie weer te lijmen, zeker niet als jij degene bent die is verlaten.

Ik vond dat indertijd voelen alsof mijn toenmalige vriend was vreemd gegaan. Ik was even blij; hij was terug. Daarna kwam de rekening. Iets kapot, waarvan ik dacht dat het onbreekbaar was. Weg vertrouwen. Het is nooit meer hetzelfde geweest en de tweede breuk deed ik. Ach ja, dat terzijde.

Jij bent jij en je hebt een leven te leiden. Te lijden misschien nog even. Maar die lange ij wordt vanzelf korter, echt waar. Als je maar gaat lopen. Dan kom je vanzelf bij een stukje vrijheid terecht. Hij is niet de enige die iets kan kiezen en hij kan al helemaal niet jouw keuze tot leven maken. Want dat is nou juist iets dat altijd van jou is. Altijd.

Sterkte.