De laatste weken heb ik me constant geprobeerd te focussen op het niet missen. Of laat ik het zo zeggen: als ik voelde dat ik hem miste, dan stelde ik daar gelijk alle negatieve dingen tegenover. Zodat ik het missen kon wegrationaliseren.
Nu weet ik wel dat als je iemand mist, je daar niet in moet blijven hangen, maar ik kan het ook niet blijven ontkennen. Daarmee ontken ik namelijk ook dat deel wat van hem hield. En dat deel heeft het recht om te rouwen wat er niet meer is...
Dus daar komt ie dan... Wat ik aan je mis.

Ik mis je kusjes en je knuffels. Ik mis het dat je altijd net wat te ruw knuffelde, of dat gekke gezicht wat je trok als je in m'n oorlellen stond te knijpen. Ik mis die gekke lachjes van je. Ik mis het dat je altijd zo stoer ging proberen te lopen als ik naar je zat te kijken. Ik mis het hoe je altijd in slaap viel, ik kon precies voelen wanneer dat gebeurde. Ik hoorde het aan je ademhaling en ik voelde het aan je lichaam.
Ik mis je stem en ik mis het hoe je me altijd begroette. Ik mis het dat je altijd quasi-verontwaardigd deed als ik niet meteen opstond om je te knuffelen als je binnenkwam- ik deed dat expres, omdat ik het zo grappig vond dat je er om vroeg.
Ik mis hoe je me dingen vertelde. Ja, zelfs mis ik hoe je je helemaal kon opwinden over iets wat in mijn ogen heel klein was. Ik mis het dat je altijd zo flauw moest doen in supermarkten en winkels, dat je spullen in de kar gooide die niemand nodig had. Ik mis je enthousiasme, je vrolijkheid.
Ik mis het zorgen voor je, wat vond ik het altijd heerlijk als je weer helemaal blij was als ik lekker voor je had gekookt.
Ook mis ik de complimentjes die je maakte. Ik mis het dat je me altijd naar je toe trok als ik naast je op de bank zat. Ik mis je rare handen en je mooie lijf. Ik mis het dat je me belde als er iets was gebeurd wat je niet leuk vond. En ook dat je dan afsloot met: Ik weet eigenlijk niet waarom ik je bel, maar ik moet het even kwijt. Ik mis het vertrouwen dat ik in je had, dat je nooit vreemd zou gaan. Daar was ik ook echt zeker van.
Ik mis zelfs onze discussies over het geloof wat jij aanhangt. En ik mis onze blikken naar elkaar, de blikken die we tot op het laatst met elkaar wisselden. Ik mis onze avondjes uit, waarbij we altijd samen konden dansen en mensen gingen bekijken.
Tot op het allerlaatst waren al deze dingen er nog steeds... Hoe kun jij dan toch beweren dat je niet meer genoeg van me hield om eventuele problemen aan te kunnen??
Er zijn zoveel dingen die ik niet aan je zal missen. Maar deze dingen ga ik allemaal missen en dat doet pijn. Het idee dat dat niet meer terug komt, dat doet me echt ongelooflijk veel verdriet...