Ik ben weer een week verder. Het gaat wel beter met mij, maar toch vraag ik me af waar de woede blijft? Ik ben nog niet echt boos geweest. Ik heb een hoop te verwerken gehad.
Hij is ontzettend negatief naar mij en over mij. Hij zegt helemaal geen gevoel meer voor mij te hebben. Maar waarom dan zo negatief?
Daar komt bij dat hij sinds zaterdag elke avond bij zijn nieuwe lover is, in haar huis waarin zij samenwoont met haar vriend en 2 kinderen. Haar vriend is op dit moment een paar dagen op vakantie met wat vrienden. Hij stapt gewoon doodleuk het leven in van een ander! Heeft hij dan geen normen en waarden? Zoiets doe je toch niet? Wat moeten die kinderen wel niet denken? Waar maak ik mij druk om? Ik weet het niet... Die eigenschappen, respectloos en onverantwoordelijkheid zijn altijd al de eigenschappen geweest waar ik me aan stoorde. En het feit dat hij een leugenaar is. Waarom kan ik dan niet loslaten?
Ik ben eergisteren naar een psycholoog geweest die mij vertelde dat ik opgesloten zit in het verleden en dat ik mijn leven niet heb ingedeeld naar mijn eigen gevoel maar naar dat van mensen om mij heen en dat het nu tijd is om mezelf te gaan ontdekken.
Over vier weken ga ik naar Athene, ik weet niet voor hoe lang maar ik heb mijn baan opgezegd want het samenwerken met hem is nu niet leuk meer. Hij is alleen maar negatief en houdt zich alleen maar bezig met haar en alle rotzooi is er voor mij om op te ruimen. Ik kan prive en zakelijk wel redelijk scheiden maar op deze manier trek ik het niet.
Dus heb ik de knoop definitief doorgehakt en ontslag genomen... pffff... en ga ik kijken of ik in Athene mijn geluk kan vinden, een nieuw leven. Ik vind het doodeng maar ergens voel ik ook een stuk vrijheid en ruimte voor mezelf. Ik dacht eerst dat ik aan het weglopen was voor de situatie maar zelfs die psycholoog zei mij dat het een hele dappere stap is op zoek naar mezelf en dat je daar kracht voor nodig hebt om die beslissing te maken, ik moet het niet zien als wegrennen van de situatie.
En ergens onder in mijn buik blijft dat gevoel maar aan je vreten.... ik kan niet loslaten... wat is dat toch?