Lieve Doubt,

Je schrijft: "Sinds ik gezegd heb dat er moeten beslissingen genomen worden en van dat huis enzo is er niet meer over gepraat geweest...; Ik heb angst er zelf over te beginnen en hij zwijgt maar mooi en doet gewoon verder zoals hij bezig was".

Wat ik me kan voorstellen is dat hij zich momenteel in het zogenaamde 'Struisvogelen' terugtrekt: zolang ik mijn hoofd in het zand steek, bestaat het niet, IS het er niet--en als ik maar lang genoeg met mijn hoofd onder het zand blijf, waait het misschien zelfs wel over, zoiets.

Ik denk daarom dat je waarschijnlijk niet van hem zal moeten verwachten dat hij er zelf over gaat beginnen. Aangezien jij degene bent die nu de eerste ruk aan de situatie hebt gegeven, zal het op jouw kracht en wilskracht gaan aankomen. Zet door wat je in werking hebt gezet!

Wat betreft de wisselvalligheid in je emoties: da's heel normaal--en absoluut logisch. Jezelf uit een situatie plaatsen, je ervan distantieren, gaat gepaard bent spastische bewegingen. Afscheid nemen, loslaten, is een heel vervelend en hartbrekend proces--en het is logisch dat je gevoelsmatig probeert om de heftige emoties die in dit proces tevoorschijn komen, te ontlopen. Je wilt de pijn en het verdriet liever niet voelen--en automatisch grijp je terug naar iets dat vooralsnog 'veilig' en 'bekend' voelt. Bij hem willen blijven, dus.

Er zullen momenten zijn dat je sterk bent, helder bent--de avonden en ochtenden die je hierboven al beschrijft. In die helderheid zou je je beslissingen moeten nemen, niet in de momenten dat je je eenzaam en verdrietig voelt (en dus makkelijk in staat bent om terug te vallen in de oude situatie). En in de momenten van zwakte, laat ze gewoon komen, bijt je er doorheen, maar baseer daar niet je keuzes op.

Weggaan, het huis kopen, zou dus eigenlijk momenteel het voornaamste doel moeten worden. Ik vermoed dat het doorzetten van die keuze, heel veel andere keuzes in een stroomversnelling zal zetten.

Waarom je het nog niet doet, de reden waarom je jezelf nog tegenhoudt, ligt in je gewenning aan het jarenlange patroon waar je je in mee hebt laten slepen. Gewenning is moeilijk om te doorbreken; omdat het doorbreken ervan gepaard gaat met hevige angst voor het onbekende. Je weet nu wat je hebt, en ook al is het bar weinig, ironisch gezien is het is wel 'veilig'. Je kent het.

Uit deze veiligheid breken, vergt vertrouwen in jezelf--en geloof dat het onbekende lang zo erg niet zal zijn als het kwellende bekende waar je je nu in bevindt.

Onze beleving van hoe het zal zijn, alleen in het onbekende, zonder de 'veilige' handen van je ex-partner, is vaak veel erger dan het in werkelijkheid, op de lange termijn, zal zijn.

Sterkte, lieve Doubt. Elke dag een stapje...