ongeveer een jaar geleden ging het uit. Wat was ik verliefd op deze man en wat ik hield ik van hem, maar ook wat was ik bang om mij echt te binden. Nu een jaar verder zie ik pas echt hoe destructief ik ben geweest.
En nu zit ik nog met de blaren....en de spijt ...had ik maar....

Deze man eigelijk ongecompliceerd koos helemaal voor mij. Wilde trouwen, het liefst nog een kindje samen, huis kopen. Alles waar ik van droomde. Waarom joeg ik hem keer op keer weg. Hij zei ik ga dat muurtje van jouw doorbreken....en hij was al aardig op weg. Waarom duwde ik hem keer op keer weg...waar was ik zo bang voor? Hij kwam uit een relatie van 10 jaar en zijn exvrouw wilde hem niet kwijt. Ik kwam uit een relatie van 8 jaar met veel leugens en geen liefde en ik was gewoon bang, bang dat het weer zo zou zijn...
Ik geloofde niet dat hij van mij hield en dacht...wacht maar straks leert hij mij echt goed kennen en dan vind hij mij niks en gaat hij terug naar zijn exvriendin. Ik durfde gewoon niet. In maart 09 bleek ik zwanger te zijn van mijn liefde en was zoo bang....want straks ben ik alleen met een kindje en gaat hij toch weg. Ik wilde durfde niet, ik heb 2 lieve kinderen waar ik alleen voor zorg, wilde dit niet opnieuw meemaken.

Hij wilde het houden dan viel alles op zijn plaats zei hij, hij zou kopjes thee voor mij zetten en mn voeten masseren....maar ik geloofde hem niet. Na een week een abortus, iets wat ik nooit zou doen dacht ik.....maar angst lijkt wel de overhand te hebben gehad. Hij kon mij niet gerust stellen...... Ik had heel veel verdiet en was de hele dag aan het huile...hij kon niet tot mij doordringen.

Wat kun je dingen anders gaan zien na een jaar. Het is je eigen schuld dat het over ging tussen jullie, hij kon niet anders hoor ik nu. Zoveel meer duidelijkheden zoveel meer inzichten ook...met name in mijzelf. Hij heeft de weken voor het uitging veel gepraat met vrienden van mij. Houd ze echt wel van mij en ik hou zoveel van haar maar kan haar niet geruststellen... wat moet ik doen. Wij helpen jullie hadden deze vrienden gezegd....maar dat hoor ik nu allemaal pas na een jaar van deze vrienden....waarom vertelde niemand mij wat toen..

De dag dat het uitging:

we hadden gegeten bij mij thuis....Hij zei ik wil dit niet langer heen en weer reizen met mijn tas en mijn zoon. Ik wil een gezin zijn en ik wil kinderen en ik weet dat het best moeilijk wordt met mijn kind en jouw kinderen, een samengesteld gezin....maar ik wil niet zo doorsukkelen. Dan ga je toch terug zei ik.....want dat was mijn waan........hij wil mij eigelijk niet hij wil gewoon terug naar zn ex...die is veel liever en leuker dan ik.
Hij gaf aan dat hij twijfelde en tijd nodig had om na te denken...hij was moegestreden zei hij. Ik heb hem daarna niet met rust gelaten.... Hij was veel bij zijn ex en hun kind en ze deden veel dingen samen....zie je wel dacht ik hij heeft alleen maar tegen mij gelogen. Heel veel ruzies hebben we gehad daarna...enhij duwde mij weg wilde niet meer....en ik dreef hem rechtsstreeks in de armen van zijn exvriendin. Die uiteraard de deur wagen wijd open had staan.....maar dat kan ik mij voorstellen zij wilde hem terug. En nu in juli zijn wij een jaar uit elkaar en deze maand wordt zijn 2e kindje geboren....wat zal hij gelukkig zijn!!! Hij krijgt een meisje. En ik een hoopje ellende en alleen maar terug kijkend naar het verleden .. Vanaf volgende week ga ik in therapie...er is vastgesteld dat ik verlatingsangst heb en mij niet goed kan hechten en weinig eigenwaarde heb. Ik wil weer beter worden en alle trauma's uit het verleden gaan oplossen die ik zo goed heb weg gestopt. Ik heb zo een spijt dat ik zoveel verpest heb. Terwijl ik weet dat ik nu getrouwd had kunnen zijn met de man van mijn dromen en samen een kindje zouden hebben gehad... ik hield heel veel van hem....pfff maar zo bang om gekwetst te worden dat ik hem weg joeg rechtstreeks in de armen van zijn exvriendin. Maar het zal allemaal wel zo hebben moeten zijn. Relaties aangaan durf ik niet meer. Mijn muur is een burcht geworden waar niemand meer doorheen komt. Dit is geen leven dit is een hel....en ik wil er uit maar weet niet hoe.

Dit is mijn aandeel in de breuk... Het gekke is dat mensen met verlatingsangst/bindingsangst juist ook dit soort mensen aantrekken. Dus het aantrekken en afstoten is waarschijnlijkde basis van de relatie. Want ik ben natuurlijk niet alleen schuldig. Wij hebben elkaar getriggerd tijdens onze relatie waardoor er een hoop oud zeer los kwam waar ik geen besef van had.....maar ik hoop echt dat ik weer de oude ga worden en weer kan lief hebben....ik heb daar zo'n behoefte aan, onvoorwaardelijke liefde, iemand die ik vertrouw en waar ik van hou en die ook van mij houdt.

moest dit effe kwijt!