lieve mooi leven !

ik begrijp je heel erg goed ! ik voel de tegenstrijdigheden in je verhaal, lees je innerlijke strijd, maar lees ook je trots...deze trots maakt nu juist dat wat je ook doet je niet kunt winnen ! de trots zorgt dat je niet bereikt wat je wilt bereiken en dat je in gevecht blijft met jezelf !

immers je zegt "De zet is nu aan hem om te reageren, ik heb er alles aangedaan en wil mijn waardigheid niet verliezen weer"

zal een voorbeeld geven :
een week geleden heb ik mijn zwager en schoonzusje geholpen weer bij elkaar te komen. zij maakte een aantal opmerkingen waarbij haar frustratie bleek over hoe het er bij hen thuis aan toe ging, toen ik haar vroeg wat haar dwars zat.....daarbij zag ik de tranen in haar ogen komen...niet heel veel maar toch ! mijn zwager zag het ook maar deed er niets mee !

ik zag haar naar hem kijken, terwijl zij boos vervolgde....met die tranen in haar ogen, toen ging de stem veranderen en keek zij hem weer aan...bijna hulpeloos ...terwijl de dingen die zij gezegd had op hem sloegen..........op haar frustratie dat er geen wij was, op haar frustratie dat er geen overleg was, op haar frustratie dat zij financieel het in haar ogen niet goed voor elkaar hadden, op haar frustratie ook dat hij niet dezelfde droom had als haar kennelijk.........

dit had ik van te voren van hen beiden ieder afzonderlijk te horen gekregen wat de problemen waren in hun relatie :

hij ? hij wilde meer gehoord worden, minder zichzelf moeten wegcijferen, eens een keer waardering krijgen, in plaats van afgezeken te worden , meer intimiteit, meer passie, meer sex misschien ook wel, ......
en zij ? zij wilde meer intimiteit in de zin van : meer aandacht voor elkaar, meer luisteren naar elkaar, elkaars diepste gevoelens kunnen delen, de sex hoefde van haar niet, de passie was er altijd geweest dus dat zat wel goed......

daarop heb ik gezegd....
he kijk nu ...ik heb hier te maken met 2 betonblokken, hoe is het zo gekomen dat er van een mens een beton blok is gemaakt ? hoe kan het dat een betonblok kan huilen en het andere betonblok geen steun geeft ? wat is er gebeurd ? vinden jullie het goed als ik het probeer uit te leggen ?

dat vonden zij beiden goed ...
dus ik vervolgde :
zij wil graag steun ontvangen, maar brengt haar behoeftes niet onder woorden. hij snapt niet uit zichzelf wat de non verbale signalen zijn die zij afgeeft aan hem. zij huilt en hij troost haar niet. zij kijkt hem aan en smeekt bijna om een knuffel, maar hij doet er niets mee...zij denkt mogelijk...wat is het toch een zak hooi dat hij niet ziet waar ik mee zit, ik heb het hem toch gezegd ? maar in werkelijkheid had zij helemaal niets gezegd ...zij had slechts gekeken en was er van uit gegaan dat hij het wel zou begrijpen....dat vond zij nl logisch.........

en hij : hoe voelde hij zich ?
na een periode van veel verwijten aan zijn adres, wat haar eens deed verzoeken, wat heb ik allemaal wel niet gezegd, ik heb wel eens gedacht wanneer breekt hij...ik ben echt hard voor hem geweest, terwijl het zo'n lieve zorgzame jongen is.........een periode waarin hij zich niet kon herinneren complimenten gekregen te hebben...is hij verworden tot een betonblok, hij was het kwetsen beu, wist niet meer wanneer hij de volgende aanval kon verwachten en wist dus ook niet meer hoe hij zijn verdedigingsmuur kon laten vallen omdat hij elke keer weer bang was voor de volgende aanval van haar...hij wilde niet meer vechten...hij liep er voor weg...wat bij haar weer tot boosheid leidde...en waarom ?

dus ik liep naar mijn zwager toe, vroeg of hij even wilde gaan staan...dat deed hij al snapte hij niet waarom...hij protesteerde wat, ik vroeg hem toen....wil jij even naast je vrouw gaan zitten in plaats van tegen over haar ? ik wil je daarna graag laten zien waarom...hij deed dat...beiden keken mij toen vragend aan...toen zij ik...kijk nu eens naar elkaar..en zie wat je ziet in de ogen van de ander...

hij : ik zie een tranen
ik : wat betekend dat ?
hij : dat zij verdriet heeft
ik : tegen haar : klopt het dat je verdriet hebt, dat je pijn hebt ?
zij : ja
ik tegen hen beiden : weet je , als ik dit zou zien bij mijn vrouw, zou ik nu niet meer praten, ik zou even luisteren naar wat zij te zeggen heeft, ik zou aan haar vragen of zij het goed vind dat ik haar een knuffel geef, of zij wil dat ik haar troost....

en tegen hem : en nee ik zou als ik je vrouw was nu geen oplossing willen horen..........ik zou als ik haar was nu alleen maar je warmte willen voelen, je steun willen, dat is waar ik behoefte aan zou hebben.

en tegen beiden : willen jullie aub dit zelf even oplossen de komende 5 minuten ...je weet zelf wel allebei welke behoeften je nu voelt toch ?

na 5 minuten kwam ik terug...heb netjes geklopt op de deur, zij keken mij allebei lachend aan en zeiden : wij zijn er nog hoor...jee dat je dat voor elkaar hebt gekregen...dat was meer dan een jaar geleden .......
hebben elkaar een hele tijd niet meer losgelaten..dus vroeg aan hen zal ik weggaan , helaas wilden zij dat niet, daarop heb ik voorgesteld een spelletje te spelen met hen....en het was zo'n bevrijding dat er ongelooflijk veel gelachen is door hen , steeds weer in reactie op elkaar !
ik weet zeker......het komt goed met hen !
zucht...hoe makkelijk kan het zijn ?

moraal van het verhaal is...je wordt gekwetst als je jezelf in de weg zit, als je denkt dingen gezegd te hebben die je niet gezegd hebt, als je niet onder woorden brengt wat je bedoelt en voelt, als je niet onder woorden brengt en aan de ander vertelt wat je denkt, vindt en voelt, de ander kan dat niet raden ! het is een illusie dat de ander in een 1/2 woord , in een gebaar weet wat je bedoeld en zo gaan helaas elke dag weer heel wat relaties kapot door onbegrip en hebben vele mensen onnodig verdriet.

omdat zij de andere met onbegrepen gedachten en gevoelens achter laten en niet kunnen vertellen wat er echt speelt of heeft gespeeld

dus mooi leven ! je hebt ongetwijfeld veel geprobeerd, je hebt ongetwijfeld alles gedaan wat je kon bedenken, maar de ander heeft je niet begrepen. jij weet niet wat hij denkt, vindt en voelt, je merkt slechts de effecten van het geen contact houden....

je trots voorkomt dat je er achter komt wat er in zijn hoofd omgaat en zo zorg je er zelf voor dat je blijft wachten, dat je niet los komt en dat je stiekem op sommige dagen hoopt en op andere dagen er klaar mee bent !

mijn advies aan jou is...zorg voor duidelijkheid...laat hem los, laat hem gaan of ga er achter aan en kom er achter wat hij denkt, vindt en voelt.
alleen als uitgesproken wordt welke diepere behoeften er zijn, welke innerlijke strijd je voert, kom je nl dichter bij jezelf en zul je uiteindelijk het geluk gaan vinden !

heel veel sterkte, lieve mooi leven !
dat je de wijsheid, kracht, geluk etc mag gaan vinden !
groetjes
bjm

Ja soms vervaagt het inderdaad en voel ik er niets meer bij, maar ik zit er nu weer in. Ik wil dit gewoon niet meer...
Maar op je vraag of ik het nog een keer zou doen, ja zeker weten. We hebben gemaild, ik heb haar niet gesproken, we zouden volgende week van gaan doen om het goed bij te praten, maar dat kan ik gewoon niet... Ik ga er niet meer op in en ik wil haar niet zien. Contact hebben is dus om verschillende manier mogelijk, ik doe het nu stap voor stap... Maar ik denk dat ik het gewoon bij die ene stap hou.